«“To παιχνίδι για τις γειτονιές χάθηκε, όταν χάθηκαν τα μικροεπαγγέλματα.
Θυμάμαι –όπως και πολλοί συνομήλικοι- τη μυρωδιά του δικού μας φούρνου, του δικού μας στεγνοκαθαριστήριου, το χιούμορ του κυρίου με τα τυριά, τον μισάνθρωπο με τα ψιλικά. Αλλά και την ποιότητα του γειτονικού σουβλατζή- την σιγουριά της μοναδικότητας, που την εξαφάνισε η ψευδής ποικιλία του ντιλίβερι.
Κάποτε, γύρω στα τέλη του ’90, όλοι αυτοί άφησαν τη θέση τους σε καταστήματα κάποιας αλυσίδας ή σε κάτι μουντρούχους γιους που δεν έβλεπαν τη δουλειά τους σαν ένα μυρωδάτο μικρό σύμπαν, αλλά σαν ένα σιχτίρι, που ποτέ δεν θα φερνε πια λεφτά που σε ζουν, ούτε κανενός είδους χαρά. Άλλαξε κι η μουσική. Από τραγούδια με ονοματεπώνυμο, άκουγες παντού τα λεγόμενα μπιτάκια, την τέλεια μη-μουσική που ταίριαζε φοβερά στην μη-αγάπη των μουντρούχων για τις δουλειές τους. Φαντάζομαι τα παιδιά τους θα είναι ακόμη πιο meta, σαν αυτούς τους τύπους που κανουνε unboxing προϊόντων και βγάζουνε του κόσμου τα λεφτά.
Δεν υπάρχει –κι ούτε ξέρω αν θα θελα να υπάρχει- γυρισμός στην «παλιά, καλή Ελλάδα». Αυτόν τον εύχονται κάτι περίεργοι τύποι, που στην αρχή σου φαίνονται συμπαθείς και μετά σου λένε για το Βελόπουλο και τις επιστολές του Ιησού. Η ζωή αλλάζει – και πώς αλλιώς; Απλώς δεν πιστεύω πως μπορεί να υπάρχει ευτυχία χωρίς μια δουλειά που να έχει κόπο, συγκίνηση, κέφι και θυσία και που να μετριέται η επιρροή της σε ανθρώπους που γνωρίζεις πραγματικά.
Αν είναι να κρατήσουμε κάτι απ’το παρελθόν, ας κρατήσουμε αυτό. Γιατί, αλλιώς, χώρες όπως αυτή, που είναι μικρές και οι αγορές τους ανακυκλούμενες, τις βλέπω απλώς να τρελαίνονται μέρα με τη μέρα και κανένα σχέδιο μελλοντικό να μην τους δίνεται –μόνο κίβδηλες υποσχέσεις.
Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του Δυτικού κόσμου, που δεν υπάρχει κάποιο σενάριο για την επόμενη μέρα του λεγόμενου «μέσου ανθρώπου», που να τον πείθει, να τον κάνει να αισθάνεται μια κάποια ασφάλεια και να μην κυριαρχείται από μισάνθρωπους φόβους. Όλα αυτά ήταν το επίκεντρο του δίσκου μου «Καλλιθέα», 10 χρόνια πριν. Εμένα, ως δημιουργική απάντηση, με λύτρωσε. Κοινωνικά, ωστόσο, βρισκόμαστε ακόμη στο ίδιο ακριβώς σημείο.”.
Μια συνέντευξη στην υπέροχη Μυρτώ Τούλα για την πολύτιμη Parallaxi της Θεσσαλονίκης». (Φοίβος Δεληβοριάς)
Αυτός ο άνθρωπος πώς καταφέρνει πάντα και λέει όλα αυτά που θέλουμε να πούμε εμείς οι σαραντάρηδες – πενηντάρηδες που ζήσαμε αυτή τη μετάβαση από την οικειότητα της γειτονιάς στο γρήγορο, το απρόσωπο, το μπερδεμένο αυτής της εποχής.
Έτσι σήμερα με λύπη βλέπω πόσο άλλαξε η παλιά μου γειτονιά στην Αθήνα. Πώς ο πάντα χωρατατζής κ. Μάκης με την ΕΒΓΑ της γειτονιάς κλείνει το μαγαζάκι που είχε πολλές δεκαετίες γιατί το κτίριο ανακαινίζεται και είναι πια πολύ μεγάλος να βρει άλλη στέγη. Έτσι αποσύρθηκε αφήνοντας το τεράστιο κενό του δικού σου ανθρώπου στη γειτονιά που θα πας ανά πάσα στιγμή να βρεις γάλα, ψωμί και όλα τα ψώνια σου μαζί με τις κυριακάτικες εφημερίδες κι ένα παγωτό. Πώς ο αγαπημένος Τρικαλινός κ. Ηλίας με το καθαρότερο και πιο νόστιμο σουβλάκι της Αθήνας, πήρε σύνταξη και το μαγαζάκι έκλεισε, αφήνοντας μια καταθλιπτική σκοτεινιά στην πλατεία. Όσο για τις γιαγιάδες που χαιρετούσαμε και πιάναμε ψιλοκουβέντα στα μικρά διαμερίσματα με θέα την πλατεία, έφυγαν κι έστρωσαν το δρόμο σε ωραιότατα airbnb με θέα την Ακρόπολη!
Αλλάζει η εποχή, αλλάζει η χώρα, αλλάζουμε κι εμείς…
