Σε τούτη τη ζωή, που είναι τόσο μικρή και που τρέχει τόσο γρήγορα, με τις τόσες πολλές ανάγκες και απαιτήσεις, τις τόσες πολλές πληροφορίες και θεωρίες, το μόνο σίγουρο είναι ότι πολύ σπάνια ο μέσος άνθρωπος μπορεί να εμπεδώσει το πώς τον βλέπει πραγματικά το σύγχρονο παγκόσμιο σύστημα. Γιατί τουλάχιστον από τότε που γνωρίζουμε για την ιστορία της ανθρωπότητας, οι άνθρωποι ως μάζα αντιμετωπίζονταν απ’ αυτούς που είχαν τη δύναμη και την εξουσία σαν γρανάζι, σαν ένα ‘εργαλείο’ για να μπορέσουν να εκτελέσουν το σκοπό τους. Διάβαζα σχετικά μια ιστορία με τίτλο:«Το ποδήλατο είναι ο αργός θάνατος του πλανήτη». Ένας τραπεζίτης λοιπόν σε ένα οικονομικό φόρουμ έκανε τους οικονομολόγους της συνάντησης να προβληματιστούν όταν έκανε την ακόλουθη οικονομική ανάλυση:
«Ένας ποδηλάτης είναι καταστροφή για την οικονομία της χώρας: δεν αγοράζει αυτοκίνητα και δεν δανείζεται χρήματα για να αγοράσει. Δεν πληρώνει ασφαλιστήρια. Δεν αγοράζει καύσιμα, δεν πληρώνει για το σέρβις του αυτοκινήτου και δεν χρειάζονται επισκευές. Δεν χρησιμοποιεί πάρκινγκ επί πληρωμή. Δεν προκαλεί μεγάλα ατυχήματα. Δεν χρειάζονται αυτοκινητόδρομοι πολλαπλών λωρίδων.Δεν γίνεται παχύσαρκος.Οι υγιείς άνθρωποι δεν είναι απαραίτητοι ή χρήσιμοι για την οικονομία. Δεν αγοράζουν φάρμακα. Δεν πηγαίνουν σε νοσοκομεία ή γιατρούς.Δεν προσθέτουν τίποτα στο ΑΕΠ της χώρας.Αντίθετα, κάθε νέο κατάστημα McDonald’s δημιουργεί τουλάχιστον 30 θέσεις εργασίας —για την ακρίβεια 10 καρδιολόγους, 10 οδοντίατρους, 10 διαιτολόγους και διατροφολόγους — προφανώς και τους ανθρώπους που εργάζονται στο ίδιο το κατάστημα. Tο περπάτημα δε είναι ακόμα χειρότερο. Οι πεζοί δεν αγοράζουν ούτε ποδήλατο!».
Κι αν η προσέγγιση φαίνεται κάπως υπερβολική, δηλαδή το να σκεφτούμε ότι κάποιοι κάθονται σ’ ένα τραπέζι και ρυθμίζουν ολόκληρη τη ζωή μας και το οικονομικό σύστημα βάσει ενός ποδηλάτου και της χρήσης του, ας σκεφτούμε τις σύγχρονες κοινωνίες μας και μάλλον η απάντηση θα είναι καθαρή. Οι ζωές μας έχουν πια την απόλυτη εξάρτηση από το σύστημα στο οτιδήποτε. Στην ενέργεια, στην τροφή, στην υγεία, στην επικοινωνία, στην προστασία, στην εκπαίδευση, στην πληροφορία και άσε που ‘παρασιτούν’ πάνω μας και μια σειρά από ψεύτικες ανάγκες που με δυσκολία μπορούμε να διακρίνουμε ποιες είναι. Οι παγκόσμιες κοινωνίες μας, μάζεψαν τους πάντες στις μεγάλες πόλεις και σαν μυρμηγκάκια οι άνθρωποι κάνουν τη δουλειά για τη φωλιά τους. Πως θα έμοιαζε άραγε ένας κόσμος που θα ήταν παράλληλα σύγχρονος, αλλά θα επέτρεπε μια στοιχειώδη αυτονομία στους ανθρώπους στο να ρυθμίζουν τις ανάγκες τους και άρα τις ζωές τους; Πως θα ήταν ένας κόσμος αν τα νοικοκυριά υποχρεώνονταν να καλλιεργούν από δυο στρέμματα το καθένα, να κατέχουν σπόρους, να ζουν μόνο σε μικρές πόλεις μέχρι 20.000 κατοίκους, να χρησιμοποιούν τον ήλιο και τον αέρα για να παράγουν ενέργεια στο σπίτι τους, να αυτορυθμίζουν τις συναλλαγές τους χωρίς την υποχρεωτική μεσολάβηση τραπεζών, να γνωρίζουν τεχνικές αυτοθεραπείας, να χρησιμοποιούν δομές κοινωνικής οικονομίας; Σίγουρα θα ήταν κόσμος με λιγότερους φτωχούς και λιγότερους πλούσιους και πολλά, πολλά ποδήλατα.