Στην αριστερά της καρδιάς μας λοιπόν αφιερώνεται και η στήλη αυτής της εβδομάδας, ξανά με αφορμή το κείμενο του κ. Μπερμπερή ‘για τον λαό που αγάπησε το χαβιάρι’, που με την γνωστή ευγενική διάθεση και την ευφυή του γραφή, αναφέρεται στους προεκλογικούς συσχετισμούς, στα επικοινωνιακά παιχνίδια των πολιτικών παρατάξεων και στα κριτήρια επιλογής ηγετών από τον λαό. Ορθώς ειπωμένα από τον κ. Μπερμπερή, αλλά όταν αντί μιας γενικής τοποθέτησης υπάρχουν συγκεκριμένα παραδείγματα για όλα αυτά, τότε το πράγμα αποκτά άλλο ενδιαφέρον.
Για παράδειγμα μου θύμισε τις ιστορίες που άκουγα ότι προκειμένου να κερδηθούν εκλογές στο νομό στο παρελθόν, έφταναν πόρτα- πόρτα ονομαστικά πακέτα με προσωπικά δωράκια. Η ομάδα επικοινωνίας του υποψηφίου φρόντιζε να μάθει τις ανάγκες του κάθε σπιτιού και έστελνε με το δέμα τα αντίστοιχα δώρα. Τσοπάνης ήσουν, κουδούνια για τα αιγοπρόβατα έπαιρνες, κυνηγός ήσουν εξοπλισμό έπαιρνες, νοικοκυρά ήσουν ηλεκτρική συσκευή έπαιρνες, ξεβράκωτος ήσουν κιλότες έπαιρνες. Στην αρχή μου έμοιαζε με αστικό μύθο ή μάλλον καλύτερα επαρχιώτικο κουτσομπολιό, αλλά ο τόπος μικρός και εύκολα οι πληροφορίες διασταυρώνονται.
Έτσι λοιπόν κερδίζεται ο λαός και η ψήφος του, κε Μπερμπερή. Και μην κατηγορηθώ ότι υπονοώ ότι ο τόπος μας έχει υποβαθμισμένη αυτοεκτίμηση, αλλά εκεί κολλάει μάλλον το θυμικό και το συναισθηματικό υπόβαθρο της ψήφου του καθενός όταν βρεθεί μπροστά στην κάλπη. Βλέπεις όταν η κιλότα βρει τον σωστό αποδέκτη της, αυτό χτίζει μια συναισθηματική σχέση φροντίδας και τρυφερότητας, του τύπου ‘αφού με σκέφτηκε που ήμουν ξεβράκωτος, του χρωστάω πίσω το ενδιαφέρον που μου έδειξε’. Και έτσι να σου όλη η οικογένεια ψήφιζε μονοκούκι, και να σου οι σχέσεις γίνονταν στενότερες και μετά μπορεί να έρχονταν μια εξυπηρέτηση, μια εκδούλευση, μια διευκόλυνση, ένας διορισμός στην καλύτερη περίπτωση σύσφιξης των σχέσεων.
Βλέπεις καμιά φορά δεν απαιτούνται έμπειροι επικοινωνιολόγοι για να έρθει κανείς κοντά στο λαό και να καταλάβει ποιες είναι οι ανάγκες του, αλλά πρακτικότητα και στόχευση. Και φυσικά δεν χρειάζεται κανείς να φτάσει σε τόσο ‘χαμηλής ανατομίας’ τακτικές, χρειάζεται όμως στην πολιτική να υπάρχει μια σύνδεση θεωρίας με την πράξη και η εμπέδωση ότι πολιτική δεν είναι κενού περιεχομένου θεωρίες, είναι η άσκηση φροντίδας για τις καθημερινές ανάγκες των πολιτών σήμερα και η πρόνοιά τους για το αύριο. Φυσικά αν αναβαθμίσουμε και εκσυγχρονίσουμε το μοντέλο αυτό, πιθανά να είχαμε ένα πολύ καλό προεκλογικό πρόγραμμα προκειμένου να γίνει με προοπτικές νίκης ο συσχετισμός με την κιλότα. Στις επερχόμενες εκλογές νικητής θα πρέπει να είναι αυτός που έχει έτοιμα ‘πακέτα’ με λύσεις για την ερήμωση, την εξαθλίωση, την υποβάθμιση, την έλλειψη φροντίδας των πολιτών στα καθημερινά προβλήματα του τόπου μας. Καθαρές, συγκεκριμένες, πρακτικές λύσεις χρειάζονται για να κερδηθεί η ‘μάχη της κιλότας’.
