Ατυχής και ζαλισμένος έπεσα σε μια λακκούβα.
Τι λακκούβα, λακκουβάρα κι όλους τους χωρεί.
Κόσμος σε απελπισία στη λακκούβα, στη λακκούβα.
Κάμερες και συνεργεία ωχου τι βουή!
Έξι εφτά είναι φτιαγμένοι στη λακκούβα, στη λακκούβα
και μια θεια μου ερωτευμένη πω πω τι ντροπή!
Σε λακκούβα ζοφερή όποιος πέσει πώς να βγει.
Σε λακκούβα ζοφερή όποιος πέσει πώς να βγει.
Σύμβουλοι Επικρατείας στη λακκούβα, στη λακκούβα
κι ο παπάς της ενορίας πω πω μη μας δει!
Και τα Σώματα Ασφαλείας με την κλούβα, με την κλούβα.
Να κι ο Υπουργός Παιδείας ωχου τι ντροπή!
Μη μου κάνεις τη λαχτάρα, δω και σένα στη λακκούβα.
Βρε καλώς τον τον Μητσάρα μέσα στην οπή!
Σε λακκούβα ζοφερή όποιος πέσει πώς να βγει.
Σε λακκούβα ζοφερή όποιος πέσει πώς να βγει.
Της ζωής η δυσκολία η λακκούβα, η λακκούβα.
Του εδάφους ανωμαλία, τρύπα ποταπή.
Τ’ άσπρο λέρωσα μακό μου στη λακκούβα, στη λακκούβα.
Σκόνισα τον εαυτό μου, ποιος να με σκεφθεί;
Έχει γούβα σαν την Κούβα στη λακκούβα, στη λακκούβα.
Όταν πέσεις συλλογιέσαι μπας και σηκωθείς.
Σε λακκούβα ζοφερή όποιος πέσει πώς να βγει.
Σε λακκούβα ζοφερή όποιος πέσει πώς να βγει.
(Από τον Δίσκο ¨Το Μέγα Το Μυστήριο Της Ζωής¨ (1998)- Άγαμοι Θήται)
Αγαπημένο τραγούδι το παραπάνω, από μια πολύ αγαπημένη μου ομάδα, αυτή των Άγαμων Θητών. Το άκουσα ξανά πριν από λίγες μέρες και σκεφτόμουν πώς τοποθετούν την πραγματικότητα, μέσα σε ένα χιουμοριστικό πλαίσιο και πόσο επίκαιρο είναι ακόμη και σήμερα, μετά από 22 χρόνια. Μπήκα στη διαδικασία μάλιστα να σκεφτώ, ποιες από τις περιπτώσεις που αναφέρει, γνωρίζω να ισχύουν σήμερα και ο απολογισμός είχε ενδιαφέρον.
Σύντομα, επιβεβαιώθηκε όχι μόνο ο συλλογισμός μου για το ποιοι μπορεί να βρίσκονται μέσα στη ‘λακκούβα’, όπως περιγράφεται, αλλά και πόσο εύκολα μπορεί κάποιος αμέριμνος και αμερόληπτος διαβάτης, να πέσει μέσα για τα καλά!
Το ζήτημα, βέβαια, στη ζωή δεν είναι αν θα πέσεις σε μια λακκούβα, γιατί αυτό λίγο ή πολύ σε όλους μας μπορεί να συμβεί, αν δεν προσέξουμε λιγάκι πού πατάμε και πώς πορευόμαστε. Το ζήτημα είναι, να γνωρίζουμε ότι οι λακκούβες τέτοιου είδους είναι ‘ζοφερές’ όπως περιγράφονται πιο πάνω και δεν μπορείς να βγεις εύκολα. Παγιδεύεσαι για τα καλά και ‘σκονίζεις τον εαυτό’ σου, γιατί ως ανωμαλίες του εδάφους είναι πάντα βρώμικες και το πιο επικίνδυνο είναι ότι κατά κανόνα, κρύβουν κι άλλες παγίδες, ίσως πιο τρομακτικές και ύπουλες.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι όποιος έχει πέσει σε τέτοιο λάκκο, κανείς δεν πρόκειται να τον σκεφτεί, οπότε μάλλον ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί συλλογικά, θα πρέπει να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί και με επίγνωση των συνεπειών μιας τέτοιας πτώσης.
Και επειδή οι λακκούβες είναι πολλές, βρώμικες και δεν φαίνονται από μακριά, μία είναι η ευχή μου… «Μη μου κάνεις τη λαχτάρα, δω και σένα στη λακκούβα…».
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
