Οδεύουμε προς τα τέλη του Οκτωβρίου, του μήνα ευαισθητοποίησης για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού.
Θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε τα στοιχεία ότι ο καρκίνος του μαστού είναι ο συχνότερος τύπος καρκίνου στις γυναίκες. Περίπου 1 στις 9 γυναίκες θα αναπτύξει καρκίνο του μαστού κάποια στιγμή στη διάρκεια της ζωής της.
Μέσα στην τελευταία εβδομάδα, εκτός από τις χιλιάδες γυναίκες που παλεύουν με τον καρκίνο του μαστού, ανακοίνωσαν την ασθένειά τους, από διαφορετικά είδη καρκίνου, και δύο πολύ γνωστές και ισχυρές πολιτικοί, η Φώφη Γεννηματά και η Ντόρα Μπακογιάννη.
Ούσα καρκινοπαθής, και μάλιστα δις μέσα στην τελευταία δεκαετία, αυτό που σίγουρα πρέπει να τονίσω είναι η πρόληψη μέσω της έγκαιρης διάγνωσης. Το να κάνουμε τακτικά τον έλεγχό μας θα πρέπει να είναι ενταγμένο στο πρόγραμμά μας, όπως ενταγμένο θα πρέπει να είναι στην καθημερινότητά μας, το να ‘ακούμε’ το σώμα μας.
Οι προκλήσεις όμως δεν σταματούν εδώ. Θα πρέπει όλοι μα όλοι οι καρκινοπαθείς να κατανοήσουμε βαθιά ότι αυτό το δρόμο διαλέγει το σώμα και η ψυχή μας για να μας δείξουν ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή μας, ότι κάτι δεν κάνουμε καλά εμείς σε σχέση με τον εαυτό μας ή τους άλλους, ότι κάποιο σύστημα εσωτερικό και εξωτερικό δεν λειτουργεί σε αρμονία και τοξινώνεται.
Θα πρέπει να μπούμε βαθιά στα κύτταρά μας και να δούμε γιατί αντιδρούν, με τι συναισθήματα τα ‘ταΐζουμε’, με τι τροφές τα μπουκώνουμε, με τι τοξικότητες τα φορτώνουμε. Πόσο πραγματικά καλοί άνθρωποι είμαστε, βαθιά μέσα μας, στα πιο σκοτεινά μας δρομάκια, εκεί που δεν βλέπει κανείς, ούτε καν εμείς τις περισσότερες φορές. Πόσο έτοιμοι είμαστε να θυσιάσουμε το ‘εγώ’ για το ‘εμείς’.
Όλα αυτά τα χρόνια που συναντιέμαι με ανθρώπους που εκδηλώνουν ή που θα εκδηλώσουν καρκίνο σε κάποιο σημείο του σώματός τους, παρατηρώ τα μάτια τους. Όπως παρατηρούσα και τα δικά μου, σε όλη μου τη διαδρομή ως καρκινοπαθής. Τα μάτια είναι όντως ο καθρέφτης της ψυχής. Τα μάτια δείχνουν όλα όσα δεν θέλουμε να δούμε. Κι ομολογώ ότι πάντα τσεκάρω το βλέμμα στον καθρέφτη μου ακόμη και τώρα, γιατί τα σημάδια φαίνονται και προλαμβάνονται οι καταστάσεις.
Αυτό που παρατηρώ, λοιπόν στα μάτια, και επαναλαμβάνεται στο 99,5% των καρκινοπαθών, τουλάχιστον στην αρχή της περιπέτειάς τους, είναι μια περίεργη θύελλα. Σκοτεινή, σκληρή, με πόνο και εγωισμό. Το οικοδόμημα που τόσα χρόνια έχουμε χτίσει γκρεμίζεται, κι εμείς από τη μια λυσσαλέα προσπαθούμε να σώσουμε ό,τι μπορούμε και την ίδια στιγμή καταρρέουμε και φωνάζουμε για βοήθεια ανήμποροι. Μια πάλη τόσο δυνατή, τόσο ανελέητη που σου σκίζει τα σωθικά, και πάλι σκοτάδι και πάλι πόνος, μέχρι να έρθει ο εξαγνισμός και να φωτίσουν τα μάτια. Μέχρι να καταλάβουμε ότι λάβαμε ένα δώρο από το σύμπαν, μια δεύτερη ευκαιρία να δούμε τα πράγματα αλλιώς, στην ουσία τους. Να βρούμε Το Θεό μέσα μας και να του δώσουμε όλο μας το είναι, να ξαναγεννηθούμε.
«Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε…»
Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου αδερφή και σε όλα μας τα αδέρφια στον κόσμο που συναντιούνται με αυτό το σπουδαίο δώρο Του Θεού, αυτή τη στιγμή. Μόνο ένας δρόμος υπάρχει, το φως.
