«Σε ένα Πανεπιστήμιο ο καθηγητής Νομικής ρώτησε έναν φοιτητή:
-Πώς σε λένε;
Ο φοιτητής απάντησε και τότε ο καθηγητής τον απέβαλε χωρίς λόγο. Ο φοιτητής προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό του χωρίς αποτέλεσμα, αλλά και όλοι οι συμφοιτητές του στην αίθουσα σιωπούσαν… Ο φοιτητής βγήκε νιώθοντας αδικημένος…
Στη συνέχεια ο καθηγητής ξεκίνησε τη διάλεξη και ρώτησε τους φοιτητές:
-Γιατί θεσπίστηκαν οι νόμοι;
-Για τον έλεγχο της συμπεριφοράς των ανθρώπων, είπε ένας φοιτητής.
-Για να εφαρμοστεί η πειθαρχία των ανθρώπων, είπε ένας άλλος.
-Για να μην καταπιέζουν οι ισχυροί τους αδύναμους, είπε ένας τρίτος.
Ο καθηγητής είπε:
-Ναι, αυτό όμως δεν είναι αρκετό.
Μια φοιτήτρια σήκωσε το χέρι της και απάντησε:
-Μέχρι να επιτευχθεί δικαιοσύνη.
Ο καθηγητής είπε:
-Ναι, αυτή είναι η απάντηση. Για να επικρατήσει η δικαιοσύνη! Και ποιο είναι το Νόημα της δικαιοσύνης;
Ένας φοιτητής απάντησε:
-Έτσι ώστε να διατηρούνται τα δικαιώματα και να μην αδικείται κανείς.
Ο καθηγητής είπε:
-Τώρα απαντήστε άφοβα. Έκανα άδικη πράξη στον συμφοιτητή σας όταν τον έβγαλα από την αίθουσα;
Και είπαν όλοι: -ΝΑΙ.
Ο καθηγητής είπε θυμωμένος:
-Τότε γιατί σιωπήσατε και δεν κάνατε τίποτα;! Σε τι χρησιμεύουν οι νόμοι αν δεν έχουμε το θάρρος να τους εφαρμόσουμε;! Εάν παραμείνετε σιωπηλοί όταν κάποιος υποβάλλεται σε αδικία και δεν υπερασπίζεστε το δίκιο, χάνετε την ανθρωπιά σας η οποία είναι αδιαπραγμάτευτη.
Τότε ο καθηγητής είπε να φωνάξουν τον φοιτητή που είχε διώξει, του ζήτησε συγγνώμη μπροστά σε όλους τους φοιτητές και είπε:
-Αυτό είναι το Μάθημά σας σήμερα και πρέπει…
να το πετύχετε στην Κοινωνία σας όσο …Ζείτε.!!!»
Αυτό το κείμενο, το ανακάλυψα στο διαδίκτυο πριν από αρκετό καιρό, χωρίς δυστυχώς να βρω την πηγή του, και το κράτησα επειδή με προβλημάτισε αρκετά. Πρόσφατη εμπειρία δικού μου ανθρώπου σε ογκολογική κλινική στην Αθήνα, όπου με περισσή βαρβαρότητα οι υπεύθυνοι απευθύνονταν στους ασθενείς και τους συνοδούς τους και κανένας δεν αντιδρούσε, μου το θύμισε.
Παράλληλα, τα περιστατικά υπέρβασης καθήκοντος από υπηρεσίες, σώματα ασφαλείας και γενικά από οποιονδήποτε ασκούσε ή νόμιζε ότι ασκούσε κάποια μορφή εξουσίας, ήταν πάντα ένα ακανθώδες ζήτημα στη χώρα μας. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως που ζούμε την παράνοια της πανδημίας, τα πράγματα έχουν χάσει κάθε μέτρο και κάθε κοινή λογική. Η ευθύνη, ο έλεγχος, η ελευθερία, η καταπάτηση ανθρώπινου δικαιώματος, η διασφάλιση των προσωπικών δεδομένων, η αξιοπρέπεια, η σκέψη και η έκφραση είναι έννοιες υπό σκληρή διαπραγμάτευση.
Οπότε σήμερα το ασφυκτικό κλίμα που ζούμε, αυτή η τεράστια εσωτερική και εξωτερική πίεση, θα έρθει η ώρα που θα προκαλέσει έκρηξη, όπως γίνεται πάντα στην ιστορία. Τώρα τι είδους έκρηξη θα είναι αυτή, δεν μπορώ να ξέρω. Η σιωπή όμως, που δεν είναι πάντα χρυσός(!), έχει αρχίσει να σπάει και όπως φαίνεται θα κορυφωθεί σύντομα.
Σήμερα που κυκλοφορεί η εφημερίδα μας, είναι η 48η Επέτειος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατά την οποία ένα από τα συνθήματα των ταμπουρωμένων φοιτητών και εργατών ήταν: «Λαέ πεινάς. Γιατί δεν πολεμάς;»… και φυσικά το θέμα δεν είναι, ούτε ήταν, κομματικό ή ιδεολογικό. Είναι βαθιά και καθαρά πολιτικό, γιατί αφορά τον πολίτη. Τον καθένα από εμάς! Γιατί όσα λάθη και να έγιναν, αυτοί οι άνθρωποι τότε έσπασαν τη σιωπή.
Σήμερα, τη σιωπή ξεκίνησαν να σπάνε οι επαγγελματίες και οι μικροεπιχειρηματίες που βλέπουν μέρα με τη μέρα να καταστρέφονται συμπαρασύροντας και τις οικογένειές τους. Οι άνθρωποι που κρατούν ζωντανό τον βασικό πυρήνα αυτής της χώρας. Η σιωπή κράτησε δυο χρόνια. Το σπάσιμό της όμως προμηνύεται εκκωφαντικό…