Η 23η Ιουλίου 2018 είναι από τις πιο αποφράδες ημέρες της μεταπολεμικής Ελλάδας. Η φονική πυρκαγιά που ξεκίνησε το απόγευμα της ίδιας ημέρας από την Πεντέλη και κατέληξε στο πολύπαθο Μάτι Αττικής, αφήνοντας πίσω της 90 τουλάχιστον (μέχρι σήμερα) νεκρούς, 180 τραυματίες και άγνωστο αριθμό αγνοουμένων. Εκατοντάδες σπίτια και οχήματα καμένα, κατεστραμμένες επιχειρήσεις και χιλιάδες δασώδη στρέμματα αποτεφρωμένα. Είναι κοινά αποδεκτό ότι η συγκεκριμένη πυρκαγιά ήταν από τις πιο επικίνδυνες και πιο φονικές μετά τον πόλεμο σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπως έγραφαν πρωτοσέλιδα στις 26 Ιουλίου οι Times του Λονδίνου και όχι μόνο. Μέσα σε μιάμιση ώρα από την έναρξη της πυρκαγιάς έγινε το μεγάλο κακό μέχρι την απόληξή της. Οι συνθήκες και τα καιρικά φαινόμενα ήταν πρωτοφανή. Η ταχύτητα του ανέμου έφτανε και τα 120 χιλιόμετρα την ώρα με δυνατούς στροβιλισμούς και η ένταση έφτασε μέχρι και τα 12 μποφόρ και δεν αντιμετωπίζονταν με τίποτα. Οι πιλότοι των εναέριων μέσων ήταν πανέτοιμοι, αλλά με τέτοιον άνεμο ήταν αδύνατο να επιχειρήσουν. Δεν ήταν μόνο η φωτιά που έκαιγε, ήταν και ο πυκνός καπνός, που δεν έβλεπες στο ένα μέτρο. Ήταν τόση η ζέστη από το θερμικό κύμα, που σκότωνε. Οι πυροσβέστες, οι αστυνομικοί, οι λιμενικοί και οι διασώστες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Αν και έμπειροι οι περισσότεροι και εκπαιδευμένοι να στέκονται ψύχραιμοι απέναντι στην ανθρώπινη οδύνη, αυτή τη φορά έμοιαζαν αποσβολωμένοι μπροστά στην τρομακτική καταστροφή με τα τόσα ανθρώπινα θύματα, που υπέστησαν θάνατο φρικτό.
Απέναντι σ’ αυτή την ανείπωτη καταστροφή αναπτύχθηκε ένα πρωτοφανές κύμα αλληλεγγύης από την διεθνή κοινότητα με πρώτες τις γειτονικές χώρες, αμέσως: Η Κύπρος, η Π.Γ.Δ.Μ, η Τουρκία, η Βουλγαρία, το Ισραήλ και σύσσωμη η ΕΕ. Το κύμα βέβαια του εσωτερικού εθελοντισμού και της αλληλεγγύης απέναντι στους πυρόπληκτους συμπολίτες μας ξεπέρασε κάθε όριο. Το ελληνικό φιλότιμο ξεχείλισε. Απέναντι σ’ όλη αυτή την έκτακτη κατάσταση ακούστηκαν όμως φωνές και συμπεριφορές προκλητικές και απαράδεκτες. Σίγουρα για την διαχείριση της μεγάλης κρίσης από την συγκεκριμένη πύρινη λαίλαπα, ως εκ του αποτελέσματος, υπήρξαν λάθη και πρέπει να αποδοθούν ευθύνες. Όμως φωνές σαν του ανεκδιήγητου Μητροπολίτη Αμβρόσιου, που απέδωσε την τραγωδία στην οργή του θεού για την “αθεΐα” του Έλληνα Πρωθυπουργού, είναι “ταλιμπανισμός” και μίσος. Αλλά κι εκείνες οι δημοσιογραφικές “Πορτοσάλτικες” επίμονες επιθέσεις για παραίτηση της Kυβέρνησης για την μη εκκένωση της καιόμενης περιοχής στο Μάτι των 20.000 ατόμων μέσα σε 20′ της ώρας (που ήταν ανθρωπίνως αδύνατο), δεν απέχουν πολύ από μια αρρωστημένη και κατευθυνόμενη πολιτικολογία. Για τα μέτρα βοήθειας και ανακούφισης των πληγέντων που εξαγγέλθηκαν όμως από την Κυβέρνηση, ούτε κουβέντα!
Οι αιτίες των φονικών πυρκαγιών είναι βαθύτερες και διαχρονικές. Το μοντέλο της άναρχης οικιστικής ανάπτυξης με την δημιουργία οικισμών εδώ και πενήντα χρόνια μέσα στις δασικές περιοχές, με σπίτια χτισμένα σε μπαζωμένα ρέματα, με ανύπαρκτη πυρασφάλεια και αντιπυρικές ζώνες αυτά τα αποτελέσματα θα παράγουν, είτε από τις πυρκαγιές, είτε από τις πλημμύρες. Σαν επιστέγασμα όλων αυτών θα παραθέσουμε μια δήλωση ενός ειδικού για την περίπτωση, του Ευθύμιου Λέκκα, καθηγητή Δυναμικής Τεκτονικής Εφαρμοσμένης Γεωλογίας και Διαχείρισης φυσικών καταστροφών:“…Τα αποτελέσματα της νοοτροπίας μας βλέπουμε. Δεν είναι μόνο τα φυσικά φαινόμενα, είναι κυρίως τα πεπραγμένα μας, ως άτομα και ως έθνος τα τελευταία 50 χρόνια. Διαμορφώσαμε μια σύγχρονη Ελλάδα, απαράδεκτη σε όλους τους τομείς…”
Κώστας Μπουμπουρής
Αστυν.Δ/ντής ε.α.- Συγγραφέας
(k.boubouris@yahoo.gr)
