‘‘Δυστυχώς πλέον οι γονείς δεν πρέπει να μεγαλώνουμε παιδιά με όνειρα για μόρφωση, για εξέλιξη, επαγγελματική ανέλιξη κ.λπ., αλλά survivors. Να μπορούν να επιβιώσουν σε μία χώρα που το μοντέλο ανάπτυξης που έχει επιλεγεί είναι οι πυρκαγιές, η καταστροφή της φύσης και του περιβάλλοντος και η μετατροπή της εργασίας σε δουλεία, μέχρι τα 75. Είναι τραγικό, σε μία θαυμάσια χώρα να ζούμε από θαύμα. Δεν σου κρύβω ότι με την σύντροφό μου έχουμε σκεφτεί πολλές φορές να φύγουμε από τη χώρα, αλλά από τη μία δεν έχουμε αυτήν τη δυνατότητα και από την άλλη είναι σαν να μην θέλουμε να την αλλάξουμε. Όμως αυτό που και οι δύο θέλουμε είναι τα παιδιά μας να έχουν και όνειρα, αλλά και θέληση να αγωνιστούν να αλλάξει και η χώρα και η ζωή τους… Αυτό που βιώνει ο πολίτης στην Ελλάδα, είναι τραγικό. Δυστυχώς, λόγω της μουσικής έχω την τύχη να γυρίζω όλο τον κόσμο και ταυτοχρόνως την ατυχία να κάνω τις συγκρίσεις. Ο πατέρας μου θαλασσοπνιγόταν 40 χρόνια στα καράβια και στο τέλος του έκοψαν τη σύνταξη τόσες φορές, που του έμεινε περίπου το 1/3 από αυτό που είχε κερδίσει με τον ιδρώτα του. Η αίσθηση που μου αφήνει η σύγχρονη πραγματικότητα, είναι ότι είμαστε ένα παγκόσμιο πειραματόζωο ώστε να βλέπουν πώς μπορούν να εφαρμοστούν πολιτικές που αποκτηνώνουν έναν λαό και στη συνέχεια να το έχουν ως μπούσουλα. Τόση απογοήτευση και ανασφάλεια έχω».
Αυτές είναι μερικές από τις σκέψεις του τραγουδιστή Γιάννη Κότσιρα σε πρόσφατη συνέντευξή του στη Σεμίνα Διγενή για τον Ριζοσπάστη. Σκέψεις που μοιραζόμαστε πολλοί πολίτες, γονείς, φοιτητές, επαγγελματίες, συνταξιούχοι… αντιμέτωποι σήμερα με μια πραγματικότητα που στη χώρα μας μοιάζει αδιέξοδη. Βιώνοντας μια κατάσταση που κάθε μέρα αισθάνεσαι ότι επιβιώνεις από θαύμα, μέσα σ’ ένα κράτος ανομίας ή νόμων άνομων, με μόνιμο το συναισθήματα του θυμού και της εκδικητικότητας απέναντι στο ίδιο το κράτος. Πολίτες εξαπατημένοι, είτε γιατί τους δόθηκαν υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, είτε γιατί ψήφισαν ‘όχι’ που έγινε ‘ναι’, είτε γιατί τους έκλεψαν τα δεδουλευμένα τους και τα κεκτημένα της δημοκρατίας. Αυτή η ‘θαυμάσια χώρα’, που σε τι άραγε είναι θαυμάσια; Στις υποδομές; Στους νόμους; Στο εκπαιδευτικό σύστημα; Στη δικαιοσύνη; Στην πρόνοια και την περίθαλψη; Στην αρχιτεκτονική; Στην ευημερία και την βιωσιμότητα των πολιτών; Στην παραγωγή; Στον πολιτισμό; Στη διατήρηση της ιστορικής παρακαταθήκης και της γλώσσας; Στις σχέσεις κράτους – επιχειρηματικότητας; Στα ανθρώπινα δικαιώματα; Στα εθνικά κεκτημένα; Ας είμαστε ειλικρινείς… αυτή η χώρα είναι θαυμάσια σε μια δυναμική, ευκτική προσέγγιση. Αυτή η χώρα θα μπορούσε να είναι θαυμάσια, αν άλλαζαν όλα, αν είχε καθαρούς στόχους και σχέδιο για το αύριο, αν είχε αυτοκυριαρχία… Άρα μπορούμε να υποθέσουμε πιο θα είναι το μέλλον της, όταν τίποτα δεν μας ανήκει πια…
