‘Να είσαι καλός με τους ανθρώπους όταν ανεβαίνεις, γιατί θα τους ξανασυναντήσεις όταν κατεβαίνεις’ ήταν τα λόγια του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Wilson Mizner και πιθανά οι Έλληνες ηθοποιοί δεν έχουν διδαχτεί αρκετή ιστορία θεάτρου. Ή μήπως η ‘Λερναία Ύδρα’ αποκαλύψεων και καταγγελιών στο χώρο του θεάματος και του αθλητισμού στη χώρα μας, δεν είναι μόνο συνέπεια ελλιπούς εκπαίδευσης, αλλά της γνωστής κατάχρησης εξουσίας, που ‘φωλιάζει’ παντού, εκεί όπου υπάρχει άνθρωπος; Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν κάποιος που βρίσκεται σε μια θέση εξουσίας, οποιασδήποτε μορφής, έναντι σε κάποιον άλλο, θυμόταν καθημερινά το απόφθεγμα του Minzer, τότε όχι μόνο θα φρόντιζε να φέρετε με σύνεση, να ελέγχει την όποια διαστρεβλωμένη τάση είχε, να σέβεται αυτούς που τον είχαν ανάγκη για να προχωρήσουν, αλλά κυρίως θα είχε εμπεδώσει ότι το μόνο σίγουρο είναι πως ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει.
Γιατί η αλήθεια είναι όταν βρίσκεται κανείς ‘ψηλά’ τα μυαλά του παίρνουν πολύ ‘αέρα’ και με τίποτα δεν μπορεί να φανταστεί ότι μια μέρα θα έρθει η στιγμή για την πτώση. Ακριβώς λοιπόν το πως έχεις φερθεί στους γύρω σου την ώρα που ανεβαίνεις, είναι και το μαξιλαράκι ασφαλείας για την ώρα που πέφτεις. Η πτώση είναι βέβαιο ότι θα συμβεί, και αν έχεις ή μάλλον αν έχτισες καλή τύχη, θα επηρεάσει πόσο πολύ θα διαρκέσει και πόσο μεγάλη θα είναι αυτή, για να αρχίσει πάλι ο αρχέτυπος κύκλος προς την άνοδο. Κανείς στη ζωή του, αν το φιλοσοφήσει, δεν βρέθηκε ανεπηρέαστος απ’ αυτόν τον κύκλο. Αλλά δυστυχώς η άνοδος προκαλεί ‘μέθη’ και κανείς δεν το βλέπει αυτό σκαρφαλώνοντας στην κορυφή και αποκτώντας εξουσία.
Κάθε φορά λοιπόν που κάποιος σε θέση εξουσίας θεωρεί ότι μπορεί να εξαγοράζει τις ανθρώπινες συνειδήσεις και την ανάγκη κάποιου, κάθε φορά που εκβιάζει διακριτικά ή και απροκάλυπτα για να πάρει αυτό που θέλει, κάθε φορά που χρησιμοποιεί τον ρόλο και τη θέση του, όποια κι αν είναι αυτή, για να ανελιχτεί, να απειλήσει και να εκβιάσει, κάθε φορά που βάζει τη δύναμή του εμπόδιο απέναντι σε κάποιον που του χαλάει τα σχέδια, κάθε φορά που εξαργυρώνει’ τον τίτλο του σύμφωνα με τις προσωπικές του βλέψεις, κάθε φορά που βρίσκεται σε μια θέση απ΄ όπου μπορεί να προσβάλλει την αξιοπρέπεια και την προσπάθεια του κάθε ανθρώπου, να θυμάται ότι η ενέργεια πάει ‘έτσι’, αλλά πάει και ‘αλλιώς.
Κύκλος είναι και γυρίζει και όταν έρθει η κάτω βόλτα έρχεται και ο απολογισμός των πεπραγμένων, το μέτρημα των φίλων και των εχθρών. Τότε με ένα μαγικό τρόπο σαν να φωτίζονται όλα και δεν μένει τίποτα κρυφό. Και έχω ξανά ένα ψυχανέμισμα ότι κανείς πια δεν μπορεί να γλυτώσει απ΄ αυτό και κανένα ‘αμάρτημα’ του παρελθόντος δεν μπορεί πια να μείνει κρυφό, ακόμα και σε έναν τόπο σαν τον δικό μας, που η σιωπή και συγκάλυψη είναι βαθιά ριζωμένη στις συνειδήσεις. Αλλά γιατί να μπερδευόμαστε με ‘σκοτεινά’ σενάρια, αφού γνωρίζουμε το πιο απλό ότι η κάθοδος είναι συνέχεια της ανόδου. Σε μια εποχή που όλα γύρω μας αλλάζουν, σε μια δεκαετία που η αρχή της ‘μυρίζει’ καταιγίδα, τι άραγε θα είναι ίδιο με όσα ξέρουμε σε λίγα χρόνια; Το μόνο σίγουρο, δεν μπορεί κανείς να εμποδίσει την αλλαγή και να αλλάξει τους νόμους της.
