Όνομα: Βασιλική Καραντάσιου
Ιδιότητα: Αξιωματικός Σημαιοφόρος Λιμενικού Σώματος, Προπονήτρια beach volley, Manager Ερασιτεχνικών και Αναπτυξιακών Τουρνουά
Τόπος καταγωγής: Ροσκά Ευρυτανίας
Τόπος διαμονής: Αθήνα – Αρτέμιδα Αττικής
ΕΠ: κ. Καραντάσιου κατάγεστε από το χωριό Ροσκά Ευρυτανίας, το οποίο επισκέπτεστε μια φορά κάθε χρόνο. Τι αισθήματα σας προκαλεί η επαφή με τη γενέτειρά σας; Διατηρείτε επαφές με τους ανθρώπους εκεί;
ΒΚ: Είναι ένα μικρό πανέμορφο χωριό πάνω από το Πανταβρέχει ανάμεσα σε αγέρωχα, καταπράσινα βουνά. Πηγαίνω κάθε χρόνο τον Αύγουστο. Εκεί έχει μάθει και ο γιος μου να περνάει όμορφα, καθώς γνωρίζει ότι από 5 χρονών περνούσαμε ως οικογένεια, λόγω της καταγωγής του πατέρα μου, όλους τους καλοκαιρινούς μήνες, μέχρι που ασχολήθηκα επαγγελματικά με τον αθλητισμό στα 20 μου χρόνια, οπότε για κάποιον καιρό λόγω αθλητικών υποχρεώσεων σταμάτησα να πηγαίνω. Διατηρώ επαφές, μιας που οι περισσότεροι έχουμε κάποια συγγένεια, παρόλ’ αυτά τον χειμώνα ερημώνει. Υπάρχουν, όμως, 2-3 οικογένειες που επιλέγουν τη Ροσκά τον χειμώνα. Πάντα, όμως, στις γιορτές έχει ζωή και, ιδιαίτερα το καλοκαίρι, από νωρίς ανθίζει χάρη στην παρουσία των συμπατριωτών.
ΕΠ: Διαθέτετε πολλές διακρίσεις στο άθλημα του beach volley, μεταξύ αυτών η συμμετοχή σας στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004, όπου κατακτήσατε την 9η θέση. Πείτε μας λίγα λόγια για την αθλητική σας σταδιοδρομία, πότε ξεκίνησε, από ποια “στάδια” πέρασε, με ποια αφορμή τελείωσε.
BK: Η σταδιοδρομία μου ξεκίνησε 13 χρονών από τη σάλα και συγκεκριμένα τον σύλλογο volley στον Βύρωνα, ΑΓΣΒ. Εκεί πέρασα τα πρώτα καθοριστικά δέκα χρόνια της καριέρας μου, όπου ζυμώθηκα με πολύ καλούς προπονητές και εξαιρετικές συμπαίκτριες. Τα επόμενα 3 χρόνια πήρα μεταγραφή στον πολυνίκη σύλογγο των Βριλλησίων, όπου πανηγυρίσαμε 2 πανελλήνια πρωταθλήματα και μια 2η θέση ενώ το 1998 μεταπήδησα επαγγελματικά στο άθλημα του beach volley με στόχο την πρόκριση στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνεϊ και συμπαίκτρια την Έφη Σφυρή. Κατάφερα να πάω σε 2 Ολυμπιακούς Αγώνες με τη Σφυρή και τους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνο με συμπαίκτρια τη Βίκυ Αρβανίτη. Ήταν μια δεκαετία δύσκολη, αλλά με πολλές διακρίσεις για τη χώρα μας. Με την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου, πήρα την απόφαση να σταματήσω, παρόλο που μέχρι το τελευταίο τουρνουά πανηγυρίζαμε χρυσά μετάλλια με τη Βίκυ. Η αφορμή ήταν η επιθυμία μου να κάνω οικογένεια στα 35 μου χρόνια. Πιθανώς να μπορούσα να συνεχίσω, αλλά θεώρησα ότι έπρεπε να κλείσω με τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων.
ΕΠ: Το 2010 δημιουργήσατε το πρώτο κλειστό γήπεδο beach volley στην Ελλάδα. Πώς έχει εξελιχθεί αυτή η κίνηση μέχρι τώρα;
BK: Το 2010 δημιουργήσαμε με τη Χριστίνα Νικολοπούλου το 2ο κλειστό γήπεδο beach volley στην Αθήνα, αλλά τότε ήταν η χρονιά που έμεινα έγκυος, οπότε αναγκάστηκα να αποχωρήσω, πριν απολαύσω σε απόλυτο βαθμό τη λειτουργία του. Η συνεργάτιδά μου, όμως, το αγάπησε, το συνέχισε και ως σήμερα εξακολουθεί να το λειτουργεί με πολλή αγάπη, με σοβαρό το ενδεχόμενο να επιστρέψω προπονητικά σε ένα νέο εκπαιδευτικό και αθλητικό πρόγραμμα που ετοιμάζουμε με βάση πάντα το beach volley και επίκεντρο τα παιδιά.
EΠ: Παράλληλα με τον αθλητισμό, έχετε κάνει σπουδές στο πρώην Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ και το Τμήμα Δημοσιογραφίας. Πώς συνδυάστηκαν τα αντικείμενα αυτά με την αθλητική σας ιδιότητα;
BK: Για εμένα οι σπουδές ήταν μονόδρομος, καθώς οι γονείς μου ήταν βιοπαλαιστές και είχαν στερηθεί λόγω φτώχειας τη δυνατότητα να εξελιχθούν ή να επιλέξουν αυτό που θα τους ταίριαζε ως επάγγελμα. Ήταν πολύ δύσκολο να περάσω, ήταν ακόμη δυσκολότερο να τα συνδυάσω, αφού έκανα 2 πράγματα παράλληλα, σπουδές και αθλητισμό, με πάρα πολλές απαιτήσεις και δεσμεύσεις. Πάντα μου έλεγε ο πατέρας μου ότι θα έπρεπε να έχω φροντίσει το μέλλον μου, διότι αν συνέβαινε κάποιος τραυματισμός, κανείς δεν θα ενδιαφερόταν για την επαγγελματική μου αποκατάσταση, οπότε ήξερα ότι έπρεπε να προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις.Τελικά τα κατάφερα.
EΠ: Με το πέρας της αθλητικής σας σταδιοδρομίας, τι προτιμάτε να κάνετε στον ελεύθερό σας χρόνο, με τι είδους ενασχολήσεις καταπιάνεστε;
BK: Προτεραιότητα είχε και θα έχει η οικογένεια μου και ειδικά ο γιος μου, ο οποίος τώρα είναι 12,5 χρονών, το σχολείο του, οι δραστηριότητες και ο αθλητισμός του. Υπηρετώ στο ΑΣΑΕΔ στο Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, είμαι προπονήτρια στο αγαπημένο μου άθλημα και ασχολούμαι με την συνδιοργάνωση αθλητικών camp. Μένω δίπλα στη θάλασσα, οπότε έχω γίνει χειμερινή κολυμβήτρια, προπονούμαι η ίδια και παίζω 2 φορές την εβδομάδα beach volley, πηγαίνω βόλτες με τους φίλους μου και αυτό που γέμισε τον χρόνο μου, επίσης, ήταν κάποιες επιπλέον Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου στο αθλητικό management.
EΠ: Τι έχετε να προτείνετε στα νέα παιδιά – και μη – που επιθυμούν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό; Τι οφέλη έχουν να αποκομίσουν;
BK: Μεγάλη κουβέντα.. αλλά, ναι, θεωρώ ότι πρέπει να ασχοληθούν έστω ερασιτεχνικά από την ηλικία των 8 χρόνων κι έπειτα. Τα οφέλη είναι πολλά. Κερδίζουν την ομαδικότητα, την κοινωνικοποίηση και την ισχυροποίηση της ομάδας μέσα από την προσωπική τους δέσμευση να πετύχουν μικρούς – μικρούς στόχους. Σκληραγωγούνται, γιατί μαθαίνουν να υπερβαίνουν τα όριά τους, μαθαίνουν μέσα από τις ήττες τους ότι πρέπει να ξανασηκωθούν, για να κερδίσουν τον σεβασμό του εαυτού τους και των υπολοίπων, ότι μόνο, όταν συνεχίζουν να προσπαθούν, θα καταφέρουν να πετύχουν τους στόχους τους. Μαθαίνουν να θέτουν στόχους, γιατί αυτό είναι η ζωή. Μαθαίνουν τον αλληλοσεβασμό και τη διαφορετικότητα μέσα σε τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπως αυτό που ζούμε σήμερα παγκοσμίως. Δυστυχώς τα αρνητικά κοινωνικά φαινόμενα ρατσισμού, σεξισμού, βίας, κακοποίησης, επικαιροποιούν την ανάγκη να προβάλλουμε διαρκώς τα οφέλη του αθλητισμού.