«Όρθρος βαθύς, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,
φέρτε τα μύρα να γιορτάσουν πάλ’ οι δρόμοι
ΒΑΪΟΥ Χ.
Γράφει ο Θεοφάνης Παναγιωτόπουλος
Καθώς βρισκόμαστε σε Πασχαλινή -ακόμη- ατμόσφαιρα, θεώρησα σκόπιμο να περιηγηθούμε ανάμεσα σε στίχους ποιητών που γράφτηκαν με αφορμή τα Πάθη και την Ανάσταση για μια πνευματική ανάταση. Η ποιητική μούσα ενέπνευσε πολλούς ποιητές κι έτσι θα αναγνώσουμε κάποια -από τα πολλά- αναστάσιμα κείμενα με τον πασχαλινό σελιδοδείκτης ανά χείρας. Θα ξεκινήσουμε με τρεις στίχους από τον «Επιτάφιο Θρήνο» ενός ανωνύμου ποιητή: Ω γλυκύ μου έαρ,/ γλυκύτατόν μου Τέκνον,/ πού έδυ σου το κάλλος;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ «Έως κι ασήμαντα»
Ας είχα την εύνοιαν/ εγώ του αγαπημένου μαθητή,/ του Ιωάννη/ κι όλα μικρά, έως κι ασήμαντα/ τ’ άλλα./Ας έδειχνε πως μ’ ήθελε,/ ως προσφιλή, κοντά του.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ «Άσμα μικρό»
Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος./ Είχε συνάξει λίγα φύλλα/ ένα κλαδί γεμάτο φως/ είχε πονέσει./ Και τώρα/ χάθηκε…/ Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος/ αγγίζει νέους ουρανούς/ η προσευχή του μάχη./ Έαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ «Πάσχα προς Σούνιο»
[…]Αριστερά, η εποχή,/ Σε μια ακατάσχετη επιφοίτηση χρωμάτων./ Κι εκεί, προσκυνητάρι κατηφές,/ έναν Χριστό, μη αναστάντα προφανώς, εγκλείει./ Γιατί στεφάνι εκ πλαστικού/ επάνω του ακόμη ξεχασμένο/ το πάθος της σταυρώσεως παρατείνει./ Περί διαγενομένου του Σαββάτου,/ Μαγδαληνής, Σαλώμης, και αρωμάτων/ ιδέαν δεν έχει./ Σύμπτωσις:/ Κι απ’ την καρδιά μου ο λίθος/ Ουκ αποκεκύλισται/ Ην γαρ μέγας σφόδρα.
ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ «Μαγδαληνή»
[…]Για ένα βάζο αλάβαστρου δε φτάνουν οι οικονομίες μου./ Κι όμως πρέπει να αποχτήσω αυτό το μύρο με τα σαράντα αρώματα./ Μ’ αυτό το μύρο θ’ αλείψω τα πόδια του,/ μ’ αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του,/ μ’ αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω./ Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια,/ ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο./ Κι αν μια μέρα ασπαστώ το χριστιανισμό, θα είναι για την αγάπη του∙/ κι αν μαρτυρήσω γι’ Αυτόν, θα ‘ναι η αγάπη του που θα μ’ εμπνέει./
Γιατί, κύριε, ο έρωτας μού ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια/ κι ίσως μείνει αιώνια τ’ όνομά μου σα σύμβολο/ εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν «ότι ηγάπησαν πολύ».
ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΚΩΣΤΑΣ «Οι πόνοι της Παναγιάς»
[…]Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ’ αλήθεια, φως της αστραπής,/ χτυπήσει ο Κύρης τ’ ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!/ Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν!/ Δεν είν’ αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής./Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ «Μια εικόνα Παναγίας κι ο Ιησούς»
Απ᾽ εκείνο το σφίξιμο στην αγκαλιά Της/ καταλαβαίνεις πως ξέρει πως θα Της τον πάρουμε/ απ᾽ εκείνο το βλέμμα που μας βλέπει/ καταλαβαίνεις πως ξέρει πως θα Της τον πάρουμε.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ «Χριστός Ανέστη»
[…]Ο ουρανός που λίγο πριν αστροφορούσε/ σ’ άσπρο σεντόνι γύριζε και σε βρεγμένο./ Δυο βήματα απ’ τη βρύση ο αδερφός της,/ έσταζε το βρακί και το παγούρι του/ ―Χριστός Ανέστη, πώς περνάς, τι να περνούσε/ κόντευε χρόνο πεθαμένος./ Γύρισε να μας δει κι έφεξε ο τόπος
σαν κάποιος να μας φωτογράφιζε τη νύχτα.