Οκτώβριος, μήνας για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού
Στρουθοκαμηλισμός λέγεται η συμπεριφορά που μοιάζει με αυτή της στρουθοκαμήλου. Τι κάνει η στρουθοκάμηλος; Απλά κρύβει το κεφάλι της στο έδαφος όταν την κυνηγάει κάποιος εχθρός.
Μήπως μας θυμίζει κάτι αυτό; Μια μεγάλη μερίδα της ανθρωπότητας, αλλά και η μεγαλύτερη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας έχει υιοθετήσει αυτή τη συμπεριφορά σε πολλές πτυχές της ζωής της, ακόμη και σε θέματα υγείας.
Η ελληνική κοινωνία είναι αυτή που αντιμετωπίζει τον ασθενή όχι με συμπόνια, ούτε καν με οίκτο, αλλά με έναν τεράστιο φόβο. Είναι η κοινωνία που ακόμη και σήμερα χρησιμοποιεί τη λέξη ‘παλιαρρώστια’, γιατί δεν τολμά να προφέρει καν τη λέξη καρκίνος.
Είναι η κοινωνία που δεν αντέχει να βλέπει μια γυναίκα χωρίς μαλλιά από τις χημειοθεραπείες και δεν ανέχεται να τη βλέπει χωρίς περούκα ή έστω χωρίς μαντήλι για να κρύβει τη ‘γύμνια’ της, γιατί την ταράζει και την ξεβολεύει.
Είναι η κοινωνία που χώνει βαθιά το κεφάλι της στην άμμο, γιατί δεν θέλει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και προτιμά να κάνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, παρόλο που 1 στις 8 γυναίκες νοσεί από καρκίνο του μαστού.
Αλλά για την κοινωνία μας, η γυναίκα, ακόμη και όταν αρρωσταίνει, πρέπει να ακολουθεί κάποιους τύπους. Υπόκειται σε μια απίστευτη ψυχολογική πίεση, να κρύψει την ασθένειά της, να κάνει ότι δεν συμβαίνει τίποτα, να καταπιέσει τις ανάγκες και τον πόνο της για να μη στεναχωρήσει τους άλλους και φυσικά να παραμένει μια όμορφη και ελκυστική γυναίκα για να μη σοκαριστεί η κοινωνία από τη σκληρότητα της ωμής πραγματικότητας.
Εδώ όμως κρύβεται μια αλήθεια. Όταν μια γυναίκα περνά καρκίνο του μαστού και από τη σκληρή δοκιμασία των χημειοθεραπειών, υπάρχει ένα μεγάλο διάστημα που δεν νιώθει γυναίκα. Δεν νιώθει καν ότι ανήκει σε κάποιο φύλλο. Μετά βίας νιώθει ότι ανήκει στο ανθρώπινο είδος. Με δυσκολία μπορεί και κοιτάζεται στον καθρέφτη. Όχι γιατί είναι χωρίς μαλλιά, χωρίς φρύδια και χωρίς βλεφαρίδες και νιώθει άσχημη. Αλλά γιατί αυτή την περίοδο αυτό που βιώνει είναι πολύ μεγαλύτερο από την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Γιατί εκείνες τις στιγμές βρίσκεται τελείως γυμνή μπροστά στα δικά της μάτια, αλλά και στα μάτια του δημιουργού της και αγωνίζεται να διακρίνει αυτό που πραγματικά είναι μέσα της. Ακόμη και οι γυναίκες αυτές που δεν δέχονται την ασθένειά τους και καμουφλάρουν πολύ καλά τα σημάδια, κάποια στιγμή στην όλη διαδικασία, έρχεται η αλήθεια και τις αφοπλίζει και τις αναγκάζει να δουν αυτό που απέφευγαν. Ότι οι ανθρώπινες φόρμες δεν υπάρχουν. Ότι θέλουν δεν θέλουν βιώνουν μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση και πρέπει να την αντιμετωπίσουν με θάρρος και ειλικρίνεια, πρώτα προς τον εαυτό τους.
Αντί η κοινωνία μας να κάνει καμπάνιες για τη δημιουργία περουκών για τις γυναίκες με καρκίνο του μαστού και να τις αντιμετωπίζει σαν ‘ασχήμιες’ που πρέπει να κρύψει, καλό θα ήταν να έκανε καμπάνιες για να τους δώσει να καταλάβουν ότι έχουν το δικαίωμα να βιώσουν ελεύθερες αυτό το δύσκολο μονοπάτι και να μιλήσουν ανοιχτά γι’ αυτό που ζουν, ώστε να μπορέσουν να το αντιμετωπίσουν πιο εύκολα. Ότι αξίζουν το σεβασμό, τη συμπόνια και τη φροντίδα των γύρω τους γιατί παλεύουν για τη ζωή τους και το λιγότερο που χρειάζονται σε αυτό τον αγώνα, είναι ο πανικός ή η υποκρισία του περίγυρού τους.
Ο καρκίνος του μαστού είναι μια ασθένεια που αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Γιατί αφορά τη μάνα μας, τη γυναίκα μας, την αδερφή μας, εμάς. Αφορά τον πυρήνα της κοινωνίας και της οικογένειας. Δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Πρέπει να αφυπνιστούμε και να παλέψουμε για τη ζωή…
Ελένη-Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
