Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς
έβγαζα απ’ τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι
σου `ριχνα στα μάτια να πονάς
Παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες κι αστυνόμους
κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ
και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους
τ’ Άϊ Γιάννη θα `τανε θαρρώ
Πριν λίγες μέρες ο συνδικαλιστής της ΕΛ.ΑΣ κ. Σ. Μπαλάσκας στο δελτίο ειδήσεων κεντρικού καναλιού, μιλώντας για τα μέτρα της αστυνομίας σε σχέση με την απαγόρευση συγκεντρώσεων και πορειών την 17η Νοεμβρίου, αλλά και τα δικαιώματα και προβλήματα των συναδέρφων του, δήλωσε μεταξύ άλλων: ‘‘Θα στείλω ένα μήνυμα (στους ‘μπαχαλάκηδες’ όπως χαρακτηρίστηκαν από τον παρουσιαστή του δελτίου, ρωτώντας τον συνδικαλιστή για την πιθανή εμφάνιση αναρχικών ομάδων), να μην τολμήσουν κι αν το τολμήσουν να το κάνουν, ας πάρουν κάνα δυο λεμόνια στην τσέπη τους γιατί θα τους βγει ξινό. Αν οι ΄μπαχαλάκηδες΄ τολμήσουν να κάνουν τα ίδια, και μιλάω καταλαβαίνετε για ποιους, πάλι να μην παρεξηγηθώ, μιλάω γι αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι το έχουν σύστημα να προκαλούν θέματα και προβλήματα, τώρα είναι πολύ πιο σοβαρό όταν υπάρχει πανδημία από πίσω, και έχουν αλλάξει οι διαταγές και οι εντολές, να μην το κάνουν, γιατί θα ξυστούν στην γκλίτσα και δεν είναι καλό γι’ αυτούς΄΄.
Ακούγοντας λοιπόν αποσβολωμένη την παραπάνω δήλωση του αστυνομικού μας, αναρωτήθηκα που βρισκόμαστε μισό αιώνα παρά κάτι, από το βράδυ εκείνο του ’73. Τότε στην οδό Αριστοτέλους ήταν φλούδες μανταρίνι και σήμερα, απλά έγιναν λεμόνια, και μέσα σ΄ αυτά τα χρόνια ήταν ίσως και νεράντζια. Για όσους δεν καταλαβαίνουν την ‘αναρχική ιδεολογία’ των εσπεριδοειδών, απλά για να μπουν στο νόημα να πούμε ότι χρησιμοποιούνταν από τους διαδηλωτές για να μην τους επηρεάσουν τα δακρυγόνα στα μάτια. Μισό σχεδόν αιώνα μετά εμείς οι Έλληνες φαίνεται ότι δεν έχουμε καταλάβει και πολλά από εκείνη την αυθόρμητη; Προσχεδιασμένη; Λαϊκή; Πολιτική; Εξέγερση; Γιορτή; Τι σημασία έχει! Από εκείνο το βράδυ που σηματοδότησε τη Μεταπολίτευση της χώρας μας και του πώς σήμερα αντιλαμβανόμαστε την πολιτική, τους πολίτες, τη δικαιοσύνη, την ισονομία και την θέση μας στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Φοβάμαι ότι τα ‘κουσούρια΄ της ράτσας μας, να στρέφεται ο ένας με την πρώτη αφορμή απέναντι στον άλλο καλά κρατούν, και το συγκλονιστικό μήνυμα που ακούγονταν από τα μεγάφωνα του Πολυτεχνείου εκείνο το βράδυ, ‘Είμαστε αδέρφια, μην μας χτυπάτε’, μέσα στη δημοκρατία μας ξεχνιέται εύκολα. Γιατί σίγουρα ούτε οι αστυνομικοί ευθύνονται σαν επαγγελματίες γι αυτό, που παλεύουν να μείνουν πιστοί στον όρκο τους για 800 ευρώ, αλλά ούτε και οι ‘μπαχαλάκηδες’ που βρίσκουν αυτόν τον δρόμο μέσα στη δημοκρατία μας να εκδηλώσουν την άρνηση και αντίδρασή τους. Δυστυχώς πιθανά για το κατεστημένο και την ανώτερη εξουσία, να μοιάζουν σαν τα μικρά παιδιά στην παλιά γειτονιά, της οδού Αριστοτέλους, που παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους, και που πιστεύουν ότι το παιχνίδι τους είναι αληθινό και βάζουν όλη τους τη δύναμη και την αδρεναλίνη να το κερδίσουν.
Αν ακόμα στη δημοκρατία μας χρειάζεται για κάποιο λόγο να κουβαλάμε στις τσέπες μας εμείς και τα παιδιά μας, οι ‘μπαχαλάκηδες’, λεμόνια και φλούδες μανταρίνι, τότε μάλλον κάτι δεν πηγαίνει καλά και δεν έχει εμπεδωθεί καλά η βραδιά του Πολυτεχνείου στο έθνος μας. Μάλλον δεν έχουμε καταλάβει ότι δημοκρατία είναι ελευθερία, είναι υποχρέωση αλλά είναι και συνευθύνη και για τους μικρούς που παίζουν… και για τους μεγάλους που βάζουν τους όρους του παιχνιδιού.