Έχει καθιερωθεί η κάθε δεύτερη “μαγιάτικη” Κυριακή να αφιερώνεται στην μάνα. Το λιγότερο που θα μπορούσε να γίνει γι’ αυτό το ιερό πλάσμα..! Αντί άλλης αρθρογραφίας σ΄ αυτή εδώ τη στήλη θα παρατεθεί απόσπασμα από το βιβλίο “Το Κουντρί, αφιέρωμα στην αιώνια μάνα”, 2010 (του υπογράφοντα) και συγκεκριμένα από το κεφ. ”Η μεταπολεμική μάνα” σελ.93 :
“…Κι αργότερα και καθημερινά συναντάμε δράματα μανάδων και ηρωικές μάνες το ίδιο.
Η Αθηνά Παναγούλη, η μάνα της κορυφαίας και πιο ηρωικής μορφής του αντιδικτατορικού αγώνα, του Αλέκου Παναγούλη, έζησε από κοντά τους αγώνες αλλά και τα βασανιστήρια του γιού της απ’ τους τυράννους. Έγινε και αυτή αιώνιο σύμβολο ελληνικής μάνας. Ο μαρτυρικός γιός της μέσα απ’ τα υγρά μπουντρούμια της φυλακής του και την απομόνωση έγραψε με το αίμα του αντί για μελάνι συνταρακτικούς στίχους. “Το πρώτο Μπογιάτι” και “Μέσα από τη φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα”, εκδόθηκαν σ’ ένα τόμο ποιημάτων δίγλωσσο κι αφιερώθηκαν απ’ τον ίδιο, “στη μητέρα του και σ΄ όλες τις μητέρες που υποφέρουν και αγωνίζονται”, σαν ελάχιστο φόρο τιμής κι αγάπης από έναν ακόμη ήρωα, στη μάνα.
Τραγικές μορφές οι μανάδες των αγνοουμένων της Κύπρου με την εισβολή του Αττίλα στα 1974 στο μαρτυρικό νησί. Αυτές οι μόνιμα μαυροφορεμένες γυναίκες, όσες ακόμη ζουν κι αναπνέουν, συνεχίζουν να κρατούν το λάβαρο του αγώνα τους ψηλά, όσα χρόνια κι αν περάσουν μέχρι την διακρίβωση της τύχης των δικών τους.
Πολύ κοντά στο σήμερα τραγικές φιγούρες οι χαροκαμένες μάνες, σαν τη Σταυρούλα Αξαρλιάν, που έχασε το γιο της Θάνο, από τυφλό χτύπημα της Τρομοκρατικής Οργάνωσης “17 Νοέμβρη” στις 14 Ιουλίου 1991 στο Σύνταγμα. Με άφταστη ψυχραιμία αναθεμάτισε, ικέτευε και καταδίκασε με το δικό της τρόπο τους δολοφόνους του παιδιού της. Χαρακτηριστικό το απόσπασμα απ’ το βιβλίο ενός εκ των δικαστών της Οργάνωσης, του Νικολάου Ζαϊρη “Τα παραλειπόμενα από την δίκη της ΕΟ 17Ν” : “…Οι προσευχές της μάνας έως ότου φτάσει το ασθενοφόρο στο Γενικό Κρατικό, δεν στάθηκαν ικανές ούτε και οι παρακλήσεις της προς τους γιατρούς, για να σωθεί το χαρισματικό παιδί της. Ο γιος μου, είπε στην κατάθεσή της, έγινε θυσία και ο πόνος της δεν της στέρησε τη δύναμη της ψυχής της, τρεις μέρες από την κηδεία του παιδιού της να κάνει την παρακάτω έκκλησή της προς τους δράστες : ”τρομοκράτες καταθέστε τα όπλα, για αντάλλαγμα σας δίνω τη ζωή μου, σας αγαπώ Θάνος”.
Η μόνιμη ευχή και η παράκλησή της στο θεό για την μάνα είναι, φεύγοντας απ’ τη ζωή, ν’ αφήσει πίσω όλα της τα παιδιά. Αν έρθει και το χειρότερο και κατευοδώσει πρόωρα για τον άλλο κόσμο ένα απ’ αυτά, μόνιμα φωλιάζει στην ψυχή της πικρό κλάμα, όπως τα μαύρα ρούχα δεν θα τ’ αποχωριστεί μέχρι τέλους. Ο πόνος και η τραγική αποζήτηση του χαμένου παιδιού μέχρι και στις μέρες μας φέρνει στο στόμα της χαροκαμένης αργόσυρτο μοιρολόι, που ποικίλλει από περιοχή σε περιοχή ανά τη χώρα. Σε πολλά απ’ αυτά ,όπως στο παρακάτω Κονιτσιώτικο μοιρολόι, η μάνα στο στερνό της αντίο προς τον γιο της, με λόγια γλυκά και τρυφερά, προσπαθεί να καταπραΰνει τον μαύρο (χάροντα), που θα τον συνοδεύσει μέχρι τα σκαλιά του Άδη :
“Κει που θα πας καρδούλα μου, στη σκάλα που θ’ ανέβεις,
θα βγούν οι νιοί ,θα βγουν οι νιες , θα βγούν τα παλικάρια,
να σε δεχτούν και να σε ιδούν ,να πιάσουν τ’ άλογό σου
κι ο μαύρος καμαρώνοντας θα σειέται ,θα λυγιέται…”
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντης ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
