Όνομα: Νικόλας
Επώνυμο: Ντόβελλος
Τόπος καταγωγής: Μικρό Χωριό Ευρυτανίας, Νέα Υόρκη
Τόπος διαμονής: Μικρό Χωριό Ευρυτανίας
Ο Νικόλας Ντόβελλος είναι Διδάκτορας Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Φλόριντα. Μόλις πριν τρία χρόνια και έχοντας περάσει όλη του τη ζωή στη Νέα Υόρκη και τη Φλόριντα, πήρε την απόφαση να ζήσει στην Ευρυτανία διατηρώντας την έδρα του στο Πανεπιστήμιο. Εδώ, έγινε πρόεδρος του Φιλεκπαιδευτικού Οργανισμού ενώ στην Κάλυμνο στοχεύει στην ίδρυση Σκακιστικού Συλλόγου. Σε μια προσπάθεια να προσφέρει και στους δύο τόπους, που αποτελούν τις γενέτειρες των γονιών του, ίδρυσε τη ΜΚΟ «Οικεία Λεβάντων».
ΕΠ. Νικόλα, με ποια αφορμή γύρισες στην Ελλάδα; Τι βρήκες εδώ που σε κινητοποίησε, για να πάρεις μια τέτοια απόφαση;
ΝΝ. Καταρχάς να πω ότι μεγάλωσα σε ελληνική οικογένεια στη Νέα Υόρκη, η μητέρα μου είναι από το Μικρό Χωριό και ο πατέρας μου από την Κάλυμνο. Οι Έλληνες στην Αμερική πρέπει να δώσουν μεγάλο αγώνα, για να διατηρήσουν την ταυτότητά τους σε σχέση με εδώ, γι’ αυτό και πολλές φορές τους βλέπεις να έχουν πιο συντηρητικές απόψεις, ακριβώς γιατί έτσι νομίζουν ότι θα βρίσκονται πιο κοντά στην πατρίδα τους. Εδώ στην Ελλάδα, ωστόσο, τα πράγματα προχωράνε, οι άνθρωποι είναι πιο μπροστά. Αυτό είναι κάτι που το έβλεπα εδώ και μου άρεσε. Κυρίως, όμως, αυτό που μου αρέσει στην Ελλάδα είναι το «ελληνικό πνεύμα». Αυτό που με τράβηξε είναι το πώς βλέπει ο Έλληνας τη ζωή σε σχέση με το πώς την αντιμετωπίζει κανείς στην Αμερική. Εδώ ο κόσμος βάζει τη ζωή πάνω από όλα. Φυσικά, υπάρχουν οι σκοτεινές περίοδοι και η συγκεκριμένη που διανύουμε είναι δύσκολη αλλά και πάλι αισθάνομαι πως ο άνθρωπος εδώ δεν τις αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες ως τόσο σοβαρές. Νομίζω πως ο κόσμος εδώ είναι πιο ζωντανός. Ας πούμε μια φράση που χρησιμοποιεί ο Έλληνας είναι το «Έχει ο Θεός». Για μένα αυτή η φράση είναι πολύ σημαντική, γιατί σημαίνει πως και κάτι να χαθεί, θα έρθει κάτι άλλο. Υπάρχει, βέβαια, και καταπιεσμένη ελπίδα, δηλαδή πολύς κόσμος, επειδή θέλει να αλλάξει την κατάσταση αλλά δεν ξέρει πώς, παραδίνεται και λέει «θα κάτσω απλώς να πιώ τον καφέ μου». Πάντως, για να καταλήξω κάπου, αρχικά πάντα ένιωθα έναν «πατριωτισμό» προς αυτό το πνεύμα και επιπλέον είναι ο ελληνικός τρόπος ζωής και η κουλτούρα που μου άρεσαν.
ΕΠ. Αυτό το πνεύμα που περιγράφεις το παρατήρησες και στις σπουδές σου στην Αμερική; Υπήρχε διαφοροποίηση ανάμεσα σε Έλληνες και Αμερικανούς φοιτητές σε σχέση με το πώς αντιλαμβάνονται τη ζωή;
ΝΝ. Ναι, το είδα σε μεγάλο βαθμό. Αυτό που παρατηρούσα σε μεγάλη κλίμακα ήταν μία τάση ανταγωνισμού μεταξύ των φοιτητών× για εκείνους η Φιλοσοφία ήταν ποιος θα τα πει καλύτερα, ποιος θα εντυπωσιάσει το κοινό, ποιος θα πει κάτι που δεν είχε ακουστεί προηγουμένως. Για εμένα η φιλοσοφία ήταν βάθος, είχα μεγάλο προβληματισμό μέσα μου.
ΕΠ. Μίλησέ μας για τα βήματα που γίνονται με σκοπό την ίδρυση Σκακιστικού Συλλόγου στην Κάλυμνο.
ΝΝ. Την πρώτη χρονιά που έμεινα στην Ελλάδα ήταν η περίοδος που καιγόταν η Εύβοια και υπήρχε μία τεράστια κατάθλιψη. Συζητούσα με τους ανθρώπους και όλοι έλεγαν το πολύ κλασικό «Δεν κάνει κάποιος κάτι.». Αυτό το βρίσκω τόσο περίεργο. Ποιος ακριβώς περιμένεις να κάνει κάτι; Κάνε εσύ κάτι. Και καταλάβαινα εδώ πως ο κόσμος δεν κάνει καθόλου δράσεις, παρά μόνο περιμένει. Στην Κάλυμνο υπάρχει παρόμοια αντίληψη. Ας πούμε υπάρχουν πολλά σκουπίδια και ακούς τους δημότες να λένε πως φταίει ο δήμαρχος που δεν τα καθαρίζει. Δεν ήρθε ο δήμαρχος να πετάξει αυτό το μπουκάλι στον δρόμο. Δεν είναι ανάγκη να περιμένει κανείς τα πάντα από την κυβέρνηση. Είναι πράγματα, για τα οποία φταίει η κυβέρνηση και πράγματα για τα οποία φταίει ο άνθρωπος.Σχετικά με την Κάλυμνο, παλιά όλοι έπαιζαν σκάκι και τώρα το νησί έχει σκακιέρες στα παγκάκια. Οπότε, είπα να ξεκινήσω πολύ χαλαρά ένα τουρνουά. Το πρώτο τουρνουά είχε τεράστια επιτυχία, συμμετείχαν σχεδόν 70 άτομα, ήρθαν άνθρωποι από άλλα νησιά. Όλοι με ρωτούσαν, αν ήδη υπάρχει σύλλογος κι εγώ απαντούσα πως δεν ξέρω. Αν δεν υπάρχει, θα τον φτιάξω εγώ!
ΕΠ. Μαθαίνουμε πως είσαι πρόεδρος του Φιλεκπαιδευτικού Οργανισμού Καρπενησίου. Τι σκοπούς έχεις μέσα από αυτήν την προεδρεία;
ΝΝ. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το βρήκα σαν ευκαιρία, για να μείνω στον τόπο και να τον στηρίξω προς νέες κατευθύνσεις. Σκέφτηκα πως μέσω του οργανισμού θα μπορούσαμε να κάνουμε διάφορες ενέργειες, να μαζεύουμε βιβλία, να κάνουμε καθαριότητες και αγροτικές εργασίες, να ικανοποιείται η ανάγκη για μάθηση γενικότερα. Το πιο σημαντικό για εμένα είναι να υπάρχει δράση.
ΕΠ. Η Οικία Λεβάντων πώς προέκυψε;
ΝΝ. Νομίζω ότι ο λόγος που προέβην στην ίδρυση της ΜΚΟ είναι γιατί θα ήθελα να συγκεντρώνονται χρήματα, τα οποία εντέλει να πηγαίνουν στους ανθρώπους. Έχουμε ένα κακό στην Ελλάδα που πιστεύουμε ότι το καλό και τα λεφτά είναι λάδι και νερό. Όλοι χρειαζόμαστε λεφτά, άρα πρέπει να πάμε προς το κακό, γιατί δεν πληρώνεσαι κατά βάση για να κάνεις το καλό. Πιστεύω πως μέσα από αυτό το σωματείο θα μπορούσα να ξεκινήσω κάτι δημοκρατικό και οι Έλληνες του εξωτερικού θα μπορούσαν να συνεισφέρουν μέσω κάποιας ηλεκτρονικής εφαρμογής.
ΕΠ. Τελικά, εμείς οι άνθρωποι έχουμε ευθύνη;
ΝΝ. Έχουμε ευθύνη; Δεν ξέρω. Εγώ νιώθω πώς έχω. Θα μου άρεσε να βλέπω ανθρώπους δραστήριους. Ακόμη κι αυτοί που έχουν φύγει από τον Νομό Ευρυτανίας αλλά και από την Ελλάδα, θα μου άρεσε να τους βλέπω να γυρνάνε πίσω και να βοηθούν…