Τέλειωσε πριν από λίγες ημέρες το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου για το 2017, που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο. Εξαιρετικές επιδόσεις, συγκλονιστικό θέαμα και φέτος… πολλές ανατροπές.
Ακόμη και αν δεν παρακολουθεί κάποιος φανατικά τέτοιου είδους αθλητικές διοργανώσεις ή δεν είναι καν ο ίδιος αθλητής, αν παρακολουθήσει τα αγωνίσματα στο κρατικό κανάλι που μεταδίδει το πρωτάθλημα στίβου έστω και για δέκα λεπτά, είναι σίγουρο ότι θα δει ένα θέαμα που θα τον συνεπάρει και συχνά θα τον συγκινήσει.
Στους φετινούς αγώνες του Λονδίνου, ήταν αρκετές οι ανατροπές. Δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου αθλητικού στερεώματος, ο Μο Φάρα και ο Γιουσέιν Μπολτ, μετά από πολλά χρόνια που υπήρξαν αήττητοι ο καθένας στο άθλημά του, έκλεισαν τις καριέρες τους με ήττες. Μικρή ήττα για τον Φάρα, ο οποίος μετά από μια δεκαετία πρωτιάς, βγήκε δεύτερος και πήρε το ασημένιο μετάλλιο, ενώ πιο άτυχος ο «βιονικός» Μπολτ στα μισά της τελευταίας κούρσας είχε έναν δυνατό τραυματισμό και δεν κατάφερε καν να ολοκληρώσει τον αγώνα. Ο Τζαμαϊκανός σπρίντερ έχει ανακοινώσει ότι θα βάλει τέλος στην καριέρα του σε αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, και μάλιστα στο στάδιο που το 2012, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, είχε κερδίσει τρία χρυσά μετάλλια. Όπως ανακοίνωσε όμως, τώρα θα αγωνιστεί μόνο στα 100 μ., λόγω προβλήματος τραυματισμού που αντιμετωπίζει στη μέση.
Υπήρχαν, βέβαια και οι ευχάριστες εκπλήξεις, όπως το χρυσό της Ελληνίδας Κατερίνας Στεφανίδου, αλλά κυρίως το χάλκινο του Σύριου Γκαζάλ, αθλητή στο άλμα εις ύψος, ο οποίος προπονούνταν στην εμπόλεμη Δαμασκό και τέλος το χρυσό των αθλητών του Τρίνινταντ-Τομπάκο στη σκυταλοδρομία, τελευταίου αθλήματος όλου του πρωταθλήματος, που πέρασαν τους Αμερικανούς στα τελευταία μέτρα.
Αυτό όμως που συνεπαίρνει περισσότερο το θεατή, εκτός από την αδρεναλίνη και την αγάπη για τον αθλητισμό, είναι η συγκίνηση που παίρνει από τους ίδιους τους αθλητές και τις ιστορίες τους. Συχνά, είναι πραγματικά συγκλονιστικό να βλέπεις τους αθλητές να δακρύζουν ή ακόμη και να κλαίνε σπαρακτικά. Οι αιτίες πολλές. Κάποιοι κλαίνε από θυμό και στεναχώρια που έχασαν ή που δεν κατάφεραν να φτάσουν τον πολυπόθητο στόχο, κάποιοι κλαίνε από μεγάλη χαρά και ανακούφιση που πέτυχαν μια πρόκριση, κάποιοι άλλοι δακρύζουν από συγκίνηση για τη διάκρισή τους. Όπως και να έχει, είτε πάνω στο βάθρο της πρωτιάς, είτε κάτω στο πάτωμα του τραυματισμού ή της αποτυχίας, οι πρωταθλητές κλαίνε. Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι ανεξάρτητα από τις συνθήκες που προκαλούν το συναισθηματικό αυτό ξέσπασμά τους, αυτό που τους κάνει να δακρύζουν, είναι οι θυσίες, οι πόνοι και οι κόποι που έχουν κάνει τόσα χρόνια, προκειμένου να φτάσουν στο στόχο τους. Παρακολουθώντας τον τελευταίο τιμητικό γύρο του Γιουσέιν Μπολτ στο Στάδιο του Λονδίνου κατά τη λήξη των αγώνων, βλέπουμε καθαρά πώς ο άνθρωπος μπορεί να νικά τον κακομαθημένο ή και κακό του εαυτό και να διακρίνεται. Ο Μπολτ, ένας άνθρωπος με πολύ ισχυρή προσωπικότητα που κατάφερε να μη χάσει κάτι από αυτή, αλλά να την τιθασεύσει με πειθαρχία και επιμονή στο στόχο, και να την κάνει ακόμη πιο λαμπερή. Ένας αθλητής από κάποιο μικρό χωριό της Τζαμάικα, επί δέκα χρόνια, είναι στην κορυφή του κόσμου! Όλα είναι δυνατά…
