Δεν είχα σκοπό να γράψω σήμερα για την υπόθεση – σκάνδαλο μεγατόνων για τις φρικαλεότητες σε βάρος ενός παιδιού. Δεν είχα σκοπό γιατί από τη μια είναι πια καθημερινές οι υποθέσεις κακοποίησης, βιασμών, ασέλγειας που σοκάρει το μέγεθος και από την άλλη γιατί μιλάμε για ένα παιδί.
Όταν όμως είδα την ανάρτηση της ηθοποιού Κλέλιας Ρένεση, η οποία πολλές φορές παρεμβαίνει για θέματα επικαιρότητας και πολιτικής μέσω του λογαριασμού της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποφάσισα να την παραθέσω γιατί σε μεγάλο μέρος της με εκφράζει.
«Εκατοντάδες τα ποστ για την 12χρονη.. όλοι εισαγγελείς. Όλοι περιμένουν δικαιοσύνη. Βρίζουν τον άντρα – τέρας , τη μάνα για αμέλεια, την δικαιοσύνη που φοβούνται πως για άλλη μια φορά θα ναι απούσα.. από κανέναν δεν διάβασα την πιο σοβαρή μέριμνα… ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, που ήταν η γειτονιά;!; όταν αυτό το τέρας εκμεταλλευόταν την φτώχεια κ την υπερφορτωμένη ζωή αυτής της μάνας.. αυτό το τέρας εκμεταλλευόταν και κάτι άλλο! Την αδιαφορία μιας ολόκληρης κοινότητας..κ βέβαια ποιος να νοιαστεί για 7 παιδιά μιας καθαρίστριας; Ποιος να τα φέρει σπίτι του να παίξουν με τα παιδιά του; Ποιος να χει το νου του αν ζουν σωστά κ με αξιοπρέπεια;
Είναι πολύ εύκολο να τα κοιτάμε όλα σαν ταινία.. σαν κάτι που δεν μας αφορά άμεσα. Κ ακόμα πιο εύκολο να δικάζουμε τους πάντες κ τα πάντα ως άξιοι δικαστές της ανημποριάς μας. Να γεμίζουμε χολή για όλο αυτό, χωρίς ποτέ να σκεφτούμε πως αν η κοινωνία που έχουμε φτιάξει ως πολίτες ήταν πιο ενεργή, αποβράσματα σαν αυτόν δεν θα είχαν τρόπο να ξεμυτίσουν, όχι να διαπράξουν τέτοια ανείπωτη ύβρη..
ΦΤΑΙΜΕ Κ ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΥΤΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΕ Μ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΦΡΙΧΤΟ ΤΡΟΠΟ..
Φταίμε που δεν νοιαζόμαστε, φταίμε που υπακούμε στο σπίτι -δουλειά – υποχρεώσεις κ αύριο μέρα είναι.. φταίμε που κοιτάμε μόνο και έχουμε πάψει να ΒΛΕΠΟΥΜΕ..
τα παιδιά έπαψαν να είναι «τα παιδιά του χωριού, τα παιδιά μας» κ έγιναν « τα παιδιά σου να κοιτάξεις εσύ κ άσε εμένα τι κάνω»..
βρε δεν τη θέλω αυτή την παρεούλα που λέγεται παρεάκι υποκρισίας, αυτονάρκωσης κ αυτοΰπνωσης, με ηρωικές δόσεις πληκτρολογίου…»(Κλέλια Ρένεση fb)
Και συμπληρωματικά ρωτάω κι εγώ με τη σειρά μου, πού είναι η κοινωνία όταν μάνα απαντά στην κόρη της που καταγγέλλει ξυλοδαρμό ‘ε μια σφαλιάρα έφαγες, δεν έπαθες και τίποτα…’, που είναι όταν επί χρόνια κάνει ότι δεν ακούει τις φωνές, τις βρισιές και το ξύλο που πέφτει στο γείτονα;… πού είναι όταν λέει για το βιαστή πατέρα κοριτσιού με ειδικές ανάγκες ‘…το χαζό τον έμπλεξε, είπε ψέματα!’ και όταν βγαίνει με άδεια από τη φυλακή έρχεται καμαρωτός στο χωριό και αντί να τον φτύσουν τρέχουν όλοι να του σφίξουν το χέρι και να τον καλωσορίσουν;
Έχει δίκιο λοιπόν η κυρία Ρένεση. Φταίμε κι εμείς. Όλοι ως κοινωνία, γιατί πάψαμε να είμαστε κοινότητα, γιατί πάψαμε να έχουμε κοινές συνισταμένες, γιατί πάψαμε να συντρέχουμε ο ένας τον άλλον παρά μόνο τον συγγενή μας, μη και βγει παρά έξω η καλοσύνη και η συμπόνια. Γιατί ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που τα κουκουλώνουν όλα για να μη φανεί στους έξω το πρόβλημα. Γιατί το ‘εγώ’ είναι υπερτροφικό κι έχει εξαφανίσει το εμείς…
