Το ένα μετά το άλλο αποκαλύπτονται το τελευταίο διάστημα εγκλήματα και σκάνδαλα που συνδέονται με το Ελληνικό κοινοβούλιο ή που δυστυχώς αφορούν τους ίδιους τους εκπροσώπους του λαού. Η τελευταία, χθεσινή διαγραφή του ανεξάρτητου πια και τέως Βουλευτή της ΝΔ, Ανδρέα Πάτση σίγουρα δεν είναι η κορυφή του παγόβουνου και προφανώς θα συνεχίσουν να έρχονται στο φως ειδήσεις για πολιτικούς ή μη που πατώντας πάνω στην εξουσία που απέκτησαν, έφτασαν στην κατάχρησή της και ακόμα χειρότερα στο να διαμορφώσουν σταδιακά ένα παράλληλο σύμπαν παρα-εξουσίας, που πότε πατάει στα όρια του νόμου και πότε ξεφεύγει από κάθε όριο. Το απίθανο όμως μάλλον δεν είναι αυτό, μιας και η ‘οπιούχα’ εξουσία πάντα δημιουργούσε τέτοια παράλληλα μικρο-σύμπαντα φθοράς και διαφθοράς. Το απίθανο είναι ότι δεν υπάρχει ούτε η στοιχειώδης, όχι τσίπα, αλλά ευφυία σε αυτούς που κάθονται στις καρέκλες της εξουσίας. Ο κ. Πάτσης στην ανακοίνωση λίγων λέξεων στο facebook που θεωρούσε ότι όφειλε στους ψηφοφόρους του, έκλεισε το μήνυμα του γράφοντας: ‘‘Μέχρι τελευταίας στιγμής θα είμαι ο Ανδρέας που ξέρετε’’(!). Δηλαδή καμία ντροπή όπως λέμε και στην καθομιλουμένη, γιατί άσχετα αν όντως έχει κάνει όλα όσα κατηγορείται, και μόνο το γεγονός ότι βρέθηκε μπλεγμένος έστω και άδικα, σε μια τέτοια υπόθεση, τουλάχιστον θα όφειλε μια δημόσια συγγνώμη και μια έστω τυπική αναδίπλωση. Αντίθετα σαν σταρ του σινεμά δηλώνει με περηφάνεια και σχεδόν χαρά ότι θα παραμείνει η προσωπικότητα που όλοι θαύμασαν και επέλεξαν για εκπρόσωπό τους.
Στ’ αλήθεια τι κάνει τους ανθρώπους αυτούς να πιστεύουν ότι είναι τόσο σημαντικοί και αναντικατάστατοι, ότι είναι τόσο έξυπνοι και ικανοί; Αρκεί να κρυφακούσουν μια μέρα πίσω από την πόρτα τους υπαλλήλους τους να μιλάνε γι’ αυτούς και θα λάβουν την απάντηση για το πόσο αγαπητοί, αναγκαίοι και αξιοσέβαστοι είναι… Ευτυχώς πια έχει τελειώσει η εποχή του αποφασίζουμε και διατάζουμε και του ότι δηλώνω είμαι! Η ενημέρωση πια έρχεται απ΄ όλες τις κατευθύνσεις, το διαδίκτυο προδίδει τα πάντα, τα συμφέροντα είναι πολλά, παράλληλα και αντικρουόμενα και φέρνουν πολύ συχνά απέναντι άτομα που ανήκαν παραδοσιακά στο ίδιο στρατόπεδο. Η αντίληψη των πολιτών έχει αλλάξει και η ανοχή τους έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια. Καιρός λοιπόν είναι να ακούσουν όλοι αυτοί ‘οι σπουδαίοι και τρανοί’ ότι δεν θέλουμε πια ‘τον Αντρέα που ξέραμε’, δεν θέλουμε αιρετούς που να κάθονται στην καρέκλα και να ποτίζονται από το ‘ερπετό’ της αλαζονείας, δεν θέλουμε πια αιρετούς που βρίσκονται στη θέση τους ‘για να πιάσουν την καλή’ για αυτούς και για τις γενεές τους. Αυτούς τους ‘Ανδρέες που ξέρουμε’ τους μάθαμε και είμαστε παραγνωρισμένοι. Δεν πάει πιο πέρα.