Στις 24 Νοεμβρίου 1712 στις Βερσαλλίες, γεννήθηκε ο Charles Michel de l’Epée, που έμεινε στην ιστορία και ως ο «πατέρας των κωφών», γιατί ακριβώς ήταν ο παιδαγωγός και φιλάνθρωπος που ίδρυσε το πρώτο δημόσιο σχολείο κωφών στον κόσμο.
Ήταν γιος αρχιτέκτονα και μεγάλωσε μέσα σε μια πλούσια οικογένεια. Σπούδασε θεολογία και νομική πριν αφιερώσει τη ζωή του στις φιλανθρωπίες και στη βοήθεια των φτωχών και των αδυνάτων. Διαλύοντας την εσφαλμένη αντίληψη ότι τα άτομα με μειωμένη ακοή ήταν ανίκανα για μάθηση, o Charles Michel de l’Epée ανέπτυξε μια οπτική μέθοδο που αποτέλεσε το πρότυπο για τη διδασκαλία των κωφών και με αυτόν τον τρόπο άλλαξε αμέτρητες ζωές επάνω στον πλανήτη. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό έγινε σε μία εποχή που πολλοί κωφοί άνθρωποι ζούσαν κάτω από καθεστώς έντονων κοινωνικών διακρίσεων, αποκλεισμών και προκαταλήψεων.
Συγκεκριμένα, κόντρα σε παγιωμένες προκαταλήψεις και αναχρονιστικές ιδέες ίδρυσε το 1760 ένα ειδικό σχολείο και έκανε τον κόσμο να πιστέψει ότι οι κωφοί άνθρωποι μπορούσαν να έχουν δικαίωμα στη γλώσσα και ανέδειξε την πεποίθηση ότι θα έπρεπε να παίρνουν μέρος στα θρησκευτικά μυστήρια. Έτσι, άρχισε να αναπτύσσει ένα σύστημα διδασκαλίας της γαλλικής γλώσσας και της θρησκείας.
Ο Charles Michel de l’Epée έφυγε από τη ζωή το 1789, στις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης και ο τάφος του βρίσκεται στην εκκλησία Saint Roch του Παρισιού. Η γαλλική Εθνοσυνέλευση, δύο χρόνια μετά τον θάνατό του, τον αναγνώρισε ως «ευεργέτη της ανθρωπότητας» και υποστήριξε τα δικαιώματα των κωφών που συμπεριλήφθηκαν στη διακήρυξη για τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη.
Και πραγματικά ήταν ένας από τους ευεργέτες της ανθρωπότητας, αφού ακόμη και σήμερα η βάση για το αλφάβητο των κωφών σε όλες τις γλώσσες είναι αυτή που τότε δημιούργησε ο πρωτοπόρος αυτός παιδαγωγός. Σε αυτόν τον καταπληκτικό κόσμο της επικοινωνίας των κωφών, πρωτομπήκα στα 19 μου χρόνια, όταν ως φοιτήτρια αποφάσισα να παρακολουθήσω σεμινάρια εκμάθησης της νοηματικής γλώσσας. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία, μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας γλώσσας αλλά και μιας απίστευτα ζωηρής κοινότητας. Νέα παιδιά που μπορεί να μην είχαν την αίσθηση της ακοής με τον κλασσικό τρόπο, αλλά δεν τους ξέφευγε τίποτα από όσα συνέβαιναν γύρω τους και συνήθως αντιλαμβάνονταν πολύ περισσότερα από όσα εμείς οι υπόλοιποι που ακούγαμε ‘κανονικά’. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά, παρόλο που πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνη την περίοδο, είναι το βλέμμα αυτών των συνομηλίκων μου τότε. Ένα βλέμμα γεμάτο ζωντάνια, δύναμη, διεισδυτικότητα και αποφασιστικότητα, που πρόδιδε την αγάπη για τη ζωή αλλά και το δυναμισμό τους απέναντι σε κάθε δυσκολία της. Ήταν έτοιμοι να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια που βρίσκονταν μπροστά τους, κάτι που δεν συνέβαινε με εμάς τους υπόλοιπους 20άρηδες…
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
