Την ιστορία την αφηγήθηκα πριν ένα μήνα περίπου, ζητώντας απαντήσεις τις οποίες δεν έλαβα ποτέ. Μου τη διηγήθηκε ένας χωριανός πού ακολουθούσε τον αείμνηστο Παύλο Μπακογιάννη στα χωριά της Ευρυτανίας, όταν ήταν υποψήφιος βουλευτής του νομού. Ήταν τα χρόνια του φανατισμού και της πόλωσης με τα πράσινα και τα μπλε στρατόπεδα όχι μόνο στηνΕυρυτανία αλλά και σε όλη την χώρα, που ακόμα έψαχνε να βρει τον ‘μεταπολιτευτικό’ χαρακτήρα της. Όταν λοιπόν έφευγαν, μου εξιστορούσε, από κάποιο χωριό όπου συναντούσαν πόλωση ή ένταση ανάμεσα στα μπλε και στα πράσινα στρατόπεδα και άρχιζαν να φανατίζονται, ο Παύλος τους μάζευε και προσπαθούσε να τους συνετίσει. ‘Η Ευρυτανία δεν έχει ανάγκη από μπλε και πράσινα καφενεία’ τους έλεγε…
Έχουν περάσει 32 χρόνια από το θάνατό του και το ερώτημα λοιπόν που μένει σήμερα είναι που βρίσκεται το όραμα του Παύλου Μπακογιάννη για την Ευρυτανία. Οι αριθμοί και η πραγματικότητα της Ευρυτανίας όπως τη βιώνουμε όσοι ζούμε σε αυτόν τον τόπο μιλάνε από μόνα τους. Άραγε πού ακριβώς ναυάγησε αυτό το όραμα;Τι απέγινε το μήνυμα που άφησε για τη δυναμική του τόπου μας; Και δεν μιλάμε μόνο για τον έρημο πια νομό μας, που έχει μείνει χωρίς πραγματική και ουσιαστική προοπτική όχι στο να ρίχνει και να γκρεμίζει μπετό, αλλά να κατοικείται και να θρέφει τους ανθρώπους που τον επιλέγουν για να ζήσουν… Και δεν μιλάμε για τους πολύ χαμηλούς δείκτες ανάπτυξης, την ανεργία και τη μετανάστευση που δείχνουν μη αναστρέψιμα… Μιλάμε για το ότι έχουμε περάσει πέρα και από την πόλωση των ‘μπλε και των πράσινων καφενείων’.
Μιλάμε ακριβώς για το γεγονός ότι οι ‘καμπάνες’ των ημετέρων- στα δάκτυλα του ενός χεριού- της αναξιοκρατίας, για να μην χρησιμοποιήσω πιο σκληρούς χαρακτηρισμούς, είναι το σήμερα του τόπου μας. Δυστυχώς επίσης δεν χρειάζεται ούτε καν να το υποθέσεις, αρκεί μόνο να αθροίσεις…. τις συμμαχίες και τους αριθμούς. Και ας μη γελιόμαστε εμείς οι πολίτες δεν είμαστε Άγιοι και πολύ περισσότερο και προφανές δεν θέλουμε οι πολιτικοί μας να είναι Άγιοι και ούτε ήταν, ούτε θα είναι ποτέ. Προφανώς υπάρχουν πάντα ισχυρά συμφέροντα που η πολιτική και οι πολιτικοί θα πρέπει να εξυπηρετούν όπου και αν βρίσκονται.Το θέμα είναι απλά ότι στον τόπο μας κρατάμε με καθωσπρεπισμό μια επίφαση προόδου για όλα και στην πραγματικότητα ο τόπος δεν έχει πια ούτε μπλε, ούτε πράσινα καφενεία, γιατί ούτε γέροντες δεν έμειναν στα χωριά. Τα μπλε και τα πράσινα καφενεία κλειδωμένα και έρημα, όπως και το μέλλον του τόπου.