“…Στις 6 Νοεμβρίου οι 262 αξιωματικοί και 2.711 οπλίτες, επιβιβάστηκαν στο ολλανδικό οπλιταγωγό ”Αλκαντάρα” με προορισμό τον Πειραιά. Το μηχανοκίνητο τάγμα αποτελούμενο από 85 αξιωματικούς και 800 οπλίτες μαζί με τα παντός είδους οχήματα και άρματα θα έρχονταν αργότερα με φορτηγό. Η νηοπομπή αποτελούνταν από δυο ακόμη καράβια, το ελληνικό πολεμικό πλοίο ‘‘Πίνδος” και ένα βρετανικό, για ασφάλεια του οπλιταγωγού. Ξεκινώντας το πλοίο και καθ’ όλη τη διαδρομή σείονταν από το γέλιο, το τραγούδι, τη χαρά και την ευτυχία. Τέτοιο χαρούμενο φορτίο δεν μετέφερε ποτέ κανένα πλοίο, τέτοιος γυρισμός, γεμάτος πόθο και λαχτάρα, δεν ξανάγινε. Ο καιρός και αυτός συμμάχησε με την αγωνία αλλά και τη χαρά των πολεμιστών, χωρίς θαλασσοταραχή και φουρτούνες. Θαρρείς πως και το ίδιο καράβι πήρε ζωή και πετούσε ανάλαφρα πάνω στα κύματα της Αδριατικής με την γαλανόλευκη να κυματίζει στο πιο ψηλό κατάρτι. Από κάτω σκέπαζε τους νικητές, τα Ελληνόπουλα, που για τέσσερα χρόνια περίπου δόξασαν την πατρίδα στα πεδία των μαχών της Βόρειας Αφρικής και της Ιταλίας. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ο ύπνος δεν έρχονταν εύκολα και σε κάθε χάραμα που αντίκριζαν ελληνικό ακρογιάλι ή κάποια οροσειρά και βουνοκορφή τα μάτια τους δάκρυζαν. Το όνειρο όλων αυτών των χρόνων έγινε πραγματικότητα. Η πατρίδα είχε λευτερωθεί από τους κατακτητές και η γαλανόλευκη θα κυμάτιζε πάλι περήφανη στις αυλές και στα μπαλκόνια. Δεν τους άφηνε όμως η σκέψη και αγωνία για τους δικούς τους που θα συναντούσαν, που τόσα και αυτοί τράβηξαν στη μαύρη κατοχή και πόσοι αλήθεια θα έλλειπαν..!
Στις 8 Νοεμβρίου το απόγευμα, οι επιβάτες του ”Αλκαντάρα” αντίκριζαν την Πειραϊκή χερσόνησο με ολόχρυσα τα παράθυρα και τις στέγες των σπιτιών απ’ τις τελευταίες ηλιαχτίδες του φθινοπωρινού ήλιου. Όλοι οι Ριμινίτες είχαν ανεβεί στο κατάστρωμα να ρουφήξουν όσο και περισσότερες εικόνες από την πατρίδα μπορούσαν. Το λιμάνι του Πειραιά ήταν σχεδόν κατεστραμμένο, ούτε είχε καθαριστεί από τις νάρκες και τις βόμβες που δεν είχαν εκραγεί. Από τους βομβαρδισμούς δεν υπήρχαν καθόλου κρηπιδώματα. Στον προλιμένα πάνω σε μια μαούνα βρίσκονταν ο συντ/ρχης Λιώσης, που επικοινώνησε με τον διοικητή της Ταξιαρχίας Θρασύβουλο Τσακαλώτο και το πλοίο κατευθύνθηκε προς τον Άη Γιώργη Κερατσινίου. Εκεί το οπλιταγωγό μαζί με τα δυο συνοδευτικά πολεμικά σταμάτησαν αρόδο κι αμέσως κατέφθασαν βάρκες και ψαροπούλες για καλωσόρισμα. Τότε πολλοί από τους στρατιώτες άρχισαν να πετούν κουτιά με τσιγάρα και άλλα αυτοσχέδια μπιλιετάκια με ονόματα και τηλέφωνα, μήπως κατά τύχη ειδοποιηθεί κάποιος δικός τους για το χαρμόσυνο γεγονός της επιστροφής τους…” (Απόσπασμα από το βιβλίο του Κ. Μπουμπουρή ‘‘Πόλεμος και κυκλάμινα, 1941-1945”, σελ.241).
Σημ. Το εν λόγω νέο βιβλίο του υποφαινομένου θα παρουσιαστεί από το Σύλλογο Καρπενησιωτών Αθήνας ”Το Βελούχι” στις 12/11 και ώρα 19.00′ στην Αθήνα στο ξενοδ. ΤΙΤΑΝΙΑ, πανεπιστημίου 52.-
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.- Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
