Ο θάνατος και η κηδεία του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου ήταν η καλύτερη αφορμή για μια ‘βουτιά’ στην ιστορία της χώρας, για να έρθει η διαπίστωση για μια ακόμα φορά ότι ποτέ δεν ξέρεις αρκετή ιστορία ή μάλλον καλύτερα όσο περισσότερο την σκάβεις, τόσα περισσότερα ανακαλύπτεις, το βασικό δηλαδή, ότι η επίσημη ιστορία καταγράφει ένα μικρό μέρος της και ότι και αυτή μπορεί να αναγνωστεί από πολλές διαφορετικές οπτικές. Για τον τέως γράφτηκαν και ακούστηκαν τόσα πολλά αυτές τις τελευταίες μέρες, με βασικό ερώτημα να παραμένει στο μυαλό μου, αν η επίσημη ιστορία της Ελλάδας θα τον ΄ξεπλύνει’ και αυτόν με το πέρασμα του χρόνου, λειαίνοντας τις αιχμές που άφησαν τα λάθη του ή θα γραφτεί συνεχίζοντας να στέλνει στη γωνία με το ένα πόδι σηκωμένο, το άγουρο βασιλόπουλο. Μπορεί βέβαια να ελπίζει κανείς ότι στην αγέρωχη και προσφάτως ενηλικιωμένη Δημοκρατία που έχουμε, όλοι έχουν δικαίωμα στο ξέπλυμα… Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ξεπλύθηκε, ο Γεώργιος Πανανδρέου ξεπλύθηκε, το ίδιο και ο γιος του Ανδρέας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εννοείται, ο Κώστας Σημίτης έως και του χρωστάμε ευγνωμοσύνη σαν χώρα πριν καλά, καλά πεθάνει, στο δε Κωνσταντίνο Μητσοτάκη έμεινε ένας μικρός ‘λεκές’ και θα τον θυμούνται και ως λίγο ‘γκαντέμη’. Τόμους γράφεις για τα πεπραγμένα των πολιτικών αυτών, και άλλων πολλών φυσικά, καθώς επίσης και για την σύνδεση τους με τη θέση που βρίσκεται η χώρα μας σήμερα.
Και όταν διασταυρώνεσαι μέσα από την ιστορία με όλες αυτές τις προσωπικότητες που σημάδεψαν την Ελλάδα, αναρωτιέσαι για το τι θέλει πραγματικά ένας λαός από τους κυβερνήτες του, με ποιο κριτήριο τους επιλέγει κάθε φορά. Είναι άραγε η δεξιά ή η αριστερά που μπορεί να κάνει έναν λαό ασφαλή και ευήμερο; Πόσο πραγματικές άραγε είναι η σημερινές Δημοκρατίες, όπως για παράδειγμα αυτή των ΗΠΑ και πόσο μπορούν ν’ αντέξουν ακόμα τα λίγα Βασίλεια που απέμειναν στον κόσμο, αν κρίνει κανείς από τα όσα γίνονται σε Αγγλία και Ισπανία για παράδειγμα; Το πρόβλημα άραγε είναι το πολιτειακό σχήμα, ή μήπως όλα αυτά είναι και ήταν πάντα προσχηματικά, απλώς και μόνο για να μπορεί το ποπολο να κυβερνιέται πιο εύκολα, ανάλογα με το πως βολεύει η συγκυρία, η ιδιοσυγκρασία του, το ‘μεγάλο πλάνο’ που ποτέ εμείς τα πιόνια της σκακιέρας δεν μαθαίνουμε. Δυο κεφάλαια ιστορίας να διαβάσεις σε οποιοδήποτε έθνος, το πιο εύκολο να καταλάβεις είναι ότι στην σκακιέρα οι ‘στρατιώτες’ υπάρχουν εκεί για να θυσιαστούν για να κερδηθεί η παρτίδα, για να κερδίσει ο ‘βασιλιάς’. Και δυστυχώς ο ‘βασιλιάς’ που πάντα θα κερδίζει, δεν χρειάζεται να κατάγεται από κάποιο Βασιλικό Οίκο, χρειάζεται απλώς να είναι κάποιος που μπορεί να βρει τα υπόλοιπα πιόνια και να τα πείσει να θυσιαστούν γι’ αυτόν.