(Συνέχεια από το προηγούμενο τεύχος)
«…Εγώ όμως είδα ξαπλωμένα πτώματα και σκεπασμένα με σεντόνια. Τα στοιχεία αυτών που ερχόντουσαν να νεκροί, δεν τα πήραμε. Όλων των άλλων με δικά μου γράμματα τα σημείωνα στο βιβλίο εξεταζομένων της εφημερίας, το οποίο όμως την επόμενη ημέρα το κατέσχε ο Διοικητής του Νοσοκομείου.
Ήταν φοβερή η γενναιότητα των τραυματισμένων φοιτητών, αλλά και πάρα πολλών εργατών και εργατριών, οι οποίοι δεν υπολόγισαν τους κινδύνους και προσέτρεξαν στην επίκληση της φωνής, ‘’Εδώ Πολυτεχνείο-Εδώ Πολυτεχνείο’’.
Ήταν αποφασισμένοι για όλα, όπως μας λέγανε. Δεν είδαμε κανένα ηλικιωμένο ή γραβατωμένο να έρθει στα εξωτερικά Ιατρεία. Μπράβο στη νεολαία ! Ήταν δικιά τους η αντίσταση στη Χούντα της 17ης Νοέμβρη 1973!
Επί τρεις ημέρες δεν κοιμηθήκαμε ούτε ένα λεπτό. Και λόγω των χειρουργείων, αλλά και γιατί έπρεπε να νοσηλεύουμε τους ασθενείς που είχαμε χειρουργήσει και ήταν βαριά.
Θυμάμαι τον ασθενή Ιωαννίδη, ήταν Κύπριος, ο οποίος εμφάνισε σαν επιπλοκή από την αιμορραγία στο ήπαρ ινωδογοπενία, δηλαδή, δεν έπηζε το αίμα του. Μόλις κατόρθωσα και εξασφάλισα ινωδογόνο, το έβαλα με χίλια βάσανα. Την τρίτη μέρα, από την κούραση, την εξάντληση και την αϋπνία επί 3ήμερο, δεν μπορούσα να κρατηθώ στα πόδια μου, ξάπλωσα και αμέσως κοιμήθηκα.
Μόλις ξύπνησα πήγα αμέσως να δω τι κάνει ο ασθενής μου και όταν μπήκα στο θάλαμο, είδα ότι είχε συνέλθει και αισθάνθηκα υπέροχα, που χάρη στις προσπάθειές μου, σώθηκε αυτό το παλικάρι.
Εν τω μεταξύ επειδή ήμουν απαραίτητος στη Χειρουργική Κλινική, έστειλαν σήμα στη Αεροπορική Βάση Ελευσίνας, ότι είναι απαραίτητη και δικαιολογημένη η παρουσία μου στο Νοσοκομείο και έτσι δικαιολογήθηκαν οι απουσίες μου από το Ιατρείο της Αεροπορικής Βάσης στην Ελευσίνα.
Τη δέκατη μέρα που πήγα στο αεροδρόμιο Ελευσίνας, ο Διοικητής μου, κ. Γεώργιος Στεφαδούρος, με κάλεσε και μου είπε :’’Πές μου, τι είδες και τι έγινε; Είναι αλήθεια ότι υπήρχαν νεκροί ή όχι;’’ Εγώ του είπα με λεπτομέρειες ότι είχα δει με τα μάτια μου και ο Διοικητής έσκυψε το κεφάλι και τον άκουσα να μονολογεί :’’Κρίμα τα παιδιά που χάθηκαν. Είχαν δίκιο όμως. Μπράβο τους’’.
Αυτό που άκουσα θα μου μείνει για πάντα στο μυαλό. Μια γενναία ομολογία από έναν εξαίρετο Αξιωματικό της Ελληνικής αεροπορίας και εξαίρετο πιλότο. Τον απολάμβανα στις πρωινές ενημερώσεις και προγραμματισμούς (briefings), όπου συμμετείχα σαν Ιατρός της Αεροπορικής Βάσης για τις καθημερινές δραστηριότητές της».
Κατά τα άλλα, σύμφωνα με τους Πλεύρηδες και τους συνοδοιπόρους τους δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο! Αλλά και κάτι άλλο, μέσα στην φασιστοτρομοκρατία εκείνης της εποχής υπήρχαν και ανώνυμοι ήρωες όπως ο φίλος μου γιατρός Πάνος Κολιομιχάλης και ο τότε Αξιωματικός, Διοικητής της Αεροπορικής Βάσης Ελευσίνας!
Εγώ τον φίλο μου γιατρό, τον τίμησα! Στο βιβλίο μου ‘’Το υπόγειο του Τσε’’,2017, το διήγημα ‘’ Όσο υπάρχουν άνθρωποι’’ είναι γι΄αυτόν και μόνο.
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.-Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
