Μέσα στον πυρετότης εκλογικής αναμέτρησης της 8ης και 15ης Οκτώβρη για την αυτοδιοίκηση παρεμβάλλεται μια επετειακή ημερομηνία η 12 Οκτώβρη 1944 για την απελευθέρωση της χώρας από την Γερμανική κατοχή. Σαν την πιο όμορφη, την πιο ελαφριά μέρα του κόσμου, την χαρακτήρισε, ο μεγάλος ποιητής Γιώργος Σεφέρης.
Ήταν η μέρα της απελευθέρωσης. Το γερμανικό άγημα κατέβαζε τη σβάστικα από τον ιστό της Ακρόπολης, για ν’ ακολουθήσει τις υπόλοιπες δυνάμεις που εγκατέλειπαν βιαστικά την πρωτεύουσα. Η υποστολή της σημαίας θα αναδειχτεί στο συμβολικό χρονικό σημείο της απελευθέρωσης. Εκείνες οι στιγμές ήταν νοσταλγικές και συγκινητικές, όχι μόνο για τους εξόριστους αξιωματούχους και βασιλιάδες, αλλά και για απλούς κι ανώνυμους γενναίους πατριώτες , που έδωσαν τα πάντα για την πατρίδα και γι’ αυτήν τη μέρα.
Πρωί-πρωί χιλιάδες κόσμου με την γαλανόλευκη στα χέρια αλληλοασπάζονταν, αναφωνώντας ‘’Χριστός Ανέστη’’. Νέοι, γέροι, όλοι στους δρόμους. Τα παιδιά σκαρφάλωναν στις οροφές των τράμ, ενώ απ’ άκρη σ’ άκρη αντηχούσε ο εθνικός ύμνος. Μετά από τριάμισι χρόνια σκληρής σκλαβιάς οι Αθηναίοι ανέπνεαν για πρώτη φορά τον μεθυστικό αέρα της λευτεριάς. Αλλά και τούτες τις ώρες που έφυγαν οι κατακτητές ταπεινωμένοι, δεν σταμάτησαν να δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό. Ακόμα και οι τελευταίες ημέρες της κατοχής δεν ήταν αναίμακτες. Την παραμονή της αποχώρησής τους σκότωσαν αρκετούς πατριώτες, κατοίκους της μαρτυρικής Καισαριανής, έπειτα από υπόδειξη των δωσίλογων συνεργατών τους. Πριν αποχωρήσουν κατέστρεψαν κάθε βιομηχανική υποδομή, από τα εργοστάσια του Πειραιά μέχρι το στρατόπεδο του Τατοϊου. Στις 13 Οκτώβρη, την Παρασκευή, προσπάθησαν να ανατινάξουν τις λιμενικές εγκαταστάσεις της Ηλεκτρικής Εταιρείας (Πάουερ) στον Πειραιά. Δεν το κατόρθωσαν. Η οργανωμένη αντίσταση του ΕΛΑΣ τους αντιμετώπισε, με εκατέρωθεν απώλειες βέβαια. Το πρωτοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας ‘’Ελευθερία’’ ήταν χαρακτηριστικό : «…Καθ’ όλη τη νύχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή εμαίνοντο τα κακούργα ένστικτα των Ούνων…»
Μετά από έξι μέρες ο Πρωθυπουργός της Ελληνικής κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, Γεώργιος Παπανδρέου, με τα υπόλοιπα μέλη κατέφθασε με το αγγλικό πολεμικό πλοίο ‘’Πρίγκιψ Δαυίδ’’ και ύψωσε την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη κάτω από ένα ξέφρενο ποτάμι πανηγυρισμών.
Στις 3 Νοέμβρη είχε αποχωρήσει από τη χώρα κι ο τελευταίος Γερμανός και Βούλγαρος στρατιώτης.
Οι επετειακές ημέρες είναι πάντοτε σημαντικές να μας θυμίζουν και να μας διδάσκουν για το σήμερα και το αύριο. Ένα σήμερα βαρύ και δυσβάστακτο πάλι για τον ελληνικό λαό, που πνίγεται ανάμεσα στη μέγγενη της φτώχειας, της ακρίβειας, της ανασφάλειας ενός οικονομικού πολέμου, μπορεί πάντα και με τους ίδιους δυνάστες.
‘’…Τραγική η μοίρα της Ελλάδας και βαρύ το χρέος του Έλληνα…» Έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης, ο μεγάλος Έλληνας.
Τώρα, γιατί η 28η Οκτωβρίου γιορτάζεται τόσο μεγαλόπρεπα, που θεωρείται η απαρχή της Ιταλογερμανικής κατοχής, αντίθετα με την 12η Οκτώβρη που γιορτάζεται υποτονικά, ως ημέρα της απελευθέρωσης, είναι και αυτό από τα παράδοξα που συμβαίνουν στον τόπο..!
