Δεν είναι η πρώτη φορά που ο σκηνοθέτης Σωτήρης Τσαφούλιας μιλάει χωρίς περιστροφές για όσα τον προβληματίζουν, για όσα μας προβληματίζουν στην κοινωνία μας. Η ευθύνη της τηλεόρασης για τη διαμόρφωση συνειδήσεων και την χειραγώγηση του κόσμου, ξεκινάει σχεδόν με τη δημιουργία της, και δεν αποτελεί είδηση. Στο ίδιο πλάνο θα πρέπει να βάλουμε και την παντελή έλλειψη παιδείας, αλλά και τα μεγάλα ονόματα των ιδιοκτητών και Ελλήνων μεγαλοεπιχειρηματιών που στην ουσία έχουν την εξουσία. Από αυτούς περνάει στους διευθυντές και στους αρχισυντάκτες, και έτσι η δημοσιογραφία στοχεύει σταθερά στα νούμερα. Στα νούμερα τηλεθέασης και κυρίως στα νούμερα των οικονομικών συμφερόντων που κρύβονται πίσω από κάθε είδηση.
«Για εμένα πέρα από όλα τα άλλα θέματα, θεωρώ ότι η τηλεόραση έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Δε μπορεις, ας πούμε, να διαφημίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ μπέργκερ και να αναρωτιέσαι μετά γιατί ανεβάινει η χοληστερίνη στον γενικό πληθυσμό.
Βλέπουμε τη βία, την πραγματική βια, από το πρωί μέχρι το βράδυ λούπα. Πόσες φορές είδαμε τον Αντώνη να πνίγεται, πόσες φορές πρέπει να δεί ο πατέρας της 14χρονης στη Γλυφάδα την κόρη του να την κοπανάνε στο πεζοδρόμιο.
Πρίν από λίγο καιρό ένα 10χρονο κοριτσάκι, αν δεν κάνω λάθος, Ευαγγελία Σίσκου, κατέκτησε την 3η θέση στην Παγκόσμια Ολύμπιάδα σκακιού σε 110 χώρες, στην Γεωργία. Δεν έπειξε πουθενα.
Πάνε οι Έλληνες και διαπρέπουν στη Ρομποτική, στα Μαθηματικά δεν παιζουν πουθενα. Πάει ένας και πλακώνει έναν άλλο στις κλωτσιές και παίζει από το πρώι μέχρι το βράδυ. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί αυξάνεται η βία και βγάζουμε και ψυχολόγους να μας πουν ότι φταίνε οι γονείς. Οι γονείς που όσοι έχουν σπίτι έχουν καταντήσει νοικάρηδες στα σπίτια τους, με τη φορολογία, με μια ΔΕΗ να μας παίζει μπάλα άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλέ καραβάκια στο Αιγαίο…ότι του βγαίνει του καθενός. Πας να μάθεις κάτι, στο αλλάζουνε. Δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να επιβιώσουνε. Αφήνουν τα παιδιά παρκαρισμένα και φταίνε οι γονείς μετά που δεν έχουν χρόνο να ακούσουν τις σκέψεις τους.
Βλέπουμε δημοσιογράφους, παρουσιαστές, επιχειρηματίες να καταδικάζουν την κακοποίηση των γυναικών, εκτός κι αν το έχει κάνει φίλος τους. Να καταδικάζουνε την κακοποίηση των παιδιών, εκτός αν το έχει βιάσει ομόσταβλός μας, φίλος μας, συνεργάτης μας. Βλέπουμε τα παιδιά δρόμους στην Κρήτη, στην Αθήνα να σκοτώνονται και οι δρόμοι να μην φτιάχνονται. Να μπαίνει ένας 17χρονος φιλακή, αλλά όχι ένας υπουργός για 57 θανάτους στα Τέμπη. Ας αρχίσουμε να ασχολούμαστε πραγματικά με την βάση των προβλημάτων, αν θέλουμε να τα λύσουμε τα προβλήματα. Αλλιώς μπορούμε να τα κρατάμε σαν θέματα εκθέσεων για τις Πανελλήνιες και σαν κουβέντα, να κάνουμε να γράφουμε νουμεράκια.»
