Οχί, όχι δεν θα πιάσουμε εδώ τις υποκλοπές. Και γιατί να τις πιάσουμε άλλωστε, αφού όσοι δεν ήξεραν, κατοχυρώθηκε ως αληθές ότι δεν ήξεραν, και όσοι ήξεραν, γιατί τους υπέκλεβαν, σιώπησαν διακριτικά δια μέσω επιτροπών για τη διερεύνηση του θέματος, με τη βεβαιότητα ότι σίγουρα έτσι θα κουκουλωθεί το θέμα με τον καλύτερο τρόπο. Όλοι αθώοι, όλοι σε άγνοια, όλοι αγνοί και αμόλυντοι. Σε όλο το εύρος της πολιτικής ζωής, από το πιο μικρό χωριό, την πόλη, το νομό, την Περιφέρεια, το κοινοβούλιο, όλοι όσοι ασχολούνται με τα κοινά, σταθερά και διαχρονικά εμφανίζονται ως οι ‘παρθένες’ της πολιτικής ζωής. Δεν γνωρίζουν τίποτα από τα βρόμικα και τα κάτω απ΄ το τραπέζι, δεν εκβιάζονται και δεν εκβιάζουν, δεν προσπαθούν να κάνουν κρυφές (ή και φανερές) συμφωνίες για να κερδίσουν κάτι, δεν προσπαθούν να ελέγξουν τα μέσα ενημέρωσης, δεν δημιουργούν κλίκες με άτομα που μπορούν να εκτελέσουν τις διαταγές τους, χωρίς πολλά, πολλά, δεν εξυπηρετούν πάση θυσία τα συμφέροντα των ‘δικών τους παιδιών’, δεν πατάνε επί πτωμάτων και όρκων προκειμένου να διασφαλίσουν περισσότερη καρέκλα, δεν εξαγοράζουν συνειδήσεις, δεν πουλάνε τα πάντα για να κρατηθούν στο σύστημα… Απ΄ τη μια προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι απολύτως ικανοί να διαχειριστούν τις τύχες μας και από την άλλη όταν μαζεύονται τα γκρίζα σύννεφα των σκανδάλων από πάνω τους, δεν γνωρίζουν τίποτα.
Και όταν τους ακούς να μιλάνε με το πλατύ χαμόγελο της αγνότητας και την πλασματική ευγενική αβρότητα και καλοσύνη, κάνουν τα πάντα για να πείσουν ότι είναι καθαροί, δίκαιοι και δημοκράτες. Τι κι αν οι περισσότεροι ξέρουμε την αλήθεια; Δεν έχει απολύτως καμιά σημασία, αφού αυτοί θεωρούν ότι έχουν το ‘μαχαίρι και το καρπούζι’ και κινούν τα πράγματα. Γιατί αυτούς επέλεξε ο λαός και οι πολίτες, που ‘ηδονίζονται’ βαθιά με την ιδέα της παρθενίας! Εξάλλου αποκλείεται οι πολιτικοί και οι άρχοντές μας να είναι χειρότεροι από εμάς που τους ψηφίζουμε. Αποκλείεται να είναι περισσότερο υποκριτές και ψεύτες, από το λαό που τους καθίζει στην καρέκλα. Αυτό είναι και το μεγάλο πλεονέκτημά τους στο να συνεχίζουν σαν λευκές περιστέρες να μιλάνε για όραμα και αγώνα για το κοινό καλό, πάντα με φαρδύ χαμόγελο να φωτογραφίζονται δίπλα στον πολίτη και να μην χαλάνε τα χατίρια των ‘οικείων’ τους εύκολα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι όταν έρθει το τέλος της παρθενίας και το ‘ματωμένο’ σεντόνι βγει σε κοινή θέα, αλλάζουν με τη μια τα πράγματα. Απλά το σύστημα δεν θα θυσιάσει όλες τις ‘παρθένες’ του και διαλέγει πάντα λίγες, εκλεκτές για τη θυσία. Έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποιοι θα βρεθούν στην επόμενη ‘θυσία’, μιας και ο χρόνος πλησιάζει…