Το ψύχος των ημερών ήταν η αιτία για να ζήσουμε σε αυτή τη χώρα ώρες ντροπής και πρωτόγνωρες καταστάσεις πλήρους απαξίωσης του πολίτη. Ήταν για ακόμα μια φορά η αφορμή για να έρθει στην επιφάνεια η πραγματικότητα και η αλήθεια, που η πολιτική και πολιτειακή συγκάλυψη δεν αφήνουν να φανεί το μέγεθός της μέσα στη ‘γρηγοράδα’ της καθημερινότητας. Ήταν για ακόμα μια φορά η αφορμή για να φανερωθεί το ‘ψύχος’, το βαθύ πολιτικό ‘ψύχος’ της χώρας μας, που καλύπτει όλο το φάσμα, από τις διοικητικές ευθύνες, τις ευθύνες των αναδόχων δημοσίων αγαθών, την εξαγορά συνειδήσεων, την συγκάλυψη. Αυτό το ‘ψύχος’ που οδηγεί την χώρα μας στην κατάπτωση που μέσα στις δεκαετίες έχει.
Το φιάσκο εγκλωβισμού σε έναν από τους πιο ασφαλείς δρόμους, δεν απέχει πολύ από την φονική πυρκαγιά στο Μάτι ή τις τελευταίες καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού. Δυστυχώς θεωρούμε ότι είμαστε τυχεροί αν δεν θρηνήσουμε από τύχη νεκρούς και σαν πολίτες είμαστε αφημένοι στην θεά της τύχης. Πόσο κοστίζει άραγε η ανθρώπινη ζωή για αυτούς που μας διοικούν; Τα 2.000 ευρώ είναι ένα αφηρημένο, αλλά μάλλον ικανοποιητικό χρηματικό ποσό, γι’ αυτούς που αποφασίζουν για τις ζωές μας, για να λειάνει γρήγορα την αγανάκτηση του κόσμου. Η εταιρεία προφανώς αποδέχτηκε να αποζημιώσει τους πολίτες, ευελπιστώντας πιθανά ότι θα λήξει γρήγορα η απόδοση των ευθυνών της.
Και κάπου εκεί έρχεται η προαναγγελλόμενη εισαγγελική παρέμβαση που πάντα στην Ελλάδα περιμένουμε χρόνια για να δούμε που θα αποδοθούν οι ηθικές και φυσικές ευθύνες και δυστυχώς σχεδόν ποτέ όσοι τις έχουν πραγματικά δεν τιμωρούνται γι’ αυτές. Άραγε το ειδικό υπουργείο Πολιτικής Προστασίας που συστάθηκε ειδικά για να αντιμετωπίζει τέτοιες ακραίες καταστάσεις, σε όποιον άλλον και να αποδοθούν, δεν έχει το 50% της ευθύνης; Διαφορετικά ποιος είναι ο λόγος της ύπαρξής του; Υπάρχει καμιά περίπτωση στ΄ αλήθεια να κατηγορηθεί ένα υπουργείο και να αποδοθεί δικαιοσύνη; Μέσα σε όλο αυτό το ‘ψύχος’ διακυβέρνησης τι να περιμένει κανείς;
Και όλα αυτά ενώ υπήρχαν όλες οι προειδοποιήσεις και η ενημέρωση από τους μετεωρολόγους και ο κρατικός μηχανισμός δήλωνε έτοιμος για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Άρα είτε μια κρίση έρχεται απρόοπτα, είτε με ενημέρωση, όταν τα διοικητικά ανακλαστικά είναι ‘παγωμένα’, τότε τίποτα δεν λειτουργεί και θα βρεθεί γρήγορα, γρήγορα ο μηχανισμός, να παγώσει περισσότερο η απόδοση ευθυνών, η αίσθηση ασφάλειας του πολίτη, η συνείδησή του ότι ζει σε ένα κράτος δικαίου, η ελπίδα ότι κάποια μέρα κάτι θα αλλάξει σε αυτή την χώρα. Και επειδή όπως λένε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, τότε η ελπίδα που θάφτηκε κάτω από τον πάγο της ‘Ελπίδας’, σίγουρα θα πεθάνει καλοδιατηρημένη.
Παγωμένη ελπίδα
