Ήταν 7 Ιουνίου 2002, όταν η Μαλβίνα Κάραλη, στα 50 της χρόνια, έχανε τη μάχη με τον καρκίνο και μας αποχαιρετούσε.
Υπέροχη γυναίκα, καθηλωτική σε όψη και σε σκέψη, άφησε πίσω της ένα σημαντικό έργο ως συγγραφέας και δημοσιογράφος, αλλά και ατάκες που έχουν χαραχθεί στη μνήμη όλων και διαμόρφωναν την πολιτική της εποχής.
Την παρακολουθούσα σε ολόκληρη την εφηβεία μου. Δεν έχανα εκπομπή της. Ήταν τόσο μεγάλη η χαρά μου που έβλεπα ότι μια γυναίκα βγαίνει κάθε απόγευμα και έχει το θάρρος να ‘τα χώνει’ όπως έλεγε τσαχπίνικα κι αυτή, σε όλες τις εξουσίες. Χαιρόμουν γιατί έτσι πίστευα ότι είναι η δημοσιογραφία και η ελευθερία του λόγου στη χώρα μας… και τότε μπορεί να ήταν.
Αναρωτιέμαι συχνά τι θα έλεγε η Μαλβίνα αν ζούσε ακόμη αυτά τα χρόνια της μαυρίλας. Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε αν κάποιος της έλεγε ότι στο Καρπενήσι που τόσο αγάπησε μια τοπική εφημερίδα διώκεται από τον Βουλευτή του νομού…
Αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στη δημοσιογραφία, στην πολιτική.
Σκέφτομαι πόσο μας λείπει μια Μαλβίνα αυτά τα χρόνια. Μια Μαλβίνα αποστομοτική, πανέξυπνη και τρυφερή να τα φέρει όλα τούμπα, να ταράξει τα τόσο κοιμισμένα νερά της λήθης, της σαπίλας και του σκοταδιού. Έπειτα πάλι μάλλον δεν θα την άφηναν, σκέφτομαι, να είναι αυτή που ήταν…
Μας λείπει η επαγρύπνησή της, το καυστικό χιούμορ και η απίστευτη ικανότητά της να αποδομεί κάθε κατάσταση. Όχι για πλάκα, αλλά για να βγει κάτι καινούριο από αυτό. Να δώσει μια ευκαιρία στον κάθε πολιτικό, στην κάθε κατάσταση να βελτιωθεί, να αυτοκριθεί και τελικά να αναγεννηθεί.
Ήταν άλλες εποχές θα μου πεις, τότε. Καθημερινά σατίριζε τόσο καυστικά την κυβέρνηση Σημίτη που απορούσε κάποιος πώς δεν της έκλειναν την εκπομπή. Αν έκανε μια αντίστοιχη εκπομπή σήμερα, πώς θα ήταν τα πράγματα; Πόσες εκπομπές θα έκανε, άραγε;
Μια δυνατή προσωπικότητα που παρόλο που πέρασαν 20 χρόνια από το θάνατό της, τη θυμόμαστε σαν χθες και αναπολούμε τα χρόνια εκείνα, όσο δύσκολα κι αν ήταν…
Από τα τελευταία της κείμενα παραθέτω:
«Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Στο μέτωπο αγγίγματα-φιλιά. Και πλάι στα χείλη. Εγώ που, μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα “πίσω μου σ’ έχω σατανά”.
Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ, για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και “ωραία”, όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη”.
20 χρόνια που μας λείπει η ευφυΐα
