Μέσα σε μια δύσκολη χρονιά, μια δύσκολη εποχή, μια συμπιεσμένη περίοδο, αναρωτιέμαι πολλές φορές τι είναι η ύπαρξή μας. Δύσκολη η ζωή, με πολλές πολλές ομορφιές. Και όσο δυσκολεύεσαι, τόσο αναγνωρίζεις τις ομορφιές, κι όσο βλέπεις τις ομορφιές, τόσο αναρωτιέσαι τι σημαίνει να υπάρχεις σε αυτό τον κόσμο. Αναλογιζόμενη την υπαρξιακή μου αναζήτηση, η απάντηση ήρθε από ένα σπουδαίο φιλόσοφο και καλλιτέχνη, το Λιβανέζο Χαλίλ Γκιμπράν, ο οποίος γράφει στον ‘Κήπο του Προφήτη’:
«…σήμερα, το να υπάρχεις σημαίνει να είσαι σοφός χωρίς να είσαι ξένος για τους ανόητους. σημαίνει να είσαι δυνατός αλλά όχι για να ξεκάνεις τους αδύνατους· σημαίνει να παίζεις με τα μικρά παιδιά, όχι σαν πατέρας, αλλά καλύτερα σα σύντροφος του παιχνιδιού, που θέλει να μάθει τα παιχνίδια τους. Σημαίνει να είσαι απλός κι άκακος με τους γέρους και τις γριές, και να κάθεσαι μαζί τους στον ίσκιο της αρχαίας βελανιδιάς μ’ όλο που εσύ περπατάς ακόμα με την Άνοιξη. Σημαίνει ν’ αναζητάς έναν ποιητή, μ’ όλο που αυτός μπορεί να ζει πέρα από τα εφτά ποτάμια, και να είσαι ήρεμος μπροστά του, να μη θέλεις τίποτα, να μην αμφιβάλλεις για τίποτα, και χωρίς να ‘χεις κανένα ερώτημα στα χείλια σου. Σημαίνει να ξέρεις πως ο άγιος κι ο αμαρτωλός είναι αδέρφια δίδυμα, που ο πατέρας τους είναι ο Μεγαλόχαρος βασιλιάς μας, και πως ο ένας γεννήθηκε μια στιγμή πριν απ’ τον άλλο, και μόνο γι’ αυτό τον θεωρούμε Διάδοχο του Θρόνου. Σημαίνει ν’ ακολουθείς την Ομορφιά, ακόμα κι αν εκείνη σ’ οδηγήσει ως την άκρη του γκρεμού. και μ’ όλο που εκείνη είναι φτερωτή κι εσύ χωρίς φτερά, και μ’ όλο που εκείνη θα περάσει το γκρεμό, ακολούθησέ την, γιατί, όπου δεν υπάρχει ομορφιά, δεν υπάρχει τίποτα. Σημαίνει να είσαι κήπος χωρίς μάντρα, αμπέλι δίχως φύλακα, θησαυροφυλάκιο πάντα ανοιχτό στους περαστικούς. Σημαίνει να σε ληστέψουν, να σε ξεγελάσουν, να σ’ εξαπατήσουν κι ακόμα να σε παραπλανήσουν και να σε παγιδέψουν, και μετά να σε περιγελάσουν, αλλά, παρ’ όλα τούτα, εσύ να κοιτάζεις κάτω από το ύψος του μεγαλύτερου εαυτού σου και να χαμογελάς, ξέροντας πως υπάρχει κάποια Άνοιξη που θα ‘ρθει στον Κήπο σου να χορέψει με τα φύλλα σου, κι ένα φθινόπωρο για να ωριμάσει τα σταφύλια σου. ξέροντας πως αν κι ένα μόνο απ’ τα παράθυρά σου είναι ανοιχτό προς την Ανατολή, ποτέ δε θα είσαι άδειος· να ξέρεις πως όλοι αυτοί που θεωρούνται παραβάτες και ληστές, πλάνοι κι απατεώνες, είναι αδέρφια σου που βρίσκονται σ’ ανάγκη, και πως και συ είσαι ίσως όλοι αυτοί στα μάτια των ευλογημένων κατοίκων της Αόρατης Πόλης, πάνω από τούτη την πόλη.
Και τώρα, για σας που τα χέρια σας φτιάχνουν και βρίσκουν όλα τα πράγματα που είναι χρήσιμα και αναγκαία για την άνεση της μέρας και της νύχτας σας. Να υπάρχεις, σημαίνει να είσαι υφαντής με δάχτυλα που βλέπουν, χτίστης που νοιάζεται για το φως και τον ελεύθερο χώρο. γεωργός πού νιώθει ότι κρύβει ένα θησαυρό με κάθε σπόρο που σπέρνει. ψαράς και κυνηγός που δείχνει συμπόνια για το ψάρι και το αγρίμι που κυνηγά, αλλά μεγαλύτερη συμπόνια για την πείνα και την ανάγκη του ανθρώπου. Και πάνω απ’ όλα, σας λέω τούτο: Θα ‘θελα να είστε ο καθένας από σας, κι όλοι μαζί, σύντροφοι στο σκοπό κάθε ανθρώπου, γιατί έτσι μόνο μπορείτε να ελπίζετε πως θα πετύχετε τους δικούς σας καλούς σκοπούς. Σύντροφοι κι αγαπημένοι μου, να είστε τολμηροί κι όχι πράοι· να είστε ανοιχτοί κι όχι κλεισμένοι. κι ως την τελευταία μας ώρα, και τη δικιά μου και τη δικιά σας, να είστε πραγματικά ο μεγαλύτερος εαυτός σας…»
Τα λόγια αυτού του δυνατού μύστη, γέμισαν την καρδιά μου σήμερα με ευγνωμοσύνη, με κάνουν να τα ξεπεράσω όλα και να προσπαθήσω να γίνω ο μεγαλύτερος εαυτός μου.
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια