Μεγάλη Εβδομάδα και η ανάγκη για ενδοσκόπηση και ταπεινότητα μεγάλη, τουλάχιστον για όσους παρακολουθούν και συμμετέχουν με τον τρόπο τους στο Θείο Δράμα και την Ανάσταση Του Κυρίου. Με την άνοιξη να έχει μπει για τα καλά και περιμένοντας το γλυκοκελάηδισμα των αγαπημένων μας αηδονιών πάντα θα γεννάται η ανάγκη στον άνθρωπο να δει πώς είναι ο παράδεισος, να μπορέσει να μπει έστω και για λίγο.
Έτσι, μέσα από αυτούς τους δρόμους η σκέψη μας έφτασε στην Ανατολική Ρωμυλία και το πιο ‘καλολάλητο’ αηδόνι…
«Τι καλά το λέει το αηδόνι
Που ‘σουν εψές λεβέντη μου
Κι αντιπροψές καλέ μου
Τι καλά το λέει τ’ αηδόνι
Εψές ήμουν στους ουρανούς
Κι αντιπροψές στους Άγιους
Τον Άγγελό μου φίλευα
Και τον Χριστό κερνούσα
Και τη χρυσή την Παναγιά
Την επαρακαλούσα
Για να μου δώσει τα κλειδιά
Κλειδιά του Παραδείσου
Ν’ ανοίξω τον Παράδεισο
Να μπω να σεργιανίσω
Να δω που κάθονται οι φτωχοί
Που κάθονται οι αρχοντάδες
Στον ίσκιο κάθονται οι φτωχοί
Στον ήλιο οι αρχοντάδες
Και τους φτωχούς παρακαλούν
Και τους παρακαλούνε
Δώστε φτωχοί τον ίσκιο σας
Και πάρτε τα φλουριά μας
(Παραδοσιακό Ανατολικής Ρωμυλίας)
Και ψάχνοντας διαβάζω σε άρθρο του protothema.gr, μεταξύ άλλων ότι: «Στις 4/16 Ιουνίου 1886, επικυρώθηκε στη Σόφια η ένωση Βουλγαρίας και Ανατολικής Ρωμυλίας. Οι Μεγάλες Δυνάμεις ξεκαθάρισαν στην Ελλάδα ότι δεν θα γινόταν δεκτή οποιαδήποτε στρατιωτική ενέργεια. Έτσι, τον Απρίλιο του 1886, πλοία των Μεγάλων Δυνάμεων, απέκλεισαν τα ελληνικά παράλια. Το 5ο Ευζωνικό Τάγμα που μπήκε στη Μακεδονία από τη Θεσσαλία, αιχμαλωτίστηκε. Τη σημαία του διέσωσε ο λοχίας Λύσανδρος, που έγινε λαϊκός ήρωας. Στην ελληνική κυβέρνηση, επιδόθηκε προειδοποιητική διακοίνωση από τις Μεγάλες Δυνάμεις, ότι το θέμα της Ανατολικής Ρωμυλίας” θεωρείται λήξαν”.
Έχει γραφτεί, ότι η κυβέρνηση Δηλιγιάννη έπρεπε να κινηθεί προς την Ήπειρο και να δημιουργήσει εκεί τετελεσμένα με την κατάληψη εδαφών, προσβλέποντας σε στήριξη της Μ. Βρετανίας, η οποία όμως εκείνη την περίοδο υποστήριξε την οθωμανική αυτοκρατορία. Δυστυχώς, ο τολμηρός και άκρως ικανός πολιτικός που χρειαζόταν η χώρα μας τότε, δεν υπήρχε. Η δε πολύμηνη επιστράτευση, στοίχισε οικονομικά πάρα πολύ και αποτέλεσε μια από τις αιτίες της χρεοκοπίας του 1893.
Από τότε ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τον ελληνισμό της Ανατολικής Ρωμυλίας, ο οποίος είχε παρουσία αιώνων στην περιοχή. Οι Βούλγαροι μεθοδευμένα άρχισαν να εξοντώνουν το ελληνικό στοιχείο. Η ελληνική ήττα στον πόλεμο του 1897, ενέτεινε τις βουλγαρικές ενέργειες. Τα τραγικά γεγονότα του 1906 σε Φιλιππούπολη (θυμίζουν πολύ τα Σεπτεμβριανά του 1955 στην Κων/πολη), η πυρπόληση της Αγχιάλου τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου κλπ., έδωσαν την χαριστική βολή στους Έλληνες της Ανατολικής Ρωμυλίας, που αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα, ιδρύοντας οικισμούς, που μόνο τα ονόματα τους θύμιζαν όσα άφησαν πίσω τους…» (πηγή: protothema.gr)
Οι ‘μεγάλοι’ του κόσμου διαφεντεύουν τις τύχες των λαών και όπως τους συμφέρει τα ορίζουν τα πράγματα, όμως εκεί στον παράδεισο είναι αυτοί που ζητούν βοήθεια από τους ‘μικρούς’ που τόσο αδίκησαν…
Καλή Ανάσταση και ας θυμηθούμε τον Ιησού Χριστό έστω και για λίγες μέρες. Θα μας κάνει καλό!