Η Ελλάδα είναι μια χώρα που διατηρεί βαθύ αίσθημα της παράδοσης και τηρεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό τα κατά τόπους έθιμά της. Επί χρόνια ψάχνει να βρει πού ανήκει. Τι την κάνει να ξεχωρίζει και ποια πραγματικά είναι.
Η ευρωπαϊκή της κατεύθυνση τις προηγούμενες δεκαετίες, συντελέστηκε ξαφνικά και αμέσως μετά από μια επταετή δικτατορία που καταχράστηκε με το χειρότερο τρόπο τα σύμβολα της παράδοσης χρησιμοποιώντας τα ως μέσα χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα για πολλά χρόνια τα τοπικά ήθη και τα έθιμα να απαξιώνονται εντελώς και να υιοθετείται αποκλειστικά και αφιλτράριστα οτιδήποτε δεν είχε ελληνική προέλευση.
Επί δεκαετίες η Ελλάδα ως νέα «Μαντάμ Σουσού», στο βωμό του νεοτερισμού, κατακρεούργησε τη γλώσσα της, σνόμπαρε τα προϊόντα της και απέφευγε κάθε τι παραδοσιακό και παλιό. Το αποτέλεσμα αυτού; Να χαθεί η όποια ταυτότητα είχαμε ως λαός και να λειτουργούμε σε όλα με
το σύμπλεγμα κατωτερότητας του ‘φτωχοσυμπέθερου’ της Ευρώπης.
Τα τελευταία χρόνια και μετά από απανωτές κρίσεις – οικονομικές και ηθικές- τόσο στην Αμερική και την Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα, η οπτική των Ελλήνων σιγά σιγά αλλάζει. Ανέκαθεν οι κρίσεις οδηγούσαν σε πιο συντηρητικούς δρόμους. Σήμερα, όμως, παρατηρείται σε όλο τον κόσμο αλλά και στη χώρα μας, μια στροφή προς τις ρίζες και την παράδοση χωρίς να επιστρέψουμε σε έναν αναχρονιστικό συντηρητισμό, αλλά με μια ελπιδοφόρα νοσταλγία.
Είναι κάθε τι παλιό ή παλιομοδίτικο που πουλάει πρώτο, το σερβίτσιο της γιαγιάς που τρελαίνει το διαδίκτυο, τα φορέματα του μεσοπολέμου ή των δεκαετιών του ’50-’60 που είναι στη μόδα, τα παλιά σπίτια που γίνονται το όνειρο κάθε διακοσμητή.
Έχει ξεκινήσει ένα παγκόσμιο κίνημα αναζήτησης του παλιομοδίτικου τρόπου ζωής, προσαρμοσμένου στα νέα δεδομένα της σύγχρονης πραγματικότητας, το οποίο φαίνεται να έχει δυναμική. Η ορμή του αυτή πέρα από την επίφαση της εικόνας και το εφήμερο της μόδας, προφανώς οφείλεται σε μια βαθύτερη ανάγκη των νέων ανθρώπων να πατούν στα πόδια τους γερά και να ονειρεύονται ότι θα τα καταφέρουν όπως οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους και όπως οι γονείς τους. Απλά αυτοί θα διαγράψουν αντίστροφη πορεία. Από την ευημερία, στη στέρηση και έπειτα στην αγωνιώδη ανάκαμψη.
Υπάρχει, λοιπόν, ελπίδα να βρεθεί η ταυτότητά μας έστω και σε αυτό το σημείο της ιστορίας, προσέχοντας πάντα τις υπερβολές και το φανατισμό!