“Είμαστε ένας λαός παράξενος και μαζοχιστής.
Προπάντων μαζοχιστής. Πάντα έχουμε
ένα εναλλακτικό πρόβλημα για κάθε λύση.
Από τους σπουδαίους προγόνους μας,
κληρονομήσαμε δύο ένδοξους βράχους:
Την Ακρόπολη και τον Καιάδα.
Και σταθήκαμε ανάξιοι
όχι μόνο στο ύψος του πρώτου,
αλλά και στο βάθος του δεύτερου.
Ο Ευρωπαίος
υπερτερεί σε όλα έναντι του Έλληνα, γιατί ο πολιτισμός του
έχει τις ρίζες στην Ελλάδα
κι ας μην το παραδέχεται,
ενώ ο Έλληνας υστερεί,
γιατί ο πολιτισμός του
βασίζεται στην Ευρώπη
και το καμαρώνει.
Στην Ευρώπη αντιστοιχούν
τρία δέντρα σε κάθε κάτοικο.
Στην Ελλάδα αντιστοιχούν
τρεις εμπρηστές σε κάθε δέντρο.
Έχουμε κάψει σε δέκα χρόνια,
ότι οι άλλοι σε εκατό.
Αξιοκρατία ονομάζουμε
τα προσόντα που απαιτούνται
για να υπερπηδήσουμε
έναν καλύτερό μας.
Αναξιοκρατία λέμε την ατυχία μας
να μην γίνουμε κι εμείς
κάτι που δεν αξίζουμε,
όπως θαυμάσια
τα καταφέρνουν κάποιοι άλλοι.
Ο καθένας μας κρύβει μέσα του
τον καλύτερο και τον χειρότερο Έλληνα.
Τo κακό είναι ότι,
όσο πάει, αυτοί οι δύο,
όλο και λιγότερο
διαφέρουν μεταξύ τους.
Αν ποτέ
ξεβρομίσει αυτός ο τόπος,
πολύ φοβάμαι πως θα μείνει
μόνο ο τόπος.
Αλέκος Σακελλάριος
Απόσπασμα από το βιβλίο:
”Τότε που οι άνθρωποι γελούσαν”
(Πηγή: FB ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ/Via: Nikos Felekis)
Είμαστε ένας λαός παράξενος και μαζοχιστής, γράφει ο μεγάλος Αλέκος Σακελλάριος κι έχει τόσο δίκιο, όσο κι αν θέλουμε να βαυκαλιζόμαστε με ψευδαισθήσεις ταυτότητας.
Είμαστε ο λαός που μας σκοτώνουν, μας πνίγουν, μας ξεπουλάνε, μας εξευτελίζουν καθημερινά κι εμείς μετά από τρεις μέρες περίπου – τόσο κρατάει η ‘οργή’ του κοινού – ξανά τρωγόμαστε μεταξύ μας για να βγάλουμε όχι τον πιο ικανό για τον τόπο και τους ανθρώπους συνολικά, αλλά αυτόν που μας εξυπηρετεί εμάς προσωπικά.
Είμαστε ο λαός που συσπειρώνεται μόνο για να βγάλει τα μάτια αυτού που τολμά να προοδεύει ‘έξω από το μαντρί’… γιατί να είναι αυτός ελάφι ή αρκούδα ας πούμε, ορμάτε του να μάθει να γίνει κι αυτός πρόβατο να μπει στο κοπάδι. Και πρόβατο όχι από αυτά τα χαρούμενα προβατάκια στα βουνά των Αγράφων και στα λιβάδια, από τα άλλα τα δυστυχισμένα τα μόνιμα σταβλισμένα.
Είμαστε ο λαός που ξεπουλάει και ξεπουλιέται τόσο εύκολα πια που καταντά παιχνιδάκι για αυτούς που κάνουν το αλισβερίσι, χωρίς καμία αντίδραση, χωρίς να ανοίξει ούτε ρουθούνι, έτσι απλά και ήσυχα, αποβλακωμένα.
Είμαστε ο λαός που σκοτωνόμαστε για την ποδοσφαιρική μας ομάδα αλλά δικαιολογούμε τον βιαστή, τον κλέφτη, τον μαστροπό. Αντιδρούμε για τον ομοφυλόφιλο πολιτικό, αλλά δεχόμαστε τον παιδεραστή, τον έμπορο ναρκωτικών, και κάθε άλλη τέτοια ‘ιστορική μορφή’.
Είμαστε ο λαό χωρίς ταυτότητα και αυτό είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα. Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε ούτε που πάμε, οπότε η χειραγώγηση είναι πολύ εύκολη. Μάλλον για να ξεβρομίσει αυτός ο τόπος, πρέπει όντως να μείνει μόνο ο τόπος…