Ένα μοναδικό ντοκουμέντο με τις ενδιαφέρουσες απόψεις και ιστορίες του
Στις 4 Ιανουαρίου συμπληρώθηκαν 2 χρόνια από τον θάνατο του Γέροντα Δοσίθεου Κανέλλου, ηγούμενου της Ι. Μονής Πανάγιας Τατάρνας. Ο ΕΥΡΥΤΑΝΙΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ τιμώντας την μνήμη του δημοσιεύει το ηχητικό ντοκουμέντο από την συνέντευξή του στο Ραδιοφωνίας Αγρινίου Πατροκοσμά.
Ακολουθεί απόσπασμα της συνέντευξης:
Ρ.Α.Π. Γέροντα τι θα είχατε να παρατηρήσετε πάνω στη μόδα αν μου επιτρέπεται να το πω αυτό, τω τελευταίων χρόνων, που πολλοί αδελφοί μας χριστιανοί μαζεύουν χωρίς διάκριση και προσοχή εικόνες και τις τοποθετούν στα σαλόνια και σε άλλα δωμάτια ή τι θα λέγατε σε αυτούς που δεν θέλουν να υπάρχουν εικόνες σε δημόσιες υπηρεσίες και άλλους χώρους;
Δ.Κ. Εδώ θίγεις πάρα πολλά θέματα. Το πρώτο, οι χριστιανοί ,οι χριστιανοί στο σπίτι τους έχουν εικονοστάσι. Εγώ ως περιοδεύων Ιεροκήρυκας παλαιότερα εδώ στην Ευρυτανία, μπαίνοντας να σε παλιά σπίτια μόλις έμπαινα μέσα στην πόρτα απέναντι ακριβώς ήταν οι εικόνες, το καντήλι το οποίο κρέμονταν και με τη φτώχεια τους οι άνθρωποι το άναβαν πάντα οι γυναίκες με το λαδάκι εκεί που ξοικονομούσαν το λίγο λαδάκι, το στερούσαν πολλές φορές από την οικογένεια για να ανάβουν το καντήλι και εκεί προσεύχοντο. Το κάθε σπίτι το Ορθόδοξο έχει εικονοστάσι. Οι εικόνες δεν είναι παραστάσεις από νεκρές φύσεις και από λουλούδια και από τριαντάφυλλα να τα βάλεις στα σαλόνια. Οι εικόνες είναι προς προσκύνηση. Αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή έτσι και ιδίως αυτές οι χάρτινες εικόνες που κυκλοφορούν μέσα σε περιοδικά και σε τέτοια. Βέβαια δεν μπορούμε να τις βάλουμε όλες και να τις προσκυνάμε αλλά τουλάχιστον όταν τις μαζεύουν πρέπει να τις καίμε, να τις πατάμε σε κάποιο μέρος σε ένα ποτάμι σε ένα αυτό για να μην πατάμε πολλές φορές τη μορφή του χριστού ή Τιμίου Σταυρού. Γιατί λέγανε και στο δρόμο λέμε αν βρείς δυο τσάκνα να έχουνε το σχήματα του Σταυρού να τα παραμερίσεις χωρίς να διαλύσεις το σχήμα του Σταυρου.
Ρ.Α.Π. Θυμάμαι τώρα γέροντα κάποιον κληρικό που έχει κοιμηθεί, από εδώ από την περιοχή μας, που στα χαρτιά έχει των κηδειών που είχαν επάνω τον Σταυρό πήγαινε σε κάθε κολώνα και τα μάζευε για να μην πέσει κάτω ο Σταυρός μετά
Δ.Κ. Δίκιο απόλυτο είχε. Όταν έφυγαν κυνηγημένοι από τους Τσέτες οι πρόσφυγες από την Μ Ασία, έφεραν όλοι μαζί τους από μια εικόνα στον κόρφο τους. Να γλιτώσουν την εικόνα, διότι σέβονταν την εικόνα. Την εικόνα ο Χριστιανός την σέβεται. Το άλλο που είπες που δεν θέλουν να έχουν εικόνες στα σχολεία… Αυτό μια ημέρα θα έρθει. Θα έρθει γιατί δεν είμαστε προετοιμασμένοι για ένα κράτος άθρησκο. Το κράτος μας κάποτε θα γίνει άθρησκο. Άθρησκο όχι άθεο. Άθεο είναι ήδη. Αυτοί που μας κυβερνάνε είναι άθεοι. Αλλά, να ξέρεις ότι θα γίνει και άθρησκο. Δηλαδή επισήμως δεν θα έχει καμία επίσημη θρησκεία.
Ρ.Α.Π. Θα γίνει αυτό;
Δ.Κ. Θα γίνει σε 5 σε 10 σε 20 σε 30 χρόνια, θα γίνει κάποτε. Αυτό κάποτε θα γίνει, αλλά εμείς σαν Χριστιανοί πρέπει να ετοιμαζόμαστε, να χωρίσουμε τα τσανάκια μας από αυτούς τους ανθρώπους και η Εκκλησία του Χριστού να μάθει τον λαό ότι θα πρέπει να χωρίσει από το κράτος αλλά ποτέ από το έθνος. Πρόσεξε αυτή την λεπτομέρεια. Η Εκκλησία του Χριστού δεν χωρίζει ποτέ από το γένος των Ορθοδόξων. Είναι συνυφασμένη, είναι πάντα και διαρκώς, είναι το αίμα της. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει η Εκκλησία από το έθνος, από το ευλογημένο ημών γένος, όπως ψάλλουν στην Κωνσταντινούπολη μέχρι σήμερα. Αλλά, μπορεί να χωρίσει και πρέπει να χωρίσει από ένα κράτος που θα είναι άθεο και άθρησκο
Ρ.Α.Π. Πατέρα Δοσίθεε, με την ευκαιρία που σας έχουμε σήμερα κοντά μας θα ήθελα να σας ρωτήσω αν υπάρχει κάποια σχέση – και φαντάζομαι θα υπάρχει για να το έβαλε η Εκκλησία μας- που τοποθέτησε η Εκκλησία μας κατά την σημερινή ημέρα να διαβάζεται το Αποστολικό και το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα που φαίνεται ότι δεν έχει κάποια σχέση επιφανειακά, αλλά εσωτερικά έχει. Έτσι δεν είναι;
Δ.Κ. Ε, πώς δεν έχει…διότι, όταν εκεί όλο αυτό που περιγράφει μέσα το Ευαγγέλιο του κατά Ιωάννη σήμερα είναι ότι βρήκαμε τον Μεσσία, άρα βρήκαμε την Εκκλησία. Διότι, εφόσον η Εκκλησία είναι ο Χριστός είς τους αιώνας παρατεινόμενος. Άρα, αυτομάτως αυτός που βρήκε τον Μεσσία βρήκε την Εκκλησία. Και σήμερα τί είναι; Δεν είναι η ημέρα της Εκκλησίας; Όταν Ορθοδοξία είναι Εκκλησία, Εκκλησία είναι ο Χριστός, Χριστός είναι ο Μεσσίας, άρα δεν βρήκαμε την Ορθοδοξία; Πώς δεν υπάρχει εσωτερική σχέση; Αλυσιδωτή σχέση υπάρχει.
Ρ.Α.Π. Και γι αυτό τοποθετήθηκε και το Αποστολικό ανάγνωσμα που μιλάει υπερ. πίστεως;
Δ.Κ. Τα πάντα. Και βέβαια υπερ πίστεως. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και το Κείμενο αναφέρεται στους Πατέρες οι οποίοι αγωνίστηκαν για να υπερισχύσει η Ορθοδοξία και για να λάμψει ο ήλιος της αληθείας εις τον κόσμο.
Ρ.Α.Π. Γέροντα, διανύουμε μια περίοδο εντονότατου πνευματικού αγώνα και νηστείας και θα ήθελα να μου επαναλάβετε για τα θέματα περί πνευματικού αγώνος αυτή την περίοδο και για τη νηστεία.
Δ.Κ. Κοίταξε, η νηστεία με την έννοια του φαγητού είναι τμήμα της νηστείας. Διότι, η νηστεία δεν είναι το όλον. Η νηστεία είναι τμήμα ενός γενικότερου πλαισίου που λέγεται εγκράτεια. Ο Χριστιανός αυτόν τον καιρό εγκρατεύεται περισσότερο από όλο τον άλλο χρόνο. Όλο τον χρόνο ο Χριστιανός πρέπει να είναι εγκρατής, στις αισθήσεις, στον λογισμό, επίσης στη συμπεριφορά με τους άλλους ανθρώπους και εις τη σχέση του με τον Πανάγαθο Θεό. Επομένως, η νηστεία το αν θα φας σήμερα φασόλια και αύριο φακές είναι τμήμα της όλης προσπάθειας που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος, Να στυφτεί, όπως λέμε στην κυριολεξία όλες αυτές τις ημέρες, ώστε να αποδώσει τα ευχαριστήρια στον Κύριον. Διότι, αδερφέ μου Παναγιώτη, όταν κάποιος σου προσφέρει ένα ποτήρι νερό όταν είσαι διψασμένος, αυτό το θυμάσαι και ευγνωμονείς γι αυτό όλη σου τη ζωή.
Σε παρακαλώ, όταν ο Χριστός μας σταυρώθηκε για εμένα, για εσένα, για τον κόσμο όλο. Πολλή ευγνωμοσύνη πρέπει να έχουμε και να δίνουμε τα πάντα για Αυτόν που εσταυρώθη δι ημάς. Ξέρεις, πολλές φορές ένα απλούστατο δωράκι γίνεται φοβερά πολύτιμο για εμάς. Πρίν από αρκετό καιρό με είχε πάρει ο Πατριάχρης και είχαμε πάει και είχε κάνει ένα τραπέζι στα ορφανά των φαναριών στο Μακρυχώρι. Φεύγοντας εκείνα τα παιδιά, τα οποία ήταν Μουσουλμάνοι, Τουρκάκια, φεύγοντας εκείνα τα παιδιά χαιρέτησαν τον Πατριάρχη και ένα από αυτά βρήκε κάτω στο πεζοδρόμιο φυτρωμένη μια μικρή μαργαριτούλα και την προσέφερε στον Πατριάρχη. Και βούρκωσε ο Πατριάρχης και μου είπε «Δοσίθεε ήταν το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει στη ζωή μου». Αυτή η μαργαριτούλα η ταπεινή ήταν ένα δώρα πολύτιμο για τον Πατριάρχη περισσότερο από άμφια, από μήτρες και άλλα που του έχουν κάνει. Βλέπεις, λοιπόν, ότι ένα τέτοιο λουλουδάκι γίνεται κάτι το πολύτιμο. Ο Χριστός μας, λοιπόν, δεν μας προσέφερε λουλουδάκι, μας προσέφερε το τίμιο αίμα Του, μας προσέφερε τη ζωή Του. Έγινε ο αμνός ο αίρων την αμαρτία του κόσμου. Την αμαρτία τη δικιά μου, τη δικιά σου, του κόσμου όλου τις αμαρτίες.
Έγινε ο επι κατάρατος ο κρεμάμενος επί ξύλου, εγκατελήφθη προς στιγμή από τον ουράνιο Πατέρα Του και είπε Πάτερ ινα τι με εγκατέλειπες. Αυτό γιατί έγινε ο αμνός ο οποίος πήρε επι τον ώμο του τις αμαρτίες τις πρ΄΄ο Αυτού και τις μετ’Αυτόν του κόσμου όλου. Γι αυτό και ο ιδρώτας ήταν θρόμβοι αίματος. Από αυτό το ότι οι άνθρωποι διαμέσου των αιώνων θα αδιαφορούσαν για αυτή τη μοναδική θυσία. Οπότε, ήταν το μεγάλο ερώτημα τίς ωφέλεια εν τω αίματί μου εν τω καταβαίνειν με εις διαφθοράν; Σε τί ωφέλησε αυτό το αίμα μου εάν, λοιπόν, ο Χριστιανός δεν μπορεί να εννοήσει το πόσο τον ωφέλησε το αίμα του Κυρίου που έρεε επί του Σταυρού; Από εκεί και πέρα τί μιλάμε για εγκράτεια, τί μιλάμε για νηστεία. Αυτά είναι μέσα στη ζωή του Χριστιανού, προϋποτίθενται.
