Μια Δευτέρα σαν όλες τις άλλες. Πολλή δουλειά και από το πρωί τα τηλέφωνα να χτυπούν ασταμάτητα. Συνηθισμένα πράγματα. Ένα όμως, τηλεφώνημα δεν ήταν σαν τα υπόλοιπα. Ένα τηλεφώνημα από τον παλιό μου φίλο Γ. που είχαμε χαθεί τα τελευταία τρία χρόνια. Απόσταση, δουλειά, υποχρεώσεις… ζωή, απλά χαθήκαμε.
Χαρούμενη απαντώ, αλλά από την άλλη πλευρά της γραμμής αμηχανία. Τελικά τον ακούω να μου λέει «Δυστυχώς δεν σε πήρα για καλό. Χθες το βράδυ χάσαμε τον Κώστα». Ο Κώστας, φίλος μας παιδικός, εδώ και ένα χρόνο περίπου πάλευε με τη λευχαιμία. Μεταμόσχευση, χημειοθεραπείες και όλα φαινόταν ότι πήγαιναν καλά. Τώρα τον Οκτώβριο θα τέλειωνε με τις θεραπείες και θα μπορούσε να γυρίσει σπίτι του, αλλά ο καρκίνος ξαναεμφανίστηκε. Μπήκε ξανά στο νοσοκομείο για χημειοθεραπείες και τελικά ο Κώστας πέθανε ξαφνικά μια Κυριακή βράδυ στα 36 του χρόνια, όχι από καρκίνο αλλά από ενδονοσοκομειακή λοίμωξη!
Μετά την είδηση αυτή, αρχίσαμε να τηλεφωνιόμαστε όλοι οι παλιοί φίλοι, για να το μοιραστούμε και να δούμε πότε θα γίνει η κηδεία. Και μία από εκείνες τις στιγμές είναι που ξαφνικά μου ήρθαν στο μυαλό άλλα τηλεφωνήματα, πριν από 15 χρόνια περίπου, πιο χαρούμενα, πιο ανέμελα.
Ένιωσα ξαφνικά, όπως τότε φοιτητές ακόμη στην Αθήνα, παρόλο που ο καθένας σπούδαζε κάτι διαφορετικό, συχνά τηλεφωνιόμασταν για να μαζευτούμε κάπου όλοι μαζί και να ειδωθούμε. Θυμήθηκα τα τηλεφωνήματα για να κανονίσουμε το πάρτυ στη μεγάλη βεράντα του Κώστα στο δυαράκι στου Ζωγράφου με τη φθηνή μπύρα και τη δυνατή μουσική, που μας έκαναν παράπονα οι γείτονες. Θυμήθηκα πώς μαζευόμασταν για να γιορτάσουμε τη γιορτή και τα γενέθλιά του, όλοι μαζί, φίλοι από την 1η Γυμνασίου και τηλεφωνιόμασταν για να δούμε τι θα φέρει ο καθένας μας.
Δεν μπόρεσα να τα σκεφτώ αλλιώς, αυτά τα τηλεφωνήματα τα σημερινά, με τους φίλους. Μόνο έτσι, νομίζοντας ότι κανονίζουμε μια ακόμη γιορτή του Κώστα, μπορώ να τα δεχτώ. Ότι θα βρεθούμε πάλι όλοι μαζί για να χαρούμε και να θυμηθούμε εκείνα τα όνειρα και τα σχέδια που κάναμε τότε, στην πρώτη νιότη μας. Τα όνειρα που ευοδώθηκαν και αυτά που ματαιώθηκαν από τη ζωή ή και από εμάς τους ίδιους.
Έτσι θέλω να θυμάμαι τον Κώστα, σαν εκείνο το πανέξυπνο παιδί με το δυνατό βλέμμα. Σαν εκείνο το συμμαθητή μου που πάντα μας ‘έτρωγε’ όλους στην τάξη, γιατί ήταν μακράν ο πιο έξυπνος και πιο εργατικός από όλους μας. Σαν εκείνον τον άνθρωπο που όταν αρρώστησε, μου είπε «έχω λευχαιμία. Μου δίνουν 40% πιθανότητες να ζήσω αν κάνω μεταμόσχευση και πάνε όλα καλά και θα το παλέψω. Δεν φοβάμαι. Παραδόξως έχω καλή ψυχολογία…».
Θέλω να θυμάμαι τον παλιό μου φίλο, έτσι αισιόδοξο που αγωνίζεται μέχρι τελικής πτώσης για τη ζωή. Τώρα το βλέπω καθαρά. Τελικά, όντως μια ακόμη γιορτή είναι αυτή που ετοιμάζεται για τον Κωστάκη, γιατί έφυγε νικητής. Νίκησε το φόβο, τον πόνο και την αρρώστια με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια.
Καλό ταξίδι παλιέ μου φίλε. Εκεί που πας είναι σίγουρα καλύτερα. Να πας στο φως και να βρεις επιτέλους τη γαλήνη, που έψαχνε πάντα η ψυχή σου.
Ελένη-Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
