Απόσπασμα από ένα παλιό άρθρο του Παντελής Μπουκάλας στην ‘Καθημερινή, με διδακτικό περιεχόμενο…
Στις εκλογές της Ινδίας, που κρατάνε πάνω από μήνα, εξαιτίας του τεράστιου πληθυσμού της χώρας, κάποιος ψηφοφόρος, ονόματι Παγουάν Κουμάρ, έγινε αστραπιαία παγκοσμίως γνωστός, τον Απρίλιο, λόγω μιας αιματηρής αυτοτιμωρητικής πράξης του. Σε βίντεο που ανέβασε ο ίδιος στο Διαδίκτυο εμφανίζεται με τον δείκτη του δεξιού του χεριού τυλιγμένο με γάζες, διατείνεται δε ότι έκοψε το δάχτυλό του επειδή, αυτονομηθέν από την εγκεφαλική εντολή, ψήφισε λάθος κόμμα. Ενα κόμμα της αντιπολίτευσης, με σύμβολο τον ελέφαντα, ήθελε να ψηφίσει ο Παγουάν Κουμάρ. Από το άγχος του όμως μπερδεύτηκε και ψήφισε το κυβερνών, με σύμβολο τον λωτό. Με τη συγκρατημένη τελικά αυτοτιμωρία του, εισήχθη στη διεθνή εκλογική φιλολογία ο όρος «κοψοδαχτύλης», σαν συγγενικός του «κοψοχέρη» παλαιόθεν γνωστού στον τόπο μας. Δεν μπορεί, αντίστοιχοι όροι θα υπάρχουν σε πολλές γλώσσες.
Εκλογές δίχως κοψοχέρηδες δεν γίνονται. Δίχως ανθρώπους που μετάνιωσαν ή λένε ότι μετάνιωσαν για την ψήφο που κατέθεσαν στην κάλπη πότε με μισή καρδιά, πότε κάνοντας την καρδιά τους πέτρα κ.τ.λ. Επειδή αφέθηκαν να παγιδευτούν από τα διλήμματα που κόβει και ράβει ο ακαταμάχητος μανιχαϊσμός (Καλό/Καλό, Φως/Σκότος), επειδή παρασύρθηκαν από τον βραδινό τους τον θυμό και δεν τον κράτησαν για το πουρνό, κατά την παροιμιακή συμβουλή, επειδή βιάστηκαν να επιβιβαστούν σε κάποιον καλογυαλισμένο συρμό… Οι μόνοι που δεν μετανιώνουν ποτέ είναι οι ιδιώτες και μη πολίτες. Όσοι δηλαδή έχουν ενστερνιστεί πλήρως (από αμοραλισμό, από αδιαφορία για την καθαυτό πολιτική, κάποιες φορές και από ανάγκη) τη λογική και την ηθική μιας ψήφου που θα μπορούσε να αποκληθεί ανταλλακτική, ρουσφετολογική ή πελατειακή:
Δίνεις για να πάρεις. Δίνεις ψήφο (τη δική σου και του σογιού σου) και παίρνεις υπόσχεση. Αν σε ξεγελάσουν, πράγμα πιθανό, αν δεν διορίσουν την κόρη σου ή δεν μεταθέσουν στην πρωτεύουσα τον φαντάρο ανιψιό σου, δεν θα κόψεις το δικό σου χέρι. Θα επιχειρήσεις να τιμωρήσεις τον απατεώνα, όχι βέβαια ακρωτηριάζοντάς τον, α λα Χαμουραμπί, αλλά εκθέτοντάς τον, αποκαλύπτοντας την αγυρτεία του. Τίποτε δεν θα καταφέρεις φυσικά.
Αντίθετα, η ιδεολογική ψήφος, η πολιτικοποιημένη… είναι αρκετά πιθανό να προκαλέσει τύψεις. Για παράδειγμα, για να τιμωρήσεις το κόμμα σου, που δεν τήρησε τις δεσμεύσεις του ή γενικότερα δεν πολιτεύτηκε όπως ακριβώς θα ήθελες, αποφασίζεις να το τιμωρήσεις. Ψηφίζεις λοιπόν ένα μικρότερο συγγενικό του ή ένα από τα αντίπαλά του, ώστε να το νουθετήσεις. Την ώρα τού «έλαβον» όμως διαπιστώνεις ότι το ίδιο ακριβώς σκέφτηκαν και πολλοί άλλοι «μαζοχιστές» ομοϊδεάτες σου, με αποτέλεσμα να στραπατσαριστεί ο πολιτικός σου χώρος. Και κόβεις το χέρι σου. Ή χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ή καταπίνεις δυο-τρία ηρεμιστικά. Πάντα υπάρχουν επιλογές…