Όνομα: Αφροδίτη Φλώρου
Ιδιότητα: Φιλόλογος, θεατρική συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης
Τόπος καταγωγής: Μικρό Χωριό Ευρυτανίας
Τόπος διαμονής: Αχαρνές Αττικής
ΕΠ. Η ακαδημαϊκή σας πορεία είναι αρκετά πλούσια, από τη Φιλολογία και την Ιστορία, μέχρι το Θέατρο και τη Δημιουργική Γραφή. Πώς έχουν επηρεάσει όλοι αυτοί οι διαφορετικοί, και συνάμα συναφείς τομείς σπουδών το έργο σας ως θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός και φιλόλογος;
ΑΦ. Στην αρχή των σπουδών μου φοβόμουν πως ο συνδυασμός τόσων διαφορετικών ερεθισμάτων ενδεχομένως να με μπερδέψει ή να με αποπροσανατολίσει. Η Φιλολογία ήταν για μένα «η εύκολη λύση». Πάντα λάτρευα τα γλώσσα και το διάβασμα, οπότε στη σκέψη «πάρε ένα πτυχίο να υπάρχει», η Φιλολογία ήταν μονόδρομος. Ωστόσο το όνειρό μου ήταν να γίνω ηθοποιός, κι έτσι ακολούθησε η δραματική σχολή. Βέβαια, για πολλά χρόνια ένιωθα να μην ανήκω πουθενά. Για το θέατρο ήμουν πολύ ακαδημαϊκή και για τη Φιλολογία πολύ καλλιτεχνική. Η συγγραφή θεατρικών έργων ήρθε – ενστικτωδώς μάλλον – ως το τέλειο επιστέγασμα αυτών των δύο μου πτυχών, όταν πια τις αποδέχτηκα και σταμάτησα να πιέζω τον εαυτό μου να επιλέξει μια ταμπέλα. Το μεταπτυχιακό στην Ιστορία μού έδωσε τα απαραίτητα εφόδια, για να μάθω να ερευνώ τόπους, εποχές, ανθρώπινους τύπους, κοινωνικά σύνολα, γεγονότα. Πλέον, στον δικό μου κόσμο πια, είναι απολύτως οκ στο σχολείο να διδάσκεις -και- σαν ηθοποιός, και στο θέατρο να εργάζεσαι -και- σαν φιλόλογος.
ΕΠ. Η μεταπτυχιακή σας εργασία “Λευκή Τρομοκρατία στην Ευρυτανία” είναι μία εκτεταμένη επιτόπια ιστορική έρευνα. Περί τίνος πρόκειται;
ΑΦ. Στην εργασία μελέτησα το φαινόμενο της λευκής τρομοκρατίας στην Ευρυτανία κατά τη διετία 1945-1946. Στην περίπτωση της Ελλάδας, λευκή τρομοκρατία ονομάστηκε το κύμα βίας, διώξεων, πολιτικοκοινωνικής, ακόμα και φυσικής εξόντωσης, που εξαπολύθηκε εναντίον μελών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, του ΚΚΕ, συγγενών αυτών κι εν γένει φίλα προσκείμενων στην Αριστερά. Η έρευνα βασίστηκε σε απομαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις μελών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ή της ΕΠΟΝ, σε ανέκδοτα χειρόγραφα και σημειώσεις Ευρυτάνων που αντλήθηκαν από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους του νομού Ευρυτανίας, όπως επίσης και στον τοπικό Τύπο. Έγινε προσπάθεια να απαντηθούν ερωτήματα σχετικά με την εμπειρία της Κατοχής στην Ευρυτανία και το πώς λειτούργησε η ΕΑΜική αντίσταση, πώς διαμορφώθηκε το πολιτικό περιβάλλον στο νομό μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας και με ποιον τρόπο έδρασαν το κράτος και οι παρακρατικές οργανώσεις.
ΕΠ. Από την πρώτη σας εμφάνιση το 2014 με το έργο “3ο Κύμα” τα έργα σας έχουν φιλοξενηθεί σε διάφορες σκηνές της Αθήνας. Πώς συνδέεστε με το κοινό;
ΑΦ. Θεωρώ πως τα έργα μου είναι αμιγώς πολιτικά. Όχι με τη στενή έννοια της πολιτικής, και επ’ουδενί με έννοια κομματική. Γράφω για πράγματα που μας αφορούν ως πολίτες μιας κοινωνίας. Για τις ευθύνες που δεν παίρνουμε, τα πράγματα που συνειδητά αγνοούμε και στον τέλος μας καταπίνουν. Είμαι απόλυτη στο ότι όλα στη ζωή μας είναι πολιτικά, από το πού πετάμε τα σκουπίδια μας μέχρι τον/τη σύντροφο που επιλέγουμε να περάσουμε τη ζωή μας. Μου φαίνεται επικίνδυνα αφελής η φράση «δεν ασχολούμαι με την πολιτική». Είναι σα να μου λες «εγώ δεν ασχολούμαι με τη ζωή μου». Αν δεν ασχοληθείς, εσύ θα ασχοληθεί κάποιος άλλος, και όχι προς όφελός σου.
ΕΠ. Ποια είναι η έμπνευση πίσω από το πρόσφατο έργο σας “Κέννυ & Φενού”;
ΑΦ. Η ιδέα για το ‘‘Κέννυ & Φενού’’ προέκυψε το 2018 που διάβασα το διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη Το Ποτάμι. Αυτό που μου είχε κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι το έργο μιλούσε για τον πόλεμο, χωρίς να μιλάει για τον πόλεμο. Κανένα πεδίο μάχης, κανένας στρατός, καμία σύρραξη, τίποτα το περιγραφικό. Μόνο δύο άνθρωποι που θέλουν απλώς να πλυθούν στο ποτάμι κι όμως δεν μπορούν. Όλος ο παραλογισμός του πολέμου συμπυκνωνόταν τόσο απλά και τόσο ευφυώς σε αυτή την αντίθεση. Κι αν το καλοσκεφτείς, οι άνθρωποι, όταν ζούμε κάτι, δεν μιλάμε γι’ αυτό. Στην Παλαιστίνη δε χρειάζεται να περιγράψεις τη φρίκη του πολέμου που ζεις. Αυτό είναι ο Κέννυ και ο Φενού. Δύο τραγικά θύματα του πολέμου, που ακόμη πιο τραγικά τούς καθιστά το γεγονός πως τίποτα το τραγικό δε συμβαίνει. Το ποτάμι κυλά ειρηνικά δίπλα τους. Ήταν εκεί πολύ πριν από αυτούς, θα είναι εκεί και μετά, και δεν έχει ιδέα για το ότι μια ηλίθια ανθρωπότητα αποφάσισε να το χρίσει πολεμικό σύνορο και σύμβολο θανάτου. Το μήνυμα στο ‘‘Κέννυ & Φενού’’ δεν είναι το πόσο τραγικοί είναι οι πόλεμοι, αλλά το πόσο μικροί είμαστε εμείς που τους κάνουμε.
ΕΠ. Κοιτάζοντας μπροστά έχετε δύο νέα έργα, τη “Βιργιλίου Κάθοδο” και το “Ενυδρείο”. Ποια θέματα εξερευνώνται;
ΑΦ. Το ‘‘ΕνΥδρείο’’ είναι ένα πολιτικό θρίλερ, πολύ κοντά – ταυτόσημο ίσως – με την πραγματικότητα που ζούμε. Θίγει ζητήματα όπως την απονομή δικαιοσύνης που στην Ελλάδα μοιάζει με ευφάνταστο ανέκδοτο, την εργαλειοποίηση των θυμάτων, αλλά και τη δύναμη λίγων να συνεχίζουν τα φωνάζουν την αλήθεια ακόμα και σε εποχές που μοιάζει μάταιο. Η Κάθοδος του Βιργιλίου από την άλλη είναι ένα κοινωνικό πείραμα. Μια τροφική πυραμίδα στην οποία τα αποφάγια του ενός είναι το βασιλικό γεύμα του από κάτω. Ένα έργο στο οποίο η φράση «ο θάνατός σου η ζωή μου» βρίσκει την πιο γλαφυρή της απεικόνιση. Μιλά για την αδιαφορία του σύγχρονου ανθρώπου για τον συνάνθρωπο, που όμως, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου γυρίσει μπούμερανγκ, καθώς ενίοτε «οι τελευταίοι έσονται πρώτοι» και το αντίστροφο.
ΕΠ. Ποια είναι η σχέση του σημερινού ανθρώπου με το θέατρο;
ΑΦ. Στην Ελλάδα τα θέατρα είναι γεμάτα. Στην Αθήνα υπάρχουν περίπου 150 κλειστά θέατρα, και στα περισσότερα η προσέλευση είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική. Οι λόγοι βέβαια για τους οποίους ο κάθε θεατής πηγαίνει στο θέατρο ποικίλουν. Κάποιοι πάνε για να πουν ότι πήγαν, θέλουν να βάλουν κι αυτοί ένα τσεκ στη λίστα τους. Άλλοι πάνε, γιατί το γουστάρουν. Το βλέπεις από τις παραστάσεις που επιλέγουν, μπορεί να παίζουν «μεγάλα» ή «μικρά» ονόματα, σε γνωστά ή άγνωστα θέατρα, δεν έχει σημασία. Κάποιοι έρχονται για μας. Στην Ελλάδα, αν δεν είσαι πρώτο όνομα, το θέατρο είναι οικογενειακή υπόθεση και ανοίγει πηγαίνοντας από στόμα σε στόμα.
