‘Στην κυρά μάνα μας μη δίνετε βοήθεια
ούτε μαγκούρα στο προσκέφαλο σιμά
γιατί θα δέρνει κάθε μέρα τα παιδιά της
κι όταν μιλάω θα με λέει αληταρά
κι αν δέρνει κάθε που γουστάρει τα παιδιά της
θα καταντήσουνε εμπόροι δουλικοί
τα νιάτα χάνονται στα βρόμικα σοκάκια
για να μετρήσουν με το μπόι τους τη γη
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
πάψε να με κυβερνάς
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
πάψε να με τυραννάς
Κι αν θέλω τώρα να ακούγεται η φωνή μου
με πιάνει τρόμος από ίσκιους μακρινούς
χρυσάφι μοιάζει η συντροφιά σου στη ζωή μου
κι η ομορφιά σου μου γιατρεύει τους καημούς
ρε μπάρμπα κάτσε να μας πεις μια ιστορία
πως ήταν τότες η μανούλα μας παλιά
έπεφτε ξύλο σαν γινόταν φασαρία
ή σας νανούριζε με χάδια και φιλιά
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου σπαράζεις την καρδιά
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου πληγώνεις τη χαρά
Κι ο μπάρμπας τότε σοβαρεύτηκε λιγάκι
την κούτρα ξύνει και παράγγειλε καφέ
η μητέρα είπε ήταν ένα κοριτσάκι
που ορφανό μάζευε άνθη σε μπαξέ
τ΄άνθη στόλιζαν το αγέρωχο κεφάλι
μα όταν κοιμόταν πάλι πέφτανε στη γη
κι από τα λούλουδα που ο χάρος είχε βάλει
εμένα κράτησε να βλέπω τη ζωή
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μου΄χεις φάει τη ψυχή
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
φίλοι θα βρεθούμε όλοι μαζί
Αυτή παιδιά μου ήταν τότες η μανούλα
ο κήπος ύστερα εγέμισε ληστές
το κοριτσάκι μας το ντύσανε γριούλα
κι απ΄τα κουρέλια φαινότανε οι πληγές
κι αν μας χτυπάει με μανία και φωνάζει
τη βάζουν άλλοι με συμφέροντα πολλά
το όνειρο που φεύγει την τρομάζει
να αναζητάει μια χαμένη ελευτεριά
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μάνα στο καμίνι της φωτιάς
Λένγκω, Λένγκω, Λένγκω
μάνα πες μας πάλι τι ζητάς’
Στίχοι: Γιάννης Μαρκόπουλος
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ένας φόρος τιμής στο Γιάννη Μαρκόπουλο που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες μέρες, στο σπουδαίο αυτό μουσικοσυνθέτη, στον καλλιτέχνη που με το έργο και τη στάση ζωής του βρέθηκε πάντα δίπλα στους αγώνες της χώρας του.
Η Λένγκω αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια της γενικής κατάστασης στην Ελλάδα, διαχρονικά. Δυστυχώς, αυτά τα χρόνια ζούμε στο μεγαλείο της τη Λένγκω μάνα που ακριβώς επειδή η ίδια είναι κακοποιημένη από μικρή, χτυπάει και βασανίζει τα παιδιά της γιατί έτσι της λένε να κάνει αυτοί που την ελέγχουν και την κρατούν υποταγμένη.
Εκφοβισμοί, εκβιασμοί, απειλές. Φτώχεια, εγκληματικότητα και κατρακύλα φαίνεται να είναι τα συστατικά της κοινωνίας μας ακόμη και σήμερα, 50 σχεδόν χρόνια μετά. Όπως γίνεται με κάθε κοινωνία που υποτάσσεται στους κακοποιητές της και δεν σηκώνει κεφάλι, δεν αντιδρά.
Ένα καθημερινό δελτίο ειδήσεων το αποδεικνύει αυτό περίτρανα.
Με τη Λένγκω μας που σπαράζει την καρδιά μας, αποχαιρετούμε έναν ακόμη μεγάλο…
