Για όσους απ’ μας δεν είχαμε συναντήσει τους Ευρυτάνες από το ΒΕΛΟΥΧΙ, το συνέδριο στο Καρπενήσι ήταν μια καλή ευκαιρία να τους ζήσουμε για λίγες μέρες και να ανταλλάξουμε τις ενέργειές μας. Μια ανταλλαγή με ένα εγγενές ενδιαφέρον γιατί άτομα από διαφορετικές προελεύσεις, ηλικιακές και καθημερινής κουλτούρας, βρεθήκαμε όλοι μαζί με κάτι κοινό να μας ενώνει, μια κοινή ρίζα. Πέρα λοιπόν από το αναμενόμενο συγκινησιακό πρόσημο της ανταλλαγής αυτής και τις αναμενόμενες εθιμοτυπικές αβρότητες, αυτή η κοινή ρίζα, είναι κάτι ανείπωτα ελληνικό και ανίκητο. Είναι κάτι που σου φωνάζει βαθιά στην ψυχή, σου γαργαλάει τα σωθικά, σε κάνει να θες κάτι, ένα τόπο, ένα χορό, ένα μαγείρεμα, μια μυρωδιά από χώμα, ένα ηλιοβασίλεμα και μια ανατολή, χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις ακριβώς τον λόγο. Αυτή η ρίζα είναι όμοια με το μεγάλο έρωτα, που όποιος τον έζησε γνωρίζει ότι ‘δεν είναι μάνα βολετό πίσω για να γυρίσεις’.
Η ρίζα αυτή που είναι το κίνητρο όλων αυτών των εκατομμυρίων Ελλήνων της διασποράς, να διατηρούν μέσα τους τις παρακαταθήκες των προγόνων τους και τις ‘εντολές’ που τους έδωσαν να μην ξεχάσουν ποτέ τον τόπο απ΄ τον οποίο προήλθαν. Πάντα η ξενιτιά με χάραζε βαθιά, αλλά παρατηρώντας αυτές τις μέρες τους συμπατριώτες από την Αμερική, από τους μεγαλύτερους, μέχρι τους μικρότερους, έβλεπα αυτή την ‘παιδική ζωηράδα’ να τραβήξουν κάθε χυμό από την ρίζα τους. Και μπορεί φορές, φορές ο τρόπος να μοιάζει διαφορετικός από τον Ελλαδίτικο, αλλά οι ρίζες μοιάζουν να ναι βαθιές και να έχουν σοφία που είναι θαμμένες πολλά μέτρα μέσα στο χώμα, για να μπορούν να θρέψουν όλο το δέντρο.
Κι αν οι συμπατριώτες μας προσφέρουν αληθινά τόσα πολλά για να φτιάξουν βαθιές και γερές ρίζες σε τούτη τη χώρα, που πόσο δύσκολο είναι να διατηρούν εδώ περιουσίες, σπίτια, συγγενικούς δεσμούς, προσφορά, ζώντας τόσο μακριά, πως είναι δυνατόν εμείς να μην μπορούμε να διασώσουμε ούτε τα πατρογονικά σπίτια μας, ούτε τις πεζούλες, ούτε τ’ αμπέλια, ούτε τα δέντρα των προγόνων μας; Γιατί για μας που ζούμε στη χώρα οι ρίζες αυτές δεν είναι τόσος ισχυρές; Τι λάθος μας δίδαξαν οι πρόγονοι που δεν πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς, και αφήνουμε τον τόπο μας να μας ξεχάσει; Μήπως είναι αυτός ένας απ’ τους λόγους που όποιος αφήνει την χώρα προκόβει, και όποιος μένει πίσω την ρίζα αυτή την έχει δεδομένη και απαξιωμένη; Οι ρίζες τον καθένα μας τον προσδιορίζουν και ίσως σε ένα μεγάλο βαθμό τον καθορίζουν, μας δίνουν ασφάλεια, γνώση, σταθερές, κι ένα μεγάλο, δυνατό δέντρο ζωής. Είθε να μείνουμε με κάθε τρόπο, σταθερά ριζωμένοι σ’ αυτές.
