Κείμενο του κ. Γιώργου Τσατσαράγκου, Θεολόγος, Κοινωνιολόγος
Λέμε, πως συμπάσχουμε με τους πρόσφυγες, πως πονάμε για τα προσφυγόπουλα που πνίγονται στο Αιγαίο, τη Μεσόγειο και όπου αλλού…
Λέμε, πως συμπονάμε απόλυτα τους ξεριζωμένους, τα εκατομμύρια θύματα των εμπόλεμων περιοχών…
Λέμε, πως αγανακτούμε και αναθεματίζουμε τους υπαίτιους για τις αναρίθμητες τραγωδίες, τις μεγάλες δυνάμεις με τις μικρόψυχες ηγεσίες…
Ίσως και να δακρύζουμε, βλέποντας μανάδες να οδύρονται σφιχταγκαλιάζοντας τα νεκρά παιδιά τους, πνιγμένα ή σμπαραλιασμένα από τις οβίδες και τις νάρκες…
Συμπαθούμε τους πρόσφυγες, κατανοούμε τους μετανάστες.
Δεν ξεχνάμε πως οι Έλληνες της διασποράς είναι περισσότεροι από τους Ελλαδίτες… Ως εκεί όμως… Η συμπόνοια μας επιδερμική… Μακριά οι “άπιστοι” από τα σπίτια μας, τα χωριά μας, τον τόπο μας.
Όλοι αυτοί είναι μιάσματα, κλέφτες, βιαστές και φονιάδες…
Θολώνουν τον πολιτισμό μας, διαβρώνουν την κουλτούρα μας!..
Μόνο οι τουρίστες είναι καλοί και άγιοι… Γι’ αυτό και ευπρόσδεκτοι… Αν αυτό δεν είναι ρατσισμός και ξενοφοβία, τι είναι;
Διερωτώμαι: Μήπως είμαστε υποκριτές; Μήπως τα δάκρυα μας είναι κροκοδείλια;
Κατανοώ την αγωνία και τους φόβους πολλών συμπατριωτών μου. Πολύ φοβάμαι όμως, ότι η γενίκευση και η απολυτότητα μας αδικούν ως Ευρυτάνες…