Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιάρας
Ένας από τους εξορκιστές μου στα παιδικά μου ματιάσματα ήταν ο μαιτρ σ΄ αυτά Δασκαλομήτσιος. Δεν ήταν μόνο εξορκιστής, αλλά και ιατρός κομπογιαννίτης. Για τα εξορκιστικά του είχε το «πατζέχρι». Ήταν ένα κομματάκι από φιδοκέφαλο, σκοτωμένο την Πρωτομαγιά, το οποίο αφού το έβαζε μέσα σε λιωμένο κερί γινόταν μια μικρή μπίλια. Αυτό έριχνε μέσα σ΄ ένα κύπελλο με νερό, το σταύρωνε, έκανε τα συνηθισμένα μουρμουρητά, σταυροκοπήματα και χασμουρητά, έδινε στο ασθενή να πιει μια γουλιά από αυτό το νερό και γινόταν περδίκι.
Εσχάτως θέλοντας να διασκεδάσω ολίγον την εν όρεσι μοναχική μου διαβίωση απόκτησα ζώο συνοδείας, που λένε. Καλή ψηφιακή μου φίλη και εκλεκτή συμπατριώτισσα, με προμήθευσε έναν ωραίο και άκρως επικοινωνιακό γάτο και την ευχαριστώ γι΄ αυτό. Προσωπικά γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα -και όπως- τα ζώα, έτσι μια γραμμή ζωής με ενώνει μ΄ αυτά. Όμως σήμερα άλλοι καιροί κι άλλα ήθη. Έτσι υποχρεώθηκα να ανατρέξω στο internet για οδηγίες συμβίωσης με τα ζώα συνοδείας. Διάβασα λοιπόν ότι οι γάτες επειδή γλείφονται, σχηματίζεται ένας σβώλος από τρίχες στο στομάχι τους, το τριχοβεζοάριον όπως λέγεται στην επιστημονική ορολογία.
Επίσης κάποιοι άνθρωποι, και ειδικά διαταραγμένες νέες γυναίκες, συνηθίζουν να τρώνε τα μαλλιά τους, που μπορεί να σχηματίσουν στο στομάχι τους μια αρκετά μεγάλη μάζα, που λέγεται «τριχοπίλημα» και χρειάζεται επέμβαση για να αφαιρεθεί. Η συνήθεια τω ασθενών αυτών λέγεται τριχοτιλλομανία ή σύνδρομο Ραπουνζέλ.
Προσωπικά δεν σιχαίνομαι εύκολα. Εξαιρούνται όμως οι τρίχες στο φαΐ και οι… κακοί άνθρωποι. Θεωρούσα ότι η υπερβολική σιχασιά μου για τις πρώτες (τις τρίχες) ήταν αφύσικη. Τώρα θαυμάζω τον εαυτό μου, που ξέρει ενστικτωδώς να προφυλάσσεται από τριχοβεζουάρια και τριχοπιλήματα. Τούτο όπως γνωρίζω, ως πάλαι τσοπάνος, σχηματίζεται και στα στομάχια και άλλων φυτοφάγων ζώων, κυρίως στις κατσίκες, από τις τρίχες που τυχαίνει να καταπιεί το ζώο. Έχει χρώμα πρασινωπό και το λέγαμε παντζέχρι. Τα λεξικά τον ορίζουν ως «λίθον εντοσθίδιον χρησιμεύων ως αντιφάρμακον». Πιστευόταν ότι έχει ιαματικές ιδιότητες, ιδίως ως φάρμακο στο δηλητήριο των φιδιών. Μικρός διάβασα στα «Άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου» του Στέφανου Γρανίτσα ότι: «Εις τον κατασκευαζόμενον δρόμον Αγράφων κάθε αγρότης φέρει μαζί του παντζέχρι, διότι τα φίδια είναι άφθονα, απαντώμενα υπό κάθε μεγάλην πέτρα. Πίνουν απ’ αυτό ολίγα θρύμματα οι δηλητηριαζόμενοι από φίδια και θεραπεύονται. Είναι πράγματι αποτελεσματικότατον το φάρμακον. Ακόμη προχθές το είδαμεν όλοι στο Μοναστηράκι των Αγράφων, όπου εσώθη ένας άνθρωπος».
Μεγάλος πληροφορήθηκα από ένα ανέκδοτο τις περιπέτειες μιας κυρίας: Ψόφησε ο γάτος της και τον πήγε στον κτηνίατρο για νεκροψία, και αυτός αφού τον εξέτασε της είπε: «Κυρία μου οι γάτοι έχουν την ιδιότητα να γλύφουν διάφορα τριχωτά μέρη, ειδικά όταν ζευγαρώνουν. Οι τρίχες μαζεύονται σβώλος στο στομάχι τους, στουμπώνουν και ψοφάνε» και η κυρία αναφώνησε: «Α! τώρα κατάλαβα από τι πέθανε ο μακαρίτης ο άντρας μου!». Καλά είναι να προσέχουμε!