Τυπικά η πρωτοχρονιά του γεωργικού έτους εορταζόταν σε άλλες εποχές και άλλες χώρες στην φθινοπωρινή ισημερία της 21ης Σεπτέμβρη και ουσιαστικά ο πρώτος μήνας του έτους ήταν ο Οχτώβρης. Εναγωνίως περίμεναν οι παλιοί γεωργοί τα πρωτοβρόχια του Οχτώβρη ήταν ο μήνας που έπρεπε να αρχίσουν, και καλό θάταν, τον ίδιο μήνα να έχουν τελειώσει με τη όψιμη σπορά τους.
Η Εκκλησία έχει θεσμοθετήσει τα Φώτα, ώστε να προμηθεύονται προκαταβολικά οι πιστοί το αγίασμα, οι γεωργοί όμως το ήθελαν τότε που το χρειάζονταν, έτσι αγίασμα γι΄ αυτούς ήταν το νερό της βροχής με τα ευλογημένα πρωτοβρόχια. Είναι η περίοδος που γεμίζουν οι κοιλιές της γης και αενάως τροφοδοτούν τις χιλιάδες πηγές του εύυδρου και… εύανδρου τόπου μας.
Τη μεγαλύτερη ηδονή ως πότης την εθήρευσα, όταν κατακαλόκαιρο, υπό την σκιάν των πλατάνων και την μουσική υπόκρουση των στρουθίων τ΄ ουρανού, κουρασμένος ξεδίψαγα στην κελαρύζουσα πηγούλα. Εκεί λάτρευα την Ζωοδόχο Πηγή.
Τα βουνά και τα λόγγια μας βρίθουν από τέτοιες ηδονοδόχες πηγές. Εύρυτος χώρα η Ευρυτανία, που σημαίνει τόπος καλοτρεχούμενων πηγών, γι΄ αυτό Εύρυτον και ζωοδόχον το τοτέμ των πανάρχαιων Ευρυτάνων, Εύρυτος και ο πρώτος βασιλιάς τους.
Αυτό το τοτέμ μετουσίωσαν οι παπάδες ώστε κάθε μοναστήρι να έχει την αγιοπηγή του, που θρέφει ανέξοδα τους καλογέρους και την κουστωδία τους. Παλιά, που οι αρρώστιες ήταν πολλές και η ιατρική γνώση ελάχιστη, αλλά και σήμερα, που και πάλι οι αρρώστιες είναι πολλές και το μυαλό λίγο, από δω κάθε… σοβαρός νοικοκύρης προμηθευόταν –και προμηθεύεται- το αγίασμά του.
Αν τέλειωνε το μοναστηριακό αγίασμα, υπήρχαν και μικρότερες βιοτεχνίες, που το παρήγαγαν. Ένα μπουκαλάκι νερό το διάβαζε ο παπάς και το φάρμακο, πάσας νόσου και πάσης μαλακίας, ήταν έτοιμο. Πρώτα θα χαθεί το ανθρώπινο είδος και μετά η θρησκοληψία και η δεισιδαιμονία.
Βέβαια εκείνο, που πανελληνίως ξεπέρασε κάθε φαντασία, ήταν το 1976 με το φιάσκο του νερού του Καματερού. Σύσσωμος ο ξεπουλημένος Τύπος -πλην Ριζοσπάστη- έστελνε τον λαό να προμηθευτεί νερό, φάρμακο για τον καρκίνο αλλά και για όλες τις αρρώστιες, πλην της… βλακείας. Κι αυτός έτρεχε με λαήνια και μπότια, με καραβάνια και μποτίλιες, να πάρει το θαυματουργό νερό. Από την μεγάλη πίεση του συνωστισμένου όχλου ένας άτυχος πέθανε, πριν προλάβει να πάρει το νερό.
Στον Άγιο Αρτέμιο, που έμενα τότε, με την συνοδεία της Αστυνομίας, ήρθε ένα βυτιοφόρο του Καματερού. Εκεί να δεις καλαμπαλίκι και θανατηφόρος συνωστισμός. Λίγο ακόμα να κράταγε το πανηγύρι, τα Νοσοκομεία θα άδειαζαν και οι γιατροί, για να ζήσουν, θα πούλαγαν κουλούρια στις λαοσυνάξεις του Καματερού. Πόσο δίκιο είχε ο Αϊνστάιν, που φέρεται να είπε: “δεν ξέρω αν το σύμπαν έχει όρια, η βλακεία όμως των ανθρώπων δεν έχει!”
Πάντως αν ερχόταν εδώ πάνω ο Καματερός δεν θα ευδοκιμούσε, όχι γιατί λείπει η δεισιδαιμονία και η βλακεία αλλά γιατί περισσεύουν οι ευλογημένες πηγές.
