Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας είναι μια μέρα που αφορά όλους μας, πάσχοντες και μη. Όλοι μας οφείλουμε να ενημερωνόμαστε σχετικά με τις ψυχικές ασθένειες, να αποκτούμε στοιχειώδη εκπαίδευση, ώστε να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίζουμε καταλλήλως συνανθρώπους μας ψυχικά ασθενείς.
Η Ψυχολόγος του ΚΔΑΠ-ΜΕΑ «Ανεμώνη» κ. Κλέσιορα Μαρία ένεκα της Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας σε εισήγησή της με θέμα: «Αναπηρία και Ψυχική Υγεία» αναφέρει:
‘’Η «Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας» γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Οκτωβρίου. Ο θεσμός της καθιερώθηκε το 1994 από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας σε περισσότερες από 150 χώρες. Στόχος της είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και η εκπαίδευση γύρω από τις ψυχικές ασθένειες, καθώς και η κινητοποίηση των προσπαθειών για τη στήριξη της ψυχικής υγείας.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ.), η ψυχική υγεία είναι μια κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η ψυχική υγεία δεν καθορίζεται από την απουσία κάποιας ψυχικής διαταραχής ή αναπηρίας.
Το άτομο που θεωρείται ψυχικά υγειές είναι το άτομο που αντιλαμβάνεται τις δυνατότητές του, μπορεί να αντιμετωπίσει το άγχος της καθημερινότητας, να εργαστεί παραγωγικά και δημιουργικά και είναι σε θέση να συνεισφέρει στην ευρύτερη ομάδα στην οποία ανήκει. Σημαντικό είναι το κοινωνικό κομμάτι καθώς η ψυχική του υγεία εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από τον τρόπο που αλληλεπιδρά µε τους άλλους ανθρώπους. Θα πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι η ικανότητά μας να αντλήσουμε ευχαρίστηση και ικανοποίηση από το περιβάλλον, μας βοηθά να διατηρήσουμε τόσο την ψυχική μας ισορροπία, όσο και τη σωματική μας υγεία, δύο από τα απαραίτητα συστατικά για να έχουμε μία καλή ποιότητα ζωής.
Λαμβάνοντας υπόψη τον παραπάνω ορισμό γίνεται φανερό ότι ένα άτομο με αναπηρία, οποιασδήποτε μορφής, είναι πολύ σπάνιο να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση συναισθηματική, κοινωνικής και σωματικής ευημερίας. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει σε όλους τους τομείς της καθημερινής του ζωής (εργασία, εκπαίδευση, κοινωνικοποίηση, προσβασιμότητα κ.α.) έχουν άμεσο αντίκτυπο στην συναισθηματική του ισορροπία, στην αυτοεκτίμησή του, στη διατήρηση ή/και βελτίωση της σωματικής του υγείας.
Επιπλέον η ύπαρξη κάποιας μορφής αναπηρίας σε ένα ή περισσότερα μέλη μιας οικογένειας επηρεάζει καθοριστικά την ψυχική υγεία και των υπολοίπων μελών της. Οι οικείοι και κυρίως οι γονείς των ατόμων με αναπηρία αντιμετωπίζουν καθημερινά δύσκολα και πολύπλοκα καθήκοντα φροντίδας. Η κατάσταση αυτή οδηγεί σε επιπτώσεις σε πρακτικούς τομείς (βιοπορισμός, εργασία, ελεύθερος χρόνος), πιθανότατα στη σωματική τους επιβάρυνση αλλά και σε κίνδυνο υπερβολικών επιπέδων ψυχοκοινωνικού στρες.’’
