Περί καλαισθησίας η συνέχεια και σε αυτό το άρθρο, με αφορμή την καθημερινότητα που ζούμε εδώ εις τας εξοχάς, αλλά και μικρές ή μεγάλες ειδήσεις που αφορούν στην καλαισθησία σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας.
Δυστυχώς, συχνά η απόλυτη καλαισθησία και αρμονία που υπάρχει στη φύση, μέσα στην οποία έχουμε το προνόμιο να ζούμε, διαταράσσεται από την ακραία πολλές φορές ‘χοντροκοπιά’ του ανθρώπου. Και για να μιλάμε πιο συγκεκριμένα, ζώντας και δουλεύοντας σε χωριά της Ευρυτανίας, η οποία διατείνεται ότι είναι ο πιο καθαρός νομός της Ευρώπης κλπ κλπ, ξεκινάς να περπατήσεις για να απολαύσεις το τοπίο, τον καθαρό αέρα και τα γάργαρα νερά και σε κάθε σχεδόν 100 μέτρα, συναντάς δυσάρεστες εκπλήξεις. Ποτήρια πλαστικά – χάρτινα από καφέδες, μπουκαλάκια νερού, κουτάκια αναψυκτικού ή ακόμη χειρότερα γυάλινα μπουκάλια μπίρας σπασμένα, αποτσίγαρα και άδεια πακέτα τσιγάρων, όλα πεταμένα στην άκρη του δρόμου.
Η εικόνα χειροτερεύει σε διάφορα σημεία, ακόμη και μεγάλων χωριών, όπου όχι μόνο υπάρχουν πεταμένα σκουπίδια περαστικών όπως είναι τα παραπάνω, αλλά και μεγάλες σακούλες οικιακών σκουπιδιών πεταμένων σε πλαγιές και σε ρέματα που περνάνε και μέσα από τα χωριά και καταλήγουν να ρυπαίνουν μια τεράστια απόσταση φυσικού περιβάλλοντος, αλλά και τον ίδιο το χώρο που ζουν, χωρίς να παραπονιέται κανένας γείτονας ή συγχωριανός για τέτοιες τριτοκοσμικές καταστάσεις. Είτε γιατί είναι συνένοχος είτε γιατί δεν θέλει να εμπλακεί σε κόντρες και να αντιδράσει σε κάποιον που καταπατά κάθε δικαίωμα του διπλανού του ή ακόμη και του ίδιου του παιδιού του που ζει και μεγαλώνει σε αυτό το περιβάλλον και το κληρονομεί.
Το να φροντίζουμε να είναι καθαρός, περιποιημένος και νοικοκυρεμένος ο χώρος αλλά και ο τόπος που ζούμε, πολλές φορές αντιμετωπίζεται από τοπικούς άρχοντες και συμπολίτες σαν ιδιοτροπία, σαν κάτι ακατόρθωτο και σχέδιο πολύ μεγαλεπήβολο. Η απάντηση σε προφορικά αιτήματα «…δεν τους βλέπεις πάλι έτσι θα το κάνουν…».
Η δική μου απάντηση είναι ότι η αλλαγή νοοτροπίας είναι μια αργή διαδικασία, αλλά όχι ακατόρθωτη. Επίσης πιστεύω ακράδαντα ότι όταν ένας χώρος είναι καθαρός και παρά την επιμονή κάποιων να ρυπαίνουν, αν το σύνολο της τοπικής κοινωνίας σε συνεργασία με την τοπική αρχή επεμβαίνουν, τότε σίγουρα η επιθυμητή αλλαγή θα επέλθει. Άλλωστε έχει αποδειχθεί ότι με υπομονή, επιμονή και μεράκι, ακόμη και οι πιο δύσκολες περιπτώσεις, ακόμη και τα πιο άσχημα κτίρια, γίνονται έργα τέχνης.
Για του λόγου το αληθές, η είδηση για έναν Γάλλο καλλιτέχνη, ο οποίος φτιάχνει παραμυθένιες γειτονιές στους άχαρους τοίχους της πόλης του, ζωγραφίζοντας. Ο Patrick Commecy, ταλαντούχος Γάλλος καλλιτέχνης του δρόμου μαζί με την ομάδα του, δημιουργεί τεράστιες υπερρεαλιστικές τοιχογραφίες που μεταμορφώνουν τους βαρετούς τοίχους της πόλης του, ακολουθώντας την τεχνική trompe l’oeil. Στα άχαρα κτίρια προσθέτει πανέμορφα σκηνικά με ανθρώπους, χρώματα και λουλούδια σε ένα περιβάλλον εξαιρετικής ομορφιάς και μεγάλης λεπτομέρειας, ενώ αρκετοί από τους φανταστικούς χαρακτήρες που ζωγραφίζει ο Commecy κάποτε υπήρξαν πραγματικά.
Το μόνο που χρειάζεται τελικά είναι όραμα, έμπνευση, στόχευση και πολλή διάθεση για δουλειά. Αντίστοιχο τοπικό παράδειγμα πολύ μικρότερης κλίμακας το κτίριο του Δημοτικού Σχολείου Ραπτοπούλου, το οποίο γέμισε εξωτερικά παιδικές παραστάσεις, από τον επαγγελματία ελαιοχρωματιστή και καλλιτέχνη, Φάνη Σβάρνα.
Το παν είναι η επιμονή στο στόχο, αρκεί να ξέρουμε ποιος είναι αυτός.
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
