‘‘Η οργή ξεχειλίζει στους δρόμους σε όλη τη χώρα για τον τρόπο που κινήθηκε ο Γάλλος πρόεδρος για να περάσει το επίμαχο νομοσχέδιο που προβλέπει μεταξύ άλλων την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια. Περισσότερες από 1.200 διαδηλώσεις, μη δηλωμένες, «μερικές φορές βίαιες», έχουν πραγματοποιηθεί σε περίπου 5 μέρες, με παραπάνω από 300 να έχουν συλληφθεί από τις γαλλικές αστυνομικές αρχές. Η οργή βασιλεύει στους δρόμους και ένα μίσος φαίνεται να εστιάζει ξανά στο πρόσωπο του Γάλλου προέδρου και καμένο ομοίωμα, καλέσματα για «βασιλοκτονία», στο πρόσωπό του Μακρόν, φωνάζοντας το σύνθημα «Τον Λουδοβίκο τον 16ο τον αποκεφαλίσαμε, Μακρόν, μπορούμε να το ξανακάνουμε»’’.
Η ιστορική μνήμη κάθε λαού δεν σβήνει εύκολα και γραμμικά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Στη Γαλλία η ‘ακαριαία εκκαθάριση’ όσων ο λαός θεωρούσε ότι στέκονταν απέναντι στο μέλλον του, είναι η δική τους ιστορική παρακαταθήκη. Η δική μας άραγε ποια είναι; Πως αντιδρούσε ο λαός μας στα αδιέξοδα, στα τέλματα, στην κατάντια, στην ανελευθερία; Αν δούμε την ιστορία μας από την αρχαιότητα και σε αυτά τα 200 χρόνια της σύστασης του Έθνους μας, μάλλον δεν έχουμε μάθει να κάνουμε βαθιές εκκαθαρίσεις, ούτε μετά από τις πιο βαθιές κρίσεις μας. Διχασμός, πολιτική και κοινωνική θολούρα, άντε και κάποιοι ‘συμβολικοί αποκεφαλισμοί’ κάποιων εύκολων θυμάτων, είναι μάλλον η δική μας παρακαταθήκη. Έχουμε βέβαια και το άλλο φαινόμενο, χωρίς να κάνουμε βαθιές τομές, να φέρνουμε στο προσκήνιο αιφνίδια, νέους πρωταγωνιστές, είτε πρόσωπα, είτε ομάδες, είτε πολιτικές παρατάξεις, για να συνεχίσουν την ιστορία του Έθνους μας. Ο εμφύλιος μέσα στην Επανάσταση του ’21, έφερε τον Βασιλιά, το Πολυτεχνείο τον Καραμανλή και μετά το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, για να πάμε κοντά στις δυο άκρες αυτής της ιστορικής διαδρομής.
Μέχρι τώρα λοιπόν οι Έλληνες δεν ‘αποκεφάλισαν ποτέ τον Λουδοβίκο’, μάλλον τον έβαζαν λίγο στην άκρη και σιωπηρά συνυπήρχαν μαζί του, έτσι βασιλικοί και χουντικοί, ακόμα και σήμερα είναι ζωντανά ‘κύτταρα’ του πολιτικο-ιδεολογικού ‘χαλιού’ της χώρας μας. Εμείς λοιπόν τι μπορούμε να κάνουμε για το μέλλον μας; Ή μάλλον τι μπορούμε να ξανακάνουμε; Πεσιμισμός θα είναι να πούμε… ‘μάλλον δεν περιμένουμε και πολλά’, με βάση όσα είμασταν αληθινά στο παρελθόν. Υπήρχαν ευτυχώς όμως για τη σωτηρία μας οι άτακτες ομάδες των βουνών, των κλεφτών, των αρματολών και των ανταρτών, που είχαν καθαρό στη ψυχή τους τι έπρεπε να κάνουν για το καλό της πατρίδας τους και το ακολουθούσαν με θυσία. Μένει να δούμε αν θα υπάρχουν και ποιοι θα είναι οι άτακτοι της εποχής μας στη χώρα μας και ποιο θα είναι το αντάρτικό τους…
