Λίγες ημέρες μετά τις πολύνεκρες εκρήξεις στο λιμάνι της Βηρυτού που είχαν ως συνέπεια τον θάνατο πάνω από 160 ατόμων και τον τραυματισμό περίπου 6.000, η κυβέρνηση του Λιβάνου αναγκάστηκε σε παραίτηση. Η πολύνεκρη έκρηξη οδήγησε σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις το Σαββατοκύριακο, ενώ το Σάββατο σημειώθηκαν επεισόδια με έναν νεκρό αστυνομικό και πάνω από 700 τραυματίες, τόσο διαδηλωτές όσο και αξιωματικούς των δυνάμεων ασφαλείας.
Λίγες μέρες αργότερα, οκτώ συνάνθρωποί μας χάνουν τη ζωή τους από τη φονική κακοκαιρία στην Εύβοια και εκατοντάδες βλέπουν να χάνεται ο κόπος μιας ζωής.
Οι ευθύνες και για τις δύο διαφορετικές περιπτώσεις, πολλές και αναζητούνται. Θα βρεθούν; Ποιος ξέρει; Ευθύνη έχει σίγουρα η πολιτεία, ευθύνη έχουμε κι εμείς που συχνά συνηγορούμε στο παράνομο, το εύκολο, το πρόχειρο. Αυτοί που σίγουρα δεν φταίνε είναι όλοι όσοι ‘έφυγαν’ έτσι άδοξα, κάνοντας πράγματα απλής καθημερινότητας, ζώντας τις ζωές τους και ήταν η μοίρα τους, το κάρμα τους, το πεπρωμένο τους ή όπως αλλιώς και αν λέγεται το γραφτό του καθενός μας, από το σύμπαν, να σκοτωθούν έτσι απότομα, ξαφνικά για το ‘τίποτα’.
Πιο επίκαιρος από ποτέ, ο Λιβανέζος ποιητής Χαλίλ Γκιμπράν, γνωστός και ως ‘ο άνθρωπος από το Λίβανο’, αγάπησε τη Βηρυτό και με τα ποιήματά του γέμισε με όμορφες εικόνες και σοφία, ολόκληρο τον κόσμο. Σε ένα από τα καταπληκτικότερα έργα του στον ‘Κήπο του Προφήτη’, γράφει:
«Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή
παρά μονάχα στην πομπή μιας κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα
σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που οι σοφοί του βουβάθηκαν εδώ και χρόνια
και οι γενναίοι του άνδρες ακόμη δεν έχουν απογαλακτιστεί.
Να λυπάστε το έθνος που υποδέχεται το νέο του κυβερνήτη με σαλπίσματα
τον αποχαιρετά με γιουχαΐσματα
για να καλωσορίσει και πάλι άλλον με σαλπίσματα.
Να λυπάστε το έθνος που αποκαλεί τον βίαιο άνθρωπο ήρωα,
και βλέπει το λαμπροφορεμένο κατακτητή γενναιόδωρο
Να λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο θρησκεία κι άδειο από πνευματικότητα.
Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ»
Γροθιά στο στομάχι το παραπάνω απόσπασμα. Σαν να γράφτηκε χθες ή την προηγούμενη εβδομάδα, λίγο μετά την έκρηξη στη Βηρυτό. Και όμως, τα λάθη επαναλαμβάνονται, χωρίς να παίρνουμε το μάθημά μας, σταθερά κυκλικά και όχι σπειροειδώς ανοδικά, για να έχουμε μια κάποια πρόοδο. Και κάθε φορά κλαίμε, ζητάμε ευθύνες, λέμε δεν θα επιτρέψουμε να ξαναγίνει κάτι τέτοιο και πάλι περνά λίγος καιρός και όλα καταλαγιάζουν, ξεχνιούνται, θάβονται περίτεχνα με μεγάλα λόγια και πενιχρές αποζημιώσεις. Και πάλι εμείς οι ίδιοι ζητάμε να ξαναχτίσουμε πάνω σε ρέματα γιατί εκεί βολεύει, ξαναψηφίζουμε όσους αποδεδειγμένα έφταιξαν, αποζητάμε ένα σπιτάκι μπροστά στη θάλασσα κι ας είναι παράνομο. Ξεχνάμε εύκολα το Μάτι, την Ελευσίνα, την Εύβοια, την Ηλεία και πόσα άλλα.
Άρα σε ποιον ανήκει η ευθύνη, λοιπόν…
Ελένη Ευαγγελία Αρωνιάδα
Εκδότρια
