20 μέρες περίπου πέρασαν από τη ‘φονική’ πλημμύρα στη Μάνδρα Αττικής, που είχε απολογισμό 20 νεκρούς και εκατοντάδες κατεστραμμένες περιουσίες. Σπίτια γεμάτα λάσπη που δεν μπορούν να κατοικηθούν, καταστήματα διαλυμένα χωρίς εμπόρευμα, αυτοκίνητα καρφωμένα σε κάγκελα, αυλές και σπίτια, ήταν η εικόνα της επόμενης μέρας αλλά και των επόμενων εβδομάδων.
Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε η διαδικασία υποβολής αιτήσεων για την παροχή αποζημίωσης των 5.000 ευρώ για τις κατοικίες τους στους πληγέντες. Αιτήσεις θα δέχεται και το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος για δωρεάν παροχή βασικών εργασιών αποκατάστασης σε πληγείσες κατοικίες, σε μια προσπάθεια να «κλείσουν» ταχύτερα οι πληγές στην περιοχή. Την ίδια στιγμή, βέβαια, καταστροφικές πλημμύρες έπληξαν τις προηγούμενες ημέρες και τη δυτική Ελλάδα, ευτυχώς χωρίς θύματα, παρά μόνο υλικές ζημιές.
Αυτό που συνέβη στη δυτική Αττική, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας, είναι το αποτέλεσμα της ανθρώπινης ανοησίας, αλλά και της κρατικής εγκληματικής συναίνεσης. Από τη μία απλοί πολίτες, κατά κύριο λόγο φτωχοί άνθρωποι που δεν είχαν τόπο να ζήσουν, πήγαν κι έχτισαν σπίτια ακριβώς πάνω σε ρέμα, χωρίς καμία μελέτη και συχνά χωρίς καμία άδεια ανοικοδόμησης. Από την άλλη ένας κρατικός μηχανισμός που είτε νομιμοποίησε κάποτε αυτά τα σπίτια, είτε έκανε τα στραβά μάτια και έστησε έναν ολόκληρο δήμο στην περιοχή, χωρίς να σκέφτεται κάποιος υπεύθυνα και λογικά, ότι κάποτε το ρέμα ή ο ποταμός θα ξανακατεβάσει νερό. Και πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά το νερό κατέβηκε, με τέτοια ορμή που δυστυχώς τίποτα δεν μπορούσε να το συγκρατήσει. Αυτοί οι άνθρωποι πλήρωσαν τα λάθη που έχουν γίνει εδώ και πολλές δεκαετίες.
Μέσα σε όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση, ένα ρεπορτάζ που έκανε το Vice Greece πραγματικά με ταρακούνησε και σχεδόν άλλαξε την ‘πορεία’ αυτού του άρθρου. Η δημοσιογράφος του Vice Greece, κα Μελπομένη Μαραγκίδου, βρέθηκε στη Μάνδρα Αττικής την ημέρα που μια μεγάλη ομάδα της πακιστανικής κοινότητας στην Ελλάδα, πήγε στην περιοχή για να βοηθήσει εθελοντικά τους πλημμυροπαθείς κουβαλώντας άχρηστα αντικείμενα και βγάζοντας κουβάδες λάσπης από τα σπίτια. Αυτό που είχε όμως ιδιαίτερη σημασία και ήταν πολύ συγκινητικό αλλά και συγκλονιστικό, ήταν η παρουσία και η βοήθεια ενός συγκεκριμένου ατόμου. Ένας από τους ανθρώπους που έσπευσαν να βοηθήσουν, ήταν ένα από τα πιο πρόσφατα θύματα ρατσιστικής βίας στην περιοχή από ακροδεξιά ομάδα τον Οκτώβριο που μας πέρασε με μαχαίρι και σιδερογροθιά. Ο Ασφάκ Μαχμούτ, με τα σημάδια της επίθεσης ακόμη εμφανή στο πρόσωπό του και στο σώμα του, πήγε να βοηθήσει παρόλο που έχει πρόβλημα από την επίθεση και στο χέρι του αλλά και στη μέση του. Η εξήγηση που έδωσε στη δημοσιογράφο, ήταν: «…χρωστάω το ψωμί μου στους Έλληνες, τόσα χρόνια… είναι καλοί άνθρωποι… ποτέ δεν έκαναν τέτοια πράγματα οι Έλληνες που γίνονται τα τελευταία χρόνια…». Την ίδια μέρα ομάδα της Χρυσής Αυγής βρέθηκε στην περιοχή και έβριζε τους Πακιστανούς εθελοντές, ενώ ο Πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας κ. Τζαβεντ Ασλάμ, δήλωσε στη δημοσιογράφο: «…εμείς εδώ ήρθαμε για αγάπη και αλληλεγγύη και όχι για βρισιές και μίσος…» (Πηγή: Vice Greece).
Μέσα σε αυτή τη φράση βρίσκεται και η ουσία τελικά του όλου ρεπορτάζ. Οι άνθρωποι που είναι παραπεταμένοι σε αυτή την κοινωνία και πολλοί τους θεωρούν κατώτερους, πήγαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που υποφέρουν, χωρίς μνησικακία και εκδικητικότητα, παρόλη την κακοποίηση που δέχονται. Εμείς οι υπόλοιποι τι κάνουμε…;
Ελένη-Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
