Τα ανεπάντεχα εκλογικά αποτελέσματα και η μοιραία ήττα του Ολυμπιακού (μπάσκετ) στη Λιθουανία σημάδεψαν τη μέρα!
Ο ορυμαγδός των τηλεφωνημάτων και των διαδικτυακών μηνυμάτων με ευχές φίλων για την ονομαστική μου γιορτή με αποσυντόνισαν αρκετά. Αλλά το μήνυμα του φίλου μου Μάκη από την Κρήτη μαζί με τις ευχές με μια καταγεγραμμένη μαρτυρία για μια αντιστασιακή 18χρονη Χανιώτισσα τον Μάη του ’41 στη Μάχη της Κρήτης με συγκλόνισε και θα την μοιραστώ μαζί σας.
Είναι η συγκλονιστική μαρτυρία του Γερμανού αλεξιπτωτιστή Φράιχερ φον ντερ Χάιντε από τη Μάχη της Κρήτης που περιγράφει ένα περιστατικό στην περιοχή Γαλατά Χανίων αποτυπώνει το μέγεθος της αντίστασης των Κρητικών στον πάνοπλο εισβολέα, το πως σκοτώθηκε μια 18χρονη Χανιώτισσα : «…Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι η μοίρα των αλεξιπτωτιστών θα ήταν πολύ δύσκολη στην Κρήτη. Στο λιγοστό φως της ημέρας θυμάμαι που πετάχτηκε σαν αγρίμι μέσα από αγκαθωτούς θάμνους, σαν αστραπή, μια λεβεντόκορμη σιλουέτα, στα μαύρα ντυμένη, με ψηλές μπότες και σαρίκι στο κεφάλι, που δίχως καθυστέρηση φύτεψε με το γερμανικό αυτόματο που κρατούσε πέντε σφαίρες στο στομάχι δυο αλεξιπτωτιστών.
Πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε έπεσε κάτω, γλιστρώντας σαν φίδι μέσα στους θάμνους με δαιμονισμένη ταχύτητα. Αντιδρώντας γρήγορα τον κυκλώσαμε και προσπαθήσαμε να τον εξουδετερώσουμε. Όταν έφτασα κοντά του δεν είχε ακόμη πεθάνει. Τα μάτια του ανοιχτά, κατάμαυρα, λες και φοβέριζε τον ερχομό του θανάτου, όμως όλο σχεδόν το κορμί του ήταν χτυπημένο από τα θραύσματα χειροβομβίδας. Τον σήκωσα και ακούμπησα την πλάτη του στον κορμό μιας χοντρής ελιάς. Ειλικρινά με είχε συναρπάσει η τακτική που μαχόταν.
Θα ήταν περίπου 18 χρονών. Πριν ξεψυχήσει, κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια το στοχασμό μου και χαμογέλασε. Ξαφνιάστηκα. Δεν ξέρω αν χαμογελούσε σε μένα ή στο θάνατο, που φτερούγιζε για να τον πάρει. Σήκωσε με κόπο το δεξί του χέρι, πήρε από το λαιμό του ένα σταυρό που κρεμόταν, τον φίλησε κι έγειρε πλάγια το κεφάλι, ξεψυχώντας με καρφωμένο στα χείλη του το χαμόγελο. Όμως η έκπληξή μου έμελλε να κορυφωθεί, όταν τραβώντας το σαρίκι του για να τον ξαπλώσω χάμω, ξεχύθηκαν απ’ το κεφάλι του μισό μέτρο κατάμαυρα μαλλιά. Βουβάθηκα. Ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Ένοιωσα στο λαιμό μου έναν κόμπο να με πνίγει. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι η μοίρα των αλεξιπτωτιστών θα ήταν πολύ δύσκολη στην Κρήτη. Έφυγα αφήνοντας την σκέψη μου κάτω από τη γέρικη ελιά, κοντά στη νεκρή κοπέλα…» (Δημοσίευμα στον ‘’Αγώνα της Κρήτης’’), 22-5-2002.
Ευχαριστώ το Μάκη κι όλους εσάς για τις ολόθερμες ευχές σας!
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)