Γράφει η: Γιούλη Μάλαινου
Δολιανά: το όμορφο κι απομονωμένο χωριό προπύργιο του διάσημου Πανταβρέχει παραμένει απρόσιτο στους κατοίκους του από το τέλος Δεκέμβρη 2021. Η κατολίσθηση κατέστρεψε ολοσχερώς το δρόμο που οδηγεί από τη Ρωσκά στα Δολιανά, το μοναδικό χωματόδρομο που έδινε πρόσβαση τους χειμερινούς μήνες στα σπίτια μας.
Και θα αναρωτηθείτε – ποιός θα πάει στα Δολιανά χειμωνιάτικα;
Η απάντηση είναι: όλοι εμείς που χρόνια τώρα με κόπο και στρίμωγμα οικονομικό επισκευάσαμε τα πεσμένα πέτρινα σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό με μόνο κίνητρο την αγάπη μας για τον τόπο αυτό. Εμείς, οι λίγοι, που αν και κατοικούμε μόνιμα στο Καρπενήσι, στο Μικρό ή Μεγάλο Χωριό, στην Αθήνα ή ακόμα και στην Αμερική δοθείσης ευκαιρίας επισκεπτόμαστε με την πρώτη ευκαιρία τη «Στουρνάρα», πες τα καλύτερα, Δολιανά.
Έλα μου, ντε, που ο δίχως υποδομές χωματόδρομος έπεσε με τις τρομερές πλημμύρες του Δεκέμβρη! Έκτοτε, περιμένουμε υπομονετικά αλλά εις μάτην, τη διάνοιξή του με όποιο μηχάνημα είναι κατάλληλο για να δημιουργηθεί μια ασφαλής πρόσβαση από τη Ρωσκά.
Και περιμένουμε… και περιμένουμε… ακόμα. Κατανοώντας την ανάγκη της διάνοιξης των χωριών που κλείνουν λόγω κακοκαιρίας και έχουν μόνιμους κατοίκους βλέπουμε με απορία την αδιαφορία, για πάνω από ένα μήνα, την επίλυσης του προβλήματος της ανύπαρκτης πρόσβασης. Φτιάχνει ο καιρός, χαιρόμαστε – λέμε θα έρθει κι η σειρά μας να μας ανοίξουν. Χαλάει ο καιρός, κατανοούμε – λέμε προηγούνται άλλοι. Ξαναφτιάχνει ο καιρός, ελπίζουμε – λέμε τώρα θα έρθει ένα μηχάνημα να βγάλει ένα δρόμο να πάμε κι εμείς επιτέλους να δούμε τα σπίτια μας. Ξαναχαλάει ο καιρός – διαπιστώνουμε ότι πάλι προηγούνται άλλοι. Τα δημοτικά τέλη, όμως τρέχουν κανονικά με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, τον ΕΝΦΙΑ κι όλους τους φόρους μας τους πληρώνουμε χειμώνα καλοκαίρι. Ακόμα και για υπηρεσίες που δεν έχουμε ούτε το καλοκαίρι (π.χ. καθαριότητα ). Μετά από κάθε θεομηνία θέλουμε όπως όλοι να πάμε να δούμε αν στέκουν ακόμα όρθια τα σπίτια, αν έσπασαν σωλήνες, κλαδιά, δέντρα αλλά φεύ! Δεν έρχεται ποτέ η σειρά μας.
Το Πανταβρέχει παραμένει το καμάρι, η κορωνίδα της τουριστικής περιόδου (βλέπε καλοκαίρι). Τότε θα ανοιχτεί ο δρόμος για τους πολυπληθείς επισκέπτες. Για τους ντόπιους, τους ανθρώπους που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν κι επιστρέφουν συνέχεια εκεί ή ακόμα και για όσους απλώς αρέσκονται να πηγαίνουν όσο συχνότερα γίνεται, τον υπόλοιπο καιρό η φύση αναλαμβάνει να ορίζει την πρόσβαση στο έρημο χωριό. Και πώς να μην ερημώνει αφού δε μπορούμε να το πλησιάσουμε από καμιά μεριά;
Γκρινιάζουμε, το λοιπόν, που έλεγε κι ο τελευταίος μόνιμος κάτοικος των Δολιανών… Κάνουμε τα παράπονά μας στο Δήμαρχο και εγγράφως αφού δεν ακουγόμαστε προφορικώς. Να μας διαβάσετε. Στα ψιλά, πάντως , ελπίζουμε να μην περάσουμε…».
