Πριν λίγο καιρό, ραδιοφωνικό σποτάκι σε σταθμό του Αγρινίου διαφήμιζε μουσική παράσταση, ξεκινώντας το μήνυμα με πανηγυρικό στόμφο… ‘ο αντιπεριφερειάρχης σας προσκαλεί στην αποψινή, μοναδική συναυλία’. Λεπτομέρεια θα πει κανείς το να ανοίξει μια κουβέντα του τύπου… ‘γιατί απ΄ την τσέπη του θα τα βάλει τα χρήματα για την συναυλία ο αντιπεριφερειάρχης και προσκαλεί προσωπικά το κοινό;’ ή ‘με τα δημόσια χρήματα θα κάνει ο κάθε υποψήφιος τις προεκλογικές του δημόσιες σχέσεις;’. Πιθανά όντως να είναι λεπτομέρειες όλα αυτά μέσα σε μια πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που βυθίζεται κάθε μέρα και περισσότερο σε έναν αήθη αγώνα δρόμου επικράτησης αρπακτικών της εξουσίας. Μια χώρα και μια κοινωνία σε απομόρφωση, σε πτώση, με την αποδοχή και την ανοχή της κάθε ‘αλητείας’ των πολιτικών σαν κανονικότητα. Μια χώρα και μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση, χωρίς να υπάρχει καμιά αντίσταση ουσιαστική, γιατί το σύστημα σήμερα έχει απλώσει τον ιστό του παντού, δεν ξεφεύγεις από πουθενά. Η τακτική μαστίγιο- μαστίγιο- καρότο σε εφαρμογή με απόλυτη επιτυχία, και μεις ως πολίτες να βρισκόμαστε σε εμπεδωμένη επαιτεία, παίρνοντας με ευγνωμοσύνη όλα τα pass που το ανοιχτόκαρδο σύστημα μας προσφέρει.
Η κάθε μια απ’ αυτές τις δευτερευούσης σημασίας λεπτομέρειες συνθέτουν το παζλ της πολιτικής, των πολιτικών και των πολιτών σήμερα που εν μέσω προεκλογικής περιόδου, και μάλιστα παρατεταμένης όπως αυτής που διανύουμε, έχουν μια ξεχωριστή σημασία. Φανερώνουν το πόσο πολύ βαθιά είμαστε ναρκωμένοι νοητικά, συναισθηματικά και ψυχικά όλοι μας, αποκαμωμένοι με την πίστη ότι δεν θα αλλάξει τίποτα πια. Αυτή ακριβώς η πίστη ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι και κανείς δεν μπορεί να φέρει μια αλλαγή, επιτρέπει τον τυχοδιωκτισμό σε όλους αυτούς που θέλουν να καθίσουν σε μια καρέκλα εξουσίας. Κι αφού καθίσουν, συμπεριφέρονται λες και μας κάνουν χάρη και καπηλεύονται ότι υπάρχει, εντάσσοντάς το στον προεκλογικό τους αγώνα και επενδύοντας στο πολιτικό τους μέλλον. Γιορτές, εκδηλώσεις, δράσεις, συνεργασίες…. ‘‘Περάστε κόσμε… Να δείτε τα κατορθώματά μας! Γιατί όχι δεν είναι δικά σας κεκτημένα κοινωνικά αγαθά αυτά. Τα χρωστάτε σε μένα το δήμαρχο, σε μένα τον περιφερειάρχη, σε μένα τον πολιτικό. Και χρέος σημαίνει οφειλή και όταν έρθει η ώρα της κάλπης, μου χρωστάτε και πρέπει να το θυμάστε’’. Περάστε κόσμε… Λοιπόν να καμαρώσουμε και να υπηρετήσουμε, αυτούς που όφειλαν να μας υπηρετούν. Περάστε κόσμε… Να νιώσετε άλλη μια φορά δουλικότητα και υποβιβασμό. Περάστε κόσμε… Να χειροκροτήσετε αυτούς που σας τάζουν, που στην καλύτερη περίπτωση που κάνουν ότι υποσχέθηκαν, ξέρετε ότι βρίσκονται στη θέση τους όχι από ιδεολογική ζέση, αλλά ως μοχλοί του συστήματος και του ξεπλύματος. Περάστε κόσμε…!