Το ξελόγιασμα της θάλασσας…
Άλλο ένα καλοκαίρι πέρασε… Για άλλους πέρασε ήσυχα και ξέγνοιαστα και για άλλους πέρασε με δουλειά και πολλές σκοτούρες. Όπως και να’ χει, σε όποια κατάσταση και αν μας βρίσκει, το καλοκαίρι είναι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της χρονιάς, αφού θέλοντας και μη –ειδικά στην Ελλάδα – λόγω ζέστης αλλάζει όλη μας η διάθεση. Είναι οι άφθονοι καρποί που μας δίνει απλόχερα η ελληνική γη, είναι ο ήλιος που μας φτιάχνει τη διάθεση, είναι η θάλασσα, το απέραντο γαλάζιο της Ελλάδας.
Η θάλασσα. Αυτή η ξελογιάστρα με τα πολύχρωμα κύματά της, τη δροσιά και τη σαγήνη του άγνωστου. Το μέγα καθαρτήριο σώματος και ψυχής, που όταν βρισκόμαστε στα νερά της σαν να φεύγουν αυτόματα όλα τα βάρη από πάνω μας, σαν να ισιώνει η πλάτη μας που τόσο είχε λυγίσει από το βάρος ολόκληρης της χρονιάς και ξαφνικά αδειάζουμε εντελώς από όλα τα δύσκολα, τα άσχημα, τα περιττά. Χαλαρώνει το σώμα, το μυαλό και η ψυχή. Όταν είμαστε στη θάλασσα, σαν να μην έχει τίποτα σημασία μπροστά της. Νιώθουμε ότι είμαστε μια μικρή κουκίδα μπροστά στην απεραντοσύνη της που δεν έχει σημασία τι κάνουμε ή πώς νιώθουμε, γιατί στην επαφή μαζί της αναγκαστικά αλλάζουμε. Είναι το μεγάλο δώρο της Ελλάδας που τόσο γενναιόδωρα της δόθηκε σε όλη της την έκταση, χωρίς να αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Σε όποιο σημείο και να βρίσκεται κάποιος στη χώρα μας, ακόμη και στην ορεινή Ευρυτανία, σε δύο ώρες μπορεί να βρεθεί στη θάλασσα έχοντας μάλιστα αρκετές επιλογές προορισμών. Αυτή ακριβώς την ευτυχή συγκυρία είναι που δεν μπορούν να μας συγχωρήσουν εύκολα οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι.
Είναι πλανεύτρα η θάλασσα, μας παρασύρει κοντά της κι έπειτα δεν μας αφήνει εύκολα να ξεφύγουμε. Για μας όμως τους βουνίσιους είναι μια άλλη μαγική έλξη που ασκείται πάνω μας, σχεδόν επιτακτικά. Είναι τα ψηλά και άγρια βουνά που μας καλούν κοντά τους. Η θάλασσα είναι το φάρμακό μας, ένα φάρμακο απαραίτητο για την καλή μας υγεία και ευεξία. Το βουνό όμως, είναι το οξυγόνο που χωρίς αυτό δεν ζούμε ή έστω φυτοζωούμε. Είναι το πράσινο που ποτίζει την ύπαρξή μας και η δροσιά που μας ξεκουράζει τα βράδια με το νανούρισμα του τριζονιού. Είναι η πηγή της ενέργειάς μας, είναι η ασφάλειά μας, είναι η δύναμη και η αντρειοσύνη μας. Είναι η σκληραγώγηση και η ανάπτυξη ενός κοφτερού μυαλού που οξύνεται από την τριβή της ατελείωτης πέτρας και της ανάγκης για να βρούμε τρόπους επιβίωσης. Είναι η αίσθηση ότι είμαστε στην κορυφή του κόσμου κι ας είμαστε απλά και μόνο στην κορυφή του Βελουχιού και των Αγράφων. Για τον ορεσίβιο, η θάλασσα είναι το απαραίτητο διάλειμμα χαλάρωσης και ελάφρυνσης από τα βαριά ‘σκουτιά’ του χειμώνα και της κλειστής νοοτροπίας των κοινωνιών του βουνού. Μια νότα ανεμελιάς, ξεγνοιασιάς και ελαφρότητας, πριν γυρίσει ξανά στη σοβαρή ζωή των βουνών, που έχει απαιτήσεις και δυσκολίες, αλλά είναι και η γάργαρη πηγή της δύναμής του.
Ζώντας στην Ευρυτανία, πολλές φορές απευθυνόμαστε στη θάλασσα για να ξαλαφρώσουμε, αλλά μετά από λίγο αποζητούμε τη μυρωδιά από τον έλατο και το παγωμένο νερό που αναβλύζει μέσα από τη γη.
Ελένη-Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
